ภาพแห่งความเคยชิน
ภาพแห่งความเคยชิน
ทุกเรื่องราวที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตของคนเราล้้วนแตกต่างกันออกไป...แต่สิ่งต่อไปนี้ล้วนแล้วแต่เกิดขึ้นในชีวิตของผมเป็นสิ่งที่อยู่รอบ ๆ ตัวผม...!!!
กุญแจ...กุญแจอันนี้ติดอยู่ที่ประตูหน้าบ้านผมเห็นมันทุกวันใช้มันทุกวันจนชิน แต่วันกนึ่งมันกลับหายไป แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายเพราะคิดว่าเดี๋ยวค่อยซื้อก็ได้ แต่พอตอนที่ผมจะออกไปทำธุระนอกบ้านผมกลับไม่ค่อยสบายใจเลย คูณลองคิดดูสิครับว่าเราออกบ้านแล้วไม่ได้ล๊อกประตูเราจะรู้สึกยังใง จึงทำให้ผมเริ่มที่จะใส่ใจสิ่งรอบข้าง เพราะเราอยู่กับสิ่งเหล่านั้นตลอด...
โบ้เบ้...น้องหมาที่ทุกท่านได้เห็นในขณะนี้ ชื่อโบ้เบ้ (เบ้) เป็นเพื่อนรักของผมเอง...!!! บางท่านสงใสว่าเป็นเพื่อนรักได้ยังใง ผมขออนุญาติเล่าประวัติของเพื่อนตัวนี้ก่อน โบ้เบ้ (เบ้) เป็นสุนัขพันอะไรก็ไม่รู้ ซึ่งผมไปเจอเค้าตอนที่ผมได้ออกไป ทดลองสอนที่จังหวัดลำพูน วันแรกที่ได้ไปทดลองสอนได้มีสุนัขในโรงเรียนเกิดลูกออกมา 4 ตัวโบ้เบ้น่าจะเป็นน้องสุดท้องเพราะตัวเล็กที่สุด ครูในโรงเรียนต่างคนต่างจองตัวใหญ่ ด้วยคำว่า "รอมันอย่านมค่อยเอากลับบ้าน" แต่โบ้เบ้ ยังไม่มีใครจอง ผมก็เลยออกปากไปว่า "ถ้าไม่มีใครจองผมจองนะ" แต่ตอนนั้นผมไม่ได้คิอะไร หลักจากลดลองสอนเสร็จผมก็ได้บอกกับ นักการภารโรง ว่า "ถ้าไม่มีใครเอาตัวนี้ไปเลี้ยงผมจองนะ" แต่ต้องรอมันโตอีกนิดก่อน จากนั้นประมาน 17 วันผมได้เข้าไปช่วยงานของทางโรงเรียน พอดีเจอ นักการภารโรง เลยถือโอกาศถามว่า "ลูกหมามีคนเอาไปเลี้ยงหรีอยังครับ" นักการภารโรง บอกว่าเหลืออยู่ตัวหนึ่งนอนตรงไต้บันใด แล้วผมก็ถามต่อว่า "มันอย่านมหรือยังเค้า" นักการภารโรง บอกว่าแม่มันหายไปไหนไม่รู้ หลายวันแล้ว ผมเลยขอไปเลี้ยง
ตอนที่ผมเอาเค้ามาเลี้ยงที่บ้าน ตอนนั้นมีซีรี่เรื่อง โบ้เบ้ ออกอากาศอยู่ แม่ผมชอบมากก็เลยเอาไปตั่งชื่อให้ ผมว่าน่ารักดีนะ
ส่วนที่ว่าเป็นเพื่อนรักของผมยังใงนะเหรอ คือว่า เป็นที่ชอบเล่นเวลาผมต้องการทำงาน เป็นนักร้องเวลาผมต้องการนอน เป็นนักรื้อถอนเวลผมปลูกผัก และเป็นเพื่อนที่คอยเอาดินโคลนมาเปื้อนที่รถ เวลาผมล้างรถเสร็จใหม่ ๆ ผมเลยรักเค้ามากๆๆๆ...
รถหกล้อของคุณพ่อ...เป็นนวัตกรรมใหม่ของพ่อสุดที่รักของผมเอง สร้ามมาเพื่อความอลังการล้วน ๆ สร้างมาเพื่อขนข้าว ขนของ ขนผัก ผมว่า Amazing ดีนะ
ส่วนรูปผักและผลไม้ที่ทุกท่านเห็นล้วนแล้วแต่เป็นการทำวิถีเกษตรพอเพียงทั้งนั้นครับ ผมว่าการที่คนเราอยู่กับธรรมชาติ ดูแลธรรมชาติ และอยู่อย่างรู้จักพอประมาณตนเพียงแต่นี้ผมว่ามันก็มีความสุขมากเกินพอแล้วแหล่ะครับ...ฟอเฟรม
ความเห็น (1)
สูงสุดคือสู่สามัญ ;)...