โรงพยาบาลเกาะกูด
รพ เกาะกูด
เมื่อประมาณสิบกว่าปีที่ผ่านมา แม่ต้อยได้มีโอกาสเข้าเยี่ยมโรงพยาบาลเล้กๆแห่งหนึ่ง ที่น้อยคนนักจะมีโอกาสได้ไปถึง สาเหตุที่ไปก้เพราะว่าในช่วงนั้น ทางหน่วยงานหาผู้เยี่ยมสำรวจลงไปในพื้นที่ยากมาก เนื่องจากต้องเดินทางโดยเรือ ซึ่งจะต้องมีระยะเวลาการเดินเรือใช้เวลานาน และอีกทั้งจำได้ว่าการเดินทางจะไม่มีเรื่อดดยสารทุกวัน ต้องอาศัยไปกลับ กับทางอำเภอตามกำหนดเท่านั้น
แม่ต้อยไปพร้อมคุณหมออนุวัฒน์ และผู้เยี่ยมสำรวจอีกหนึ่งท่าน ไปที่จังหวัดตราด เพื่อเดินทางไปรพ.เกาะกูด
การไปครั้งนั้น แม่ต้อยได้รับการอำนวยความสะดวกจาก เครื่องบินเฮลิคอบเตอร์ของกองบัญชาการตำรวจตระเวนชายแดน ซึ่งต้องไปฏิบัติภารกิจที่บริเวณนั้นอยู่แล้ว
“ ต้องขอ อนุญาต คัดบางคนออกนะ เพราะจะต้องมีนักบินสองคน และช่างซ๋อมเครื่องไไปด้วย ทั้งนี้ เพื่อความปลอดภัย ”
แม่ต้อย ชักไม่อยากไป อิอิ แต่ตอนนี้ต้องมุ่งมั่น ไม่หวั่นเกรงอันใดใด
นพ. สสจ.ในตอนนั้นเป็นเพื่อนเรียน นบส. รุ่นเดียวกัน จึงเป็นหัวหน้าทีม เพราะท่านเองก็เพิ่งมาอยู่อยากลงเยี่ยมในพื้นที่ด้วย
ในที่สุดเครื่องบินลำเล็กๆ ก็บินเสียงใบพัดดังพับๆๆ ออกไปกลางทะเลอันเวิ้งว้าง ไปเรื่อยๆ
สักพัก ( แต่ในความรู้สึกมันนานมากๆๆ) เครื่องบินก็ร่อนลงสนามข้างๆโรงพยาบาล มีสวนมะพร้าวล้อมรอบ
ที่โรงพยาบาล น้องๆซึ่งมีแพทย์ พยาบาลไม่กี่คนมารอรับ พร้องทั้งเด็กๆและชาวบ้านจำนวนหนึ่ง
ในตอนนั้นจะมีเฉพาะคนไข้ที่มาตรวจ OPD คนไข้ที่นอนพักในรพ.มีน้อยเพราะว่าส่วนใหญ่จะส่งต่อมาตัวจังหวัด
เรานั่งฟังชีวิตการทำงานของทีมงานด้วยความเห็นใจ เพราะว่าบางคนเมื่อได้อาสามาทำงานที่นี่แล้ว ไม่สามารถ กลับภูมิลำเนาได้เพราะต้องรอ คนใหม่ที่จะมำทำหน้าที่แทนเสียก่อน
การส่งต่อที่นี่ต้องใช้พาหะนะทางเรือ ซึ่งต้องจ้างเหมาลำ
แต่หากจะเข้าเมืองตามปกติ ต้องไปเข้าชื่อไว้ที่ว่าการอำเภอ เพราะจะมีเรื่ออกไปจังหวัด วัน เว้นวัน
เมื่อถึงอาการกลางวัน พยาบาล ที่มีอยู่พากันไปทำอาหารให้เรากิน เป็นอาหารง่ายๆ เพราะที่เกาะนี้(ตอนนั้น) ยังไม่มีร้านขายอาหาร
เรากินข้าวฝีมือน้องๆด้วยความอร่อย ที่สุดในชีวิต
จำได้ว่าหลังอาหาร เรานั่งคุยกัน บางคนถึงกับร้องไห้ ที่มีคนมาเยี่ยมและให้กำลังใจ
เราเดินเยี่ยมทั่วๆโรงพยาบาล ให้คำแนะนำให้กำลังใจ และเพิ่มเติมโอกาสพัฒนาในสิ่งที่เป็นไปได้
ภาพที่น้องๆ มาส่งเราขึ้นเฮลิคอบเตอร์ พร้อมๆกับโบกมือลา ยังติดตาติดใจ อยู่จนทุกวันนี้
แม่ต้อยแอบน้าตาซึมเมื่อเครื่องบินลำเล้กค่อยๆยกระดับ ออกจากบริเวณสนามหน้าโรงพยาบาล
ลมจากใบพัด สั่นสะเทือนจนยอดมะพร้าวลู่ลมไหวระริก
น้องๆ ที่ยืนส่งพวกเรา มีขนาดเล็กลงๆๆ ไปเรื่อยๆ สักพักก็หายไปจากสายตา
กลายเป็นความทรงจำ จนมาถึงเดี่ยวนี้
ระหว่างทางกลับ เราบินผ่านเกาะต่างๆ น้ำทะเลยังคงสีเขียวคราม คลื่นสีขาวกระจายซัดสู่ฝั่งระลอกแล้วระลอกเล่า
ทุกวันนี้เราทำงาน เราบ่นว่ามันยากลำบาก และเหน็ดเหนื่อย บางครั้งเราท้อแท้
มาวันนี้แม่ต้อย ได้รับรู้ว่ามีน้องบางคนที่เขาอุทิศ ชีวิตสำหรับเพื่อนมนุษย์ มากกว่าเรามากนัก
เกาะกูดในวันนั้น ที่ผ่านมามากกว่าสิบปียังงดงาม อยู่ในความทรงจำเสมอ
และหากมีโอกาสอยากจะกลับมาเยือน อีกสักครั้ง
เกาะกูด ที่งดงาม
สวัสดีคะ
ดวงสมร บุญผดุง
๑๗ มกราคม ๒๕๕๗.
ความเห็น (4)
รักษาสุขภาพด้วยนะครับ
แข็งแรงแล้วจะได้ไปลุยต่อ
ยังมีคนทำความดีเล็กๆเงียบๆอยู่อีกหลายที่เหลือเกินในประเทศนี้ค่ะ กำลังใจเป็นสิ่งที่เราส่งไปถึงได้ อ่านแล้วน้ำตาซึมไปด้วยค่ะ ขอบคุณที่คุณ แม่ต้อย เอามาเล่าให้ฟังนะคะ ถ้าน้องๆที่นั่นได้รับรู้คงมีพลังขึ้นอีกเยอะ พวกเขารู้จัก GotoKnow กันหรือยังคะ
สวัสดีคะ คุณหมอมุ่ย
ขอบคุณคะ พยายามออกกำลังกายคะ จะได้กลับไปเยี่ยมน้องๆอีกคะ
ขอบคุณมากนะคะ
แม่ต้อย
สวัสดีคะ น้องโอ๋
ขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วยให้กำลังใจคนที่ทำความดี ที่ห่างไกลปื่นเที่ยง
น้องบางคนรับทราบจากทางเฟสบุคคะ
เขาจำแม่ต้อยได้คะ แม้ว่าเป็นเวลานานมากแล้วคะ
ยินดีคะ
แม่ต้อย