คิดถึงจังเลย! คิดถึง GTK และสมาชิกมากค่ะ วันนี้ดิฉันตั้งใจเข้ามาคุยค่ะ เคยคุยเคยเขียนไว้บ้างแล้วนะคะว่า โรงพยาบาลพระศรีมหาโพธิ์ที่ดิฉันปฏิบัติงานอยู่นั้น ขยันสับเปลี่ยนบุคลากรทุกปี ต้นเดือนธันวาที่ผ่านมาดิฉันมีโอกาสกลับไปปฏิบัติงานในหน่วยงานเดิมที่เคยปฏิบัติงานมาก่อนระยะหนึ่งสัก 2-3 ปี ที่บอกว่า 2-3 ปีไม่ใช่ย้ายกลางปีหรอกนะคะ แต่มีโอกาสทำงานแบบทุ่มสุดตัวอยู่ 2 ปี ปีที่ 3 ทุกข์ทรมานมากเพราะทำอะไรไม่ได้เลย รู้สึกเหมือนถูกตัดมือตัดเท้ายังไงยังงั้น
ถูกย้ายออกมาปีหนึ่ง ก็ได้กลับมาใหม่ต้นเดือนธันวาคมที่ผ่านมา ตั้งใจจะสร้างผลงานอีกครั้งให้เหมือนเดิม คือโดดเด่นระดับประเทศ (เคยนำเสนอผลงานระดับนี้ค่ะ) สิ่งที่ต้องทำตอนนี้ก็.. เริ่มตั้งแต่หักร้างถางพงพื้นที่เดิมแล้ววางรากฐานให้มั่นคง ก่อร่างสร้างโครงใหม่หมด ดิฉันเปรียบเทียบนะคะ เพราะต้องรื้อสำนักงานใหม่ เริ่มตั้งแต่ 5 ส. กันเลยทีเดียว แล้วนำระบบฐานข้อมูลมาใช้อีกครั้ง ก็ต่อจิ๊กซอจากเดิมที่พัฒนาไว้ แล้วค่อยๆ ต่อยอดเป็น KM ของหน่วยงานอีกชั้นหนึ่ง เริ่มเห็นเป็นรูปเป็นร่างชัดเจนแล้วค่ะ ทันสรุปนำเสนอผลงานปลายปีงบประมาณนี้แน่นอน และจะมีภาค 2, 3 มาเล่าในภายหลังนะคะ
ไม่หนักหนาสาหัสนักหรอกค่ะ แค่ไม่ได้หลับได้นอน มีอาการ 'หัวดวน' ตอนทำงานบ้างก็เท่านั้น คนข้างกายดิฉันรู้สึกทนไม่ได้ถึงกับออกปากว่า "คุณอยู่ตึกเก่าบ่นไม่มีความสุขยังดูสดชื่นกว่านะ อันนี้หน้าเหี่ยวไม่มีความสุขเลย" ก็รู้ๆ อยู่ว่าเป็นห่วง ส่วนเรื่องหี่ยวหรือไม่เหี่ยวมาเกี่ยวอะไรด้วย
เออแน่ะ อนิจจังวัตตะสังขารา สังขารเป็นของไม่เที่ยง.. วัย 50 กว่ามันก็บ่ายคล้อยแล้ว เดี๋ยวก็พลบค่ำ แล้วก็จะละสังขารแล้ว ทำใจเสียบ้างเถิด พ่อเจ้าประคุณสามี.
ถึงคุณธีรวุฒิ ศรีมังคละ ดิฉันอยากรู้จักเพื่อนๆ ให้มากขึ้น อย่างน้อยก็เริ่มจากผู้มีมิตรจิตมิตรใจเข้ามาอ่านบทความในบ้านของตนเอง .. โอ้โห เพื่อนคนนี้เขียนแนะนำตัวได้น่าทึ่งมาก ชอบค่ะ ดิฉันชอบชีวิตที่มีการเรียนรู้ตลอดเวลา ขอบคุณสำหรับดอกไม้นะคะ