การบอกข่าวร้าย อาจต้องใช้เวลา
เมื่อวานนั่งคุยกับน้องพยาบาลเรื่องอาการของแม่น้องที่ป่วยเป็นมะเร็งลำไล้
ถึงเรื่องที่แม่ ยอมรับได้หรือยัง
น้องบอกว่า ตะล่อมอยู่นาน ค่อยๆบอกเป็นระยะๆหลังพบหมอแต่ละครั้ง
หลายเดือนก่อน ได้พูดคุยกับน้อง เรื่องที่จะบอกแม่อย่างไรดี เรื่องแม่เป็นมะเร็ง
ผู้เขียน แนะนำไปว่า "ต้องบอกความจริงกับแม่"
ลูกสาวเป็นพยาบาลถึงสองคน
เวลาที่เพื่อนๆพยาบาลแวะไปเยี่ยมไปกินข้าวด้วยกัน
ประเด็นการพูดคุย ก็มักจะเป็นเรื่องของงาน
แล้ว.. แม่จะไม่รู้ได้อย่างไร "ว่าแม่เป็นมะเร็ง"
แม่เป็นคุณครู มีความรู้ค่อนข้างมาก
เพื่อนครูของแม่หลายคนที่ต้อง "เคมีบำบัด"
แล้ว.. แม่จะไม่รู้ได้อย่างไร
อีกหลายเสียง ก็บอกว่า "นั่นเพราะเป็นคนอื่น" เป็นกับตัวเอง อาจจะช้อคได้
ลูกๆและเพื่อนลูก รวมถึง คุณหมอ ก็บอกเพียง "อาจเป็นเนื้อร้าย" ต้องรีบรักษา
ตัวแม่เอง แม่บอกว่า "พอจะรู้แล้วว่าน่าจะเป็นมะเร็ง" ก็เริ่มทำใจ กระนั้น น้ำหนักยังลดไปหลายกิโล
ลูกๆและคุณหมอ ไม่เคยเอย คำว่า "มะเร็ง"ให้แม่ได้ยินเลย
บอกเพียงแผนการรักษา ว่าต้องทำอะไรบ้าง อย่างไร
แม่ต้องฉายแสง แม่ต้องเจาะเลือดฉีดยา และแม่ต้องบำรุงร่างกายมากๆ
น้องบอกว่า น้องบอกแค่นีี้ แม่ก็ปฏิบัติตาม
ในยามที่แม่ไม่ไหว เพลีย แม่ก็จะบอกว่า "สงสัยจะไปรับเคมีบำบัดไม่ไหว"
หลายคน ก็บอกว่า "แม่น่าจะรู้แล้ว"
น้องทิ้งท้ายว่า " ต้องใช้เวลา ต้องหว่านล้อม ต้องตะล่อม ต้องค่อยเป็นค่อยไป ให้เวลาแม่ได้คุ้นเคยและทำใจยอมรับ"
ผู้เขียน จึงหวลกับไปนึกถึงคำพูดของน้องอีกหลายเสียงว่า " เป็นกับตัวเอง แม่อาจจะช้อคได้"
ใช่แล้วละ ไม่เกิดกับตัวเอง ก็จะไม่รู้สึกอะไร
โยนคำพูด ตูมเดียว แม่อาจจะ ได้โรคเพิ่ม โดยที่เราไม่ได้ตั้งใจ
ความเห็น (6)
เป็นกำลังใจให้ครับ
การบอกข่าวกับผู้ป่วย...ยิ่งโรคมะเร็ง...
หลายครั้งคนเราไม่ได้ตายเพราะโรคมะเร็ง
แต่ตายเพราะกลัวโรคมะเร็ง
การบอกข่าว...ถ้าสนิทสนมกับคนไข้จริงๆ
เราจะรู้ว่า เราควรบอกด้วยวิธีต่างกัน
แต่ละคนจะไม่เหมือนกันครับ
ขอบคุณกับเรื่องราวมากครับ
ตามมาเยี่ยมค่ะ
คิดถึงนะคะ
เมื่อป้องกันแล้วก็ยังเกิด ก็ต้องดูแลให้ดีที่สุด โดยเฉพาะจิตใจ
ช่ายค่ะ จิตใจสำคัญมากค่ะ
ขอนำไปรวบรวมไว้ ที่นี่ ครับ
- ให้เวลา
- ประเมินเป็นระยะๆ