LLEN_2

เสนองาน "โครงงานจักรยานเก็บขยะ" ณ มมส. 

        จากที่ได้เปิดโลกโครงงานมาเเล้วในครั้งที่ ๒ ซึ่งในช่วงนั้นก็ถือว่า ระยะเวลาของ LLEN ที่ลงสู่ดงทองเเห่งนี้ได้หมดลงพอดี เเต่สิ่งที่ LLEN ได้ทั้งเอาไว้ให้นั้น เป็นสิ่งที่ล้ำค่า ควรค่าต่อการต่อยอดเสริม หลังจากที่ได้ดำเนินโครงงานจักรยานเก็บขยะมาเป็นระยะเวลาร่วมครึ่งปี เเล้วก็มีการเปิดโลกโครงงานเกิดขึ้น เเล้วต่อจากนั้นเพียงไม่นาน ทางมหาวิทยาลัยมหาสารคามหรือ มมส. ก็ได้จัดงานนี้ขึ้น เมื่อวันที่ 9 ธันวาคม 2554 ซึ่งกระผมให้ชื่อว่า เป็นงานเเห่งกาเรียนรู้ในรูปเเบบของโครงงานตัวเเทนเเต่ละโรงเรียน ที่จัดเเสดงโครงงาน LLEN ของเเต่ละโรงเรียนที่ได้คัดเเล้วเเล้วเข้ามาให้ได้มาเรียนรู้ด้วยกัน ในงานนี้กระผมเองก็ได้มีโอกาสได้ไปร่วมงานกับเขาด้วย ได้ไปแสดงผลงานกับเขาด้วย "นับว่าเป็นโชคดีอีกเเล้ว" คราวนี้มีการตรวจสอบในรูปเล่มรายงาน ตรวจสอบเรื่องเล่า ตรวจสอบเเผ่นพับ ตรวจสอบทุกอย่างเพราะงานนี้เป็นงานใหญ่ เรียกได้ว่าเป็นงานใหญ่งานเเรกเเบบนี้ที่กระผมเองเคยสัมผัสมา ณ ช่วงเวลานั้น มีการเตรียมการทุกอย่างเป็นการใหญ่ เเล้วรู้สึกตื่นเต้นอย่างใดบอกไม่ถูก 

        เมื่อครั้งถึงวันงาน มีการออกจากบ้านมาเเต่เช้าเพื่อมาขึ้นรถ ของโรงเรียน เเล้วเดินทางมาที่มหาวิทยาลัยมหาสารคาม มีครูมาด้วยหลายๆท่าน พอมาถึงงานก็เป็นการจัดเตรียมของ จัดเตรียมโต๊ะ จัดเตรียมทุกอย่างเพื่อนำมาประกอบการเสนองาน ยังคิดในใจอยู่ว่า ในวันนี้นั้น เราจะโดนวิจารณ์ จากอาจารย์ จากครู เเละเพื่อนๆ อย่างไรบ้างหนอ เเละเเล้วงานก้เริ่มขึ้น เราก็ยืนอยู่รอผู้คนที่จะมาซักถาม เเลกเปลี่ยน เเละเสนอเเนะเราเอง มีทั้งครูเราเอง  มีทั้งนักเรียนด้วยกันเอง  มีทั้งครูจากโรงเรียนต่างๆ เเละอาจารย์จากมหาวิทยาลัย เเละที่สำคัญ คือ ท่านศาสตราจารย์นายเเพทย์ วิจารณ์  พานิช  ก็มาดูของเราด้วย โดยที่ในครั้งนั้นกระผมเองก็ยังไม่รู้จักท่าน เเล้วก็มารู้จักท่านในภายหลัง ท่านเดินเข้ามาเเล้วกระผมก็นำเสนอไปถึงข้อดีเเละข้อเสีย เเล้วท่านก็บอกว่า "ต้องต่อยอดต่อไปนะ" เป็นเพียงคำเดียวสั้นที่พูดขึ้น ทำให้กระผมเองหวนคิดมาจนถึงทุกวันนี้ ว่า "ต้องต่อยอดต่อไปนะ" เเล้วครูท่านหนึ่งก็มาเเนะให้ว่า สิ่งที่หนูพูดมานั้น การมีทฤษฎีมารองรับเรานั้นเป็นสิ่งสำคัญซึ่งเราจะปฏิบัติสิ่งใดใดเเล้วนั้นหากเราขาดหลักวิชาการไป ก็จะทำให้เราพลาดไปเยอะ เเต่ถ้าเรามีหลักการทำมาจับเเล้วนั้น เราก็จะพลาดน้อยลง กลับไปคิดต่อนะ เเล้วนอกจากที่กระผมจะนำเสนอโครงงานของผมเองนั้น โครงงานที่เป็นโครงงานประดิษฐิ์ทั้งหมด ก็มีเพื่อนๆหลายคนมาคอยนำเสนอช่วยกัน กล่าวโดยสรุป คือ เรานำเสนอเป็นคณะ ในหลายๆโครงงาน (ตามประสาเด็กๆ) มานำเสนอโครงงานจักรยานปั่นน้ำช่วยกัน ท่านคูณหมอวิจารณ์ ก็เอ่ยขึ้นมาว่า น่าจะเป็นประโยชน์นะ มันคุ้มค่าด้วย ใช้สิ่งที่เรามีอยู่นี่ล่ะดีเเล้ว "จักรยานปั่นน้ำ" ก็ได้รับคำชมไปเยอะ ... นอกจากที่จะมีโครงงานมาจัดเเสดงเเล้ว ดงทองเรายังมีการเเสดงอีกด้วยที่ออกเเสดงไปสู่สังคมเเห่งการเรียนรู้เเห่งนี้ คือ มีตลกจากรุ่นพี่ๆ ที่จบไปเเล้วในขณะนี้ งานนี้เป็นงานที่จัดขึ้นในช่วงหนึ่งของวัน ในช่วงหนึ่งเราเสนองาน เเล้วช่วงหนึ่งเราก็ไปเรียนรู้กับโครงงานต่างๆ เราว่างจากเสนอเเล้วเราก็มาเรียนรู้ เดินมาเห็นโครงงานหนึ่งที่เขาทำเรื่องปู เเล้วปูในที่นี้ไม่ใช่ปูธรรมดา เเต่เป็นปูที่มีเพียงในจังหวัดมหาสารคาม คือ ปูทูลกระหม่อม ซึ่งจะอยู่ในที่เเห่งเดียว ซึ่งในครั้งนั้น เป็นการเปิดทัศนะของผมกระผมเองว่า "อันว่าโครงงานนั้น เป็นการดูตนเอง ดูชุมชน ดูสังคม เเละดูประเทศชาติจริงๆ" เป็นการเรียนรู้อยู่บนชุมชนของตนเองจริงๆ ซึ่งจะตรงข้ามกับการการศึกษาที่สอนเรียนสอบ สอนเราให้อยู่กับความฝัน เเทนที่จะสอนเราให้อยู่กับความจริงที่เกิดขึ้นในทุกขณะ ... 

        กลับมาจากงานนี้ทำให้กระผมเองได้คิดต่ออีกเเล้วว่า โครงงานนั้นก็เป็นการเรียนรู้ที่ทรงคุณค่า เป็นการเรียนรู้ที่เหมาะสมกับศตวรรตที่ 21 นี้ ซึ่งเราไม่ได้ถือว่า ความรู้จะอยู่เพียงเเค่ในหนังสือ หรือที่ครู เเต่ความรู้อยู่ทุกที่ ทุกวันนี้จะมองไปทางไหนก็มีเเต่ความรู้เพียงทั้งสิ้น เราจะสามารถรู้ได้หมด เพราะความรู้มากมายมหาศาล การเรียนรู้ในห้องเรียนทุกวันนี้ เเทนที่จะเป็นปัจจัยหลักที่จะทำให้เรามีชีวิตอยู่ได้ในสังคม เเต่กลับเป็นปัจจัยรอลงมาอีก เพราะห้องเรียนห้องนี้ได้เปิดกว้างขึ้นมาเเล้ว ซึ่งเป็นห้องเรียนที่ไร้พรมเเดน ทางการเรียนรู้ ทุกสิ่งเป็นครูให้กับเราได้  การเรียนรู้ในห้องเรียนนั้นสอนให้เราอยู่กับความฝัน เเต่การเรียนรุ้เเบบโครงงานจะสอนให้เราอยู่กับความจริง...

 

 

 

 

 

 

[นงนาท สนธิสุวรรณ]

" ต้องต่อยอดต่อไปนะ"....เป็นกำลังใจให้ค่ะ...