บันทึกการเดินทาง ตอน ทองแท้ไม่แพ้อะไร (ไฟ)
“คุณจะตอบคนอื่นได้ไงหากเขาถามว่านั่นลูกคุณหรือป่าว คุณจะตอบเหรอว่าไม่ใช่ ทั่งที่นั่นคือลูกคุณ” ประโยคเด็ดนี้ทำเอาข้าพเจ้าอึ้งไปกับความกล้าของพี่นุ้ยหนึ่งในเครือข่ายต่อต้านยาเสพติด ที่ทำงานทั้งที่ตัวเองก็ไม่สมบูรณ์ ไม่มีหัวหน้าครอบครัว มีเพียงตัวเอง ลูกสาวสองคนอยู่ที่บ้าน ทำงานโดยไม่กลัวว่าตัวเองจะโดนอะไรบ้าง ซึ่งข้าพเจ้ามองว่าอย่างนี้สิเขาเรียกว่า ทองแท้ไม่กลัวไฟ....
ภายหลังจากข้าพเจ้าและทีมงานได้แยกย้ายเพื่อไปประกอบสัมมาอาชีพเพื่อเลี้ยงชีพตัวเองแล้ว สิ่งหนึ่งที่ทีมข้าพเจ้าคิดเสมอคือ งานนี้คงหยุดเพราะไม่มีคนกระตุ้นมันคงสลายไปด้วย น่าเสียดายเนอะ ซึ่งก็ต้องยอมรับว่า การทำงานเกี่ยวกับยาเสพติดมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่ประชาชนตัวเล็ก ๆ จะทำได้อย่างรู้สึกหายใจโล่งทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องนี้ ทุกคนล้วนแล้วแต่รู้ว่า มันคือเรื่องของผลประโยชน์ของใครก็ไม่รู้ที่หลายหน่วยงานไม่สามารถเอามันมาลงโทษได้ง่าย ๆ นัก...
การห่างหายของข้าพเจ้ากับหัวหน้าไม่ได้นานหรอกเพราะมันเข้าเส้นเลือดแล้วมั่ง ..พี่นุ้ย สุนันทามั่นโทรมาหาและสอบถามตลอดว่าข้าพเจ้าและหัวหน้าเป็นอย่างไรหนึ่ง อีกหนึ่งที่มักจะได้เป็นหนึ่งในทีมให้คำปรึกษาของแก่ คือ มีผู้ติดยาเสพติด หรือพ่อ แม่ พี่น้อง ปู่ย่า ตายาย ของคนเหล่านี้โทร หรือมาหาที่บ้านเพื่อมาขอคำปรึกษา หรือไม่ก็มีหน่วยงานของสาธารณสุขที่พี่เขาเคยเข้าร่วมประชุมแจ้งให้เข้ามาพูดคุยและปรึกษาหารือกับพี่นุ้ย แล้วก็พบกับคำถามแบบนี้ย้อนกลับไป
วันนั้นข้าพเจ้ากับพี่นุ้ยนัดกันเพื่อไปเยี่ยมและกินข้าวกันที่บ้านของพี่เขา เรื่องนี้จึงเป็นประเด็นที่เราต้องพูดคุยกันในวงกินข้าวเพื่อแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน กรณีนี้พ่อเป็นข้าราชการมีระดับอยู่ในหน่วยงานที่ใช้ได้เลย(ไม่ได้รับการเปิดเผยด้วยกฎของเรา) พี่นุ้ยบอกว่า พ่อเขาจะเอาตำรวจมาจับเพราะเบื่อหน่ายเต็มทีกับพฤติกรรมของลูก และไม่อยากรับผิดชอบอะไรทั้งนี้ที่ลูกไปกระทำมา ไม่อยากเอาตำแหน่งตัวเองไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด แหมม..ได้ฟังคำนี้ข้าพเจ้าก็รู้สึกอึ้งเช่นเดียวกัน ไม่ยุ่งเกี่ยวแล้วจะทำไงล่ะลูกเรานิ..พูดสวนกลับไป
พี่นุ้ยบอกว่า พี่พูดให้เขาฟังว่าเราจะไม่ยุ่งเกี่ยวไม่ได้ เพราะเขาคือลูกของเรา เราจะตอบคำถามคนอื่นได้อย่างไร หากวันหนึ่งคุณขับรถอยู่แล้วมีเด็กคนหนึ่งเดินอยู่ริมถนนอย่างหมดสภาพ แล้วเพื่อนคุณเห็นเขาถามคุณจะตอบว่าไม่ใช่ลูกของคุณได้เหรอ ... “คุณจะตอบเหรอว่าไม่ใช่ ทั่งที่นั่นคือลูกคุณ” พี่นุ้ยบอกว่า หลังคำถามนี้ผู้เป็นพ่อถึงกับอึ้ง และพี่ก็ไม่ได้คิดว่าจะพูดออกไปเช่นนั้นเหมือนกัน แต่รู้สึกว่า เด็กกำลังจะถูกทอดทิ้งจากผู้เป็นพ่อแม่ ซึ่งเป็นที่พึ่งของเขา แต่กลับทิ้งเพราะไม่อยากเอาตำแหน่งที่เป็นของนอกกาย
พี่ก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกันหลังพูดไปกลัวว่าเขาจะโกรธ ก็ขอโทษเขา แต่ผลกลับไม่เขาขอบคุณพี่ที่เตือนสติเขาให้รู้สึกตัวอีกครั้ง แล้วผลหลังจากนั้นเป็นไงบ้างพี่ เขาโทรมาบอกว่า เขาดูแลลูกมากขึ้นไม่คิดที่จะเอาตำรวจมาจับหรือไล่ออกจากบ้านแล้ว แต่ก็รู้สึกเหนื่อย ซึ่งพี่ได้พูดให้กำลังใจว่า มีคนอีกเยอะที่เจอแบบคุณ หรือไม่ก็หนักกว่าคุณ แต่เขาก็ผ่านมาได้ ด้วยการให้กำลังใจซึ่งกันและกัน เป็นเพื่อนกับลูกบ้าง หันไปมองมุมของลูกบ้างไม่มองแต่มุมของพ่อแม่เพียงอย่างเดียว ....
...หลายครั้ง หลายเรื่องราวที่พี่นุ้ยได้เล่าการให้คำปรึกษาที่ แกบอกว่ามันคือการเคลื่อนงานของแก และหลายคราที่แจ้งเพื่อให้ข้าพเจ้าลงไปพร้อมกันเพื่อพูดคุยกับผู้ประสบปัญหา แต่ด้วยภารกิจงานประจำที่ข้าพเจ้าต้องรับผิดชอบหลักทำให้หมดโอกาสที่จะได้เห็นลีลาการพูดที่โดนใจ แต่ทุกครั้งพี่เขาจะบอกว่าไม่เป็นไรพี่พูดเสร็จแล้วจะโทรมาบอกนะว่าเป็นอย่างไร ค่ะพี่...เกือบสองเดือนที่พวกเราไม่ได้ทำงานอย่างนี้แล้ว แต่พี่นุ้ยแกยังเคลื่อนอยู่และย้ำกับข้าพเจ้าเสมอว่า เธอจะเดินอย่างนี้ไปตลอด แม้จะไม่ได้รับงบอะไรจากใครก็ตามขอแค่กำลังใจจากน้องและทีมงานเดิม ๆ ของเราก็พอ...ขอบคุณค่ะพี่ที่ทำให้รู้สึกว่าแม้จะไม่ได้เคลื่อนงานเต็มตัวแต่ก็มีคนเห็นค่าและความสำคัญของเรา และเราก็เห็นถึงความเป็นทองแท้ไม่แพ้ไฟของพี่นุ้ย..ขอบคุณจากใจค่ะ
ความเห็น (4)
...ความรักของพ่อแม่ ยิ่งใหญ่...ปกป้องคุ้มภัย ฉุดลูกให้รอดพ้นจากภยันอันตรายทั้งปวงนะคะ
น้อง มีเรื่องปรึกษา เรื่องเครือข่ายสิ่งเสพติด
ว่างๆโทรหาบังด้วยนะ่
ทำเบอร์น้องหายอย่าได้น้อยใจกับคนแก่
บังน้องม่ายเบอร์สาวา ช่วยส่งมาทางเมลล์ทีตะ
ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้กับพี่นุ้ยผู้เป็นทองแท้ไม่แพ้ไฟ ด้วยครับ ขอบพระคุณครับที่ช่วยทำให้สังคมนี้งดงาม