เช้าบ่ายที่แสนสบาย 15 ม.ค. 57

วันพรุ่งนี้ของเมื่อวานก็ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งพร้อมลมเย็นๆ ถึงขั้นหนาวพัดผ่านแทรกช่องไม้ที่ต่อกันเป็นผนังบ้าน ความหนาวเย็นแทรกเข้าไปในกระดูกจนไม่กล้าขยับตัว แต่ไม่สะท้านแสงแดดของพระอาทิตย์

คำกล่าวที่บอกไว้ข้างต้นคือสิ่งที่พวกเราในกลุ่มกำลังทำกันอยู่ครับ =w=b“ ความหนาวเย็นแทรกเข้าไปในกระดูกจนไม่กล้าขยับตัว นั่นคือพวกเรานอนอยู่ ยังไม่ตื่นกัน นอนขดอยู่บนที่นอนอุ่นๆ จนเวลาประมาณ 7.00 น. ก็เหมือนจะเริ่มมีคนขยับออกมาจากที่นอน มาท้าทายความหนาวของวันนี้ ลมพัดมาอยู่เรื่อยๆ พัดโบกต้นไม้ให้พริ้วไหวตลอดเวลา ฟังสบายๆครับ พอเวลา 8.30 น. ก็เริ่มตื่นกันหมดแล้ว วันนี้สิ่งที่ต้องทำในตอนเช้ายังไม่ได้คิดกันไว้ ทุกคนก็เลยทำงานที่คั่งค้างของตนเอง บางคนก็พักผ่อน ไปปั่นจักรยานเล่นบ้าง นั่งดูหนังฟังเพลงบ้าง ซักผ้าตากผ้าบ้าง แต่ที่บางคนในกลุ่มของเรานัดกันไว้คือ ไปกินเค้กกันครับ

เวลาประมาณ 9.30 น. พวกเราก็ออกกันไปกินขนมเค้กกัน อากาศดีแบบนี้ต้องหาอะไรดีๆทำกันหน่อยล่ะครับ ก็ยกก๊วนปั่นจักรยานกันไปครับ ร้านที่พวกเราจะไปกินก็เป็นร้านริมทะเลเหมือนกับร้านอาหารคาวอื่นๆที่ผ่านมา ร้านที่พวกเราจะไปก็คือ

แต่น แต๊น…ร้านชบา Coffee นั่นเองครับ เป็นร้านกาแฟริมทะเล ตรงข้ามกับร้านป้าชบาขายหาดแหลมสิงห์ที่พวกเราเคยมากินกันแล้ว ลมพัดผ่านร้านเย็นสบายดีครับ

บรรยากาศในร้านก็ดูน่านั่งจับกลุ่มคุยกัน นอกจากเค้กแล้ว ชื่อก็บอกว่า Coffee นั่นคือร้านนี้มีขายเครื่องดื่มหลายขนิดด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นชา กาแฟ โยเกิร์ต ช็อคโกแลต โกโก้ น้ำผลไม้ นมสด มีทั้งแบบร้อน เย็น และปั่นเลยครับ ก็คล้ายๆกับร้านเค้กในตัวเมืองนั่นแหล่ะครับ แต่ร้านนี้อยู่ในชนบทริมทะเล

นี่คือหน้าตาเค้กที่ร้านมีขายในวันนี้ครับ ร้านนี้ไม่ได้ขายเค้กทุกวัน เพราะไม่ได้ทำเองที่ร้าน จะทำที่อื่นแล้วต้องส่งมาขายที่ร้านนี้ครับ หน้าตาดูน่ากินใช่มั้ยครับ รสชาติอร่อยดีครับ ใครแวะผ่านไปผ่านมาก็ลองแวะชิมได้นะครับ

บรรยากาศสบายๆ เลยจัดถ่ายรูปกันไปรูปสองรูปครับ

นั่งกินกันอยู่ 30 นาที ลิ้มรสชาติเค้กอย่างเต็มที่ แล้วก็ปั่นจักรยานกันกลับบ้าน บางคนก็แยกไปซื้อของที่ 7-11 ก่อนค่อยปั่นกลับบ้าน

หลังกลับมา หัวหน้ากลุ่มก็ประชุมงานเรื่องของรางวัลที่จะแจกให้กับผู้มาร่วมกิจกรรมของเราว่าจะให้อะไรบ้าง สิ่งที่จะให้ก็เป็นไปตามรูปด้านล่างนี้ครับ

มาร่วมกันเท่าไร แจกกันให้หมดเลยครับ หัวหน้ากลุ่มเราใจทุ่มอยู่แล้ว =w=b

พอประชุมกันเสร็จ ประมาณเกือบ 1 ชั่วโมง ทีมออกซื้อของก็ออกรถทันที เข้าเมืองไปหาซื้อของเหล่านี้ เพราะที่ชนบทไม่ค่อยมีคนขาย ที่เหลือก็กลับไปทำภารกิจส่วนตัว เช่น ซักผ้าตากผ้า ทำงาน แต่งรูปส่งให้ฝ่าย Go2Know ให้อาหารสัตว์เลี้ยง เก็บมุ้งเก็บที่นอน คุยโทรศัพท์เรื่องธุรกิจ บลาๆๆ จนเวลาล่วงเลยมาจนถึงบ่ายโมง ทุกคนก็เริ่มหิวแล้วก็แยกย้ายกันกินครับ คนที่เข้าเมืองก็ไปหากินอาหารของคนเมือง คนที่อยู่นี่บางคนก็อยากเฝ้าบ้าน บางคนก็ออกไปกินส้มตำร้านส้มตำข้างๆบ้านที่เคยลงรูปไปแล้ว ที่เห็นแบบนี้ไม่ใช่อู้งานนะครับ แต่งานใกล้เป็นรูปเป็นร่างกันแล้วต่างหาก =w=b

ช่วงบ่ายของพวกเราหลังกินอาหารกลางวันกันเสร็จแล้วก็กลับมาประชุมกันต่อว่าจะต้องทำอะไรต่อ เหลืองานอะไรอยู่บ้าง ที่หลักๆก็คือรูปเล่มรายงาน คราวนี้จะแบ่งรายละเอียดมากขึ้นว่าใครต้องรับผิดชอบส่วนไหนตามภาพด้านล่าง พร้อมโทรศัพท์ประสานงานกับพวกที่เข้าเมืองไปซื้อของว่าได้ของอะไรมาบ้าง ราคาเท่าไร จำนวนเท่าไร เพื่อประหยัดงบของกลุ่มให้ได้มากที่สุด (ความจริงก็หมดไปกับของกินราคาไม่ถูกซะมากกว่า =_=“)

พอประชุมเสร็จ ประชุมกันแค่ 30 นาทีเอง =_=“ ก็แยกย้ายทำงานของตัวเองต่อไป บางคนก็เริ่มทำงานที่ประชุมกันเพิ่งเสร็จไปเลยทันที บางคนก็ขอทำของเก่าให้เสร็จก่อน ซึ่งสุดท้ายก็ต้องทำให้เสร็จพร้อมๆกันครับ และนอกจากรายงานแล้ว ยังมีเรื่องการนำเสนอผลการออกชุมชนครั้งนี้ด้วยที่จะคุยกันทีหลังอีกที

สำหรับช่วงเช้าบ่ายของพวกเราก็จบลงเพียงเท่านี้ งานที่ต้องทำของพวกเราเหลือไม่ค่อยมากแล้ว จึงเห็นว่าไม่ค่อยมีอัพเดทเรื่องงานเท่าไรนัก เพราะทุกอย่างที่เราทำผ่านการพิจารณาของอาจารย์มาเรียบร้อย ซึ่งดำเนินมาใกล้จุดสุดท้ายแล้ว ต่อไปก็จะเป็นช่วงเย็นของพวกเราครับ อย่าลืมติดตามชมนะครับ

by Kiba-kun

[หมอมุ่ยครับ]

เข้าโค้งสุดท้าย

ความสำคัญมาอยู่ที่การส่งมอบงาน

การนำเสนอผลงาน

ทำอย่างไรจะนำเสนอเรื่องราวมากมายได้ในเวลาจำกัด?

[จาตุรงค์ ธีระวัฒนวงศ์]

คงนำเสนอแค่ประเด็นที่สำคัญอ่ะครับ อย่างเช่นเราทำอะไร กับใคร เมื่อไหร่ ทำไม ผลเป็นอย่างไร ส่วนวิธีการดำเนินการคงคร่าวๆอ่ะครับ ไม่ได้ละเอียด เช่นในวิธีเชิงรุกไปตามบ้าน หรือเชิงรับไว้ตามสถานที่ที่คนในชุมชนรู้จัก ประมาณนี้อ่ะครับ ซึ่งแต่ละเรื่องแต่ละโครงการก็คงอธิบายแตกต่างกันไปครับ