ขำตัวเอง

ขำตัวเอง

วันอังคารที่ 17 ธันวาคม พ.ศ. 2556 เวลา 22.33 น.

ก่อนที่จะได้มานั่งเขียนบันทึกนี้ อยู่ดี ๆ เสียงข้างในก็หัวเราะออกมา อย่างดัง

กับการที่มันนั่งทำงานไปแล้วคิดทบทวนชีวิตทั้งปี

มันคือ ความสุดยอดของความอินดี้มาก ๆ

หนูใช้ชีวิตแบบปีที่ผ่าน ๆ มาได้ยังไง

ภาพมันก็คือ หนูวิ่งตามใครสักคนที่ ซึ่งท่านก็คือ ครู เริ่มจากความไม่แน่ใจ วิ่งตามทั้ง ๆ ที่ ไม่รู้เรื่องรู้ราว วิ่งตามท่านมาตั้งหลายปี

ท่านนั้นพูดความจริงกับหนูอยู่เสมอ ๆ และพยายามหาทางช่วยหาหนทางให้มันตื่นจาก

“อาการบ้า แบบหน้ามืดตามมัวสักที”

การทำตัวของหนูก็เหมือนเด็กบ้า ที่เป็นตุ๊กตาล้มลุก ไม่จริงจังกะอะไรสักเรื่อง

โดนอะไรนิดหน่อยก็จะหนี งอน น้อยใจ ไร้จุดยืน ฮ่า ๆ ๆ

ทำอะไรก็ทำแบบ บ้า ๆ บอ ๆ

เฮ้ยมันออกมาแบบนั้นจริง ๆ นะ ฮา อะ

ทำผิด ๆ ถูก ๆ มั่ว ๆ น่าขำดีนะ

แต่ท่านก็เมตตา เขาทำอะไรก็ดูจะแข่งกะใคร ๆ เขาไปหมด ไม่หันมามองตัวเองด้วยซ้ำ

มิน่าหล่ะ หลัง ๆ มามันไม่ชอบส่องกระจก ไม่ชอบถ่ายภาพ

เพราะมันรับไม่ได้นี่เอง ฮ่า ๆ ๆ ตลกดี

ยิ่งคิดย้อนก็ยิ่งขำ ใครหน่ะ ทำไปได้ บ้าเปล่า?

แถมทำอะไรหลัง ๆ มานี่ก็ไม่ค่อยจะคิดให้รอบคอบ

มีแต่ไปตายเอาดาบหน้า แล้วก็แทบตายทุกที

เลยไปเหนื่อยกับคนรอบข้างต้องออกแรงประคอง

กรรมข้อยหนอ ทำอะไรก็ได้อย่างนั้นแหละ

เพราะหลัง ๆ มานี่กรรมเริ่มตามสนองชัดเจนมากขึ้นละกับสิ่งที่ได้เจอ

บันทึกนี้ไม่ใช่เขียนเพราะว่า เข้าใจอะไรมากขึ้นหรอกค่ะ

แค่เขียนความรู้สึก ขำตลกตนเองกับเรื่องราวที่ผ่านมาในชีวิต และปีทั้งปีนี้ต่างหากค่ะ ฮ่า ๆ