เวลากับชีวิตคนนั้นสั้นนัก...คิดได้ให้รีบทำ..ในสิ่งที่ดีๆ
ช่วงชีวิตของคนเราไม่ได้ยาวนานอะไรมากมาย...เรามีสิ่งที่ต้องทำอีกมากมาย
ช่วงวัยแรกของชีวิต...วัยเด็กแสนสนุกสนานทำอะไรได้อย่างสบายๆแต่ละวันผ่านไป
ไม่ต้องคิดอะไรมากมาย..สำหรับฉันคิดมากอยู่นิดเดียวก็ตอนที่ต้องสอบปลายภาค..
แต่ถ้าแค่สอบเก็บคะแนนจะไม่กังวลอะไรมากมายนัก
ช่วงเรียนวิทยาลัย-มหาวิทยาลัยก็แสนสนุกสนานไม่เครียดอะไร ทำกิจกรรมกันไป
มีเพื่อนฝูงมากมาย การคบหากันก็เป็นมิตรภาพที่ไม่มีอะไรเคลือบแฝง ไม่ต้องระวังตัว
แม้กระทั่งการใช้ชีวิตในวิทยาลัย ในมหาวิทยาลัยก็เป็นไปอย่างสบายๆไม่ต้องกลัวว่า
ใครจะมาทำร้าย ทั้งๆที่เป็นผู้หญิงก็มีความปลอดภัยสูงเพราะในอดีตจิตใจผู้คนที่เลวร้าย
ที่จะทำลายซึ่งกันและกันแทบจะไม่มีนี่คืออดีตเมื่อ 40 กว่าปีที่ผ่านมา
ช่วงสมัยทำงาน ช่วงแระก็ได้ทำงานในโรงเรียนที่ฉันเคยเป็นนักเรียน เคยเป็นศิษย์
คุณครูให้ความรักความเมตตา จึงได้ทำงานอย่างมีความสุข เพราะคุณครูเก่าจะให้การอบรม
สั่งสอนเราด้วยจิตเมตตา ไม่เคยต้องกังวลใจว่าทำอะไรจะผิด ทำให้ฉันมีความมั่นใจในการ
ทำงานทุกอย่าง อยากทำอะไรในสิ่งที่เห็นว่าดีงามเพื่อโรงเรียน เพื่อองค์กรฉันจะรีบทำ
ด้วยความจริงใจและทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำจึงมักประสบความสำเร็จ....แถมผิดพลาดน้อยที่สุด
บางครั้งมีความผิดพลาดแต่เมื่อเรามีความตั้งใจดีที่สุดแล้วความผิดพลาดนั้นนับว่าน้อยนิดเพราะ
ฉันได้รับการสอนสั่งมาว่า คนที่ไม่ผิดคือคนที่ไม่ทำอะไรเลย
ดังนั้นสิ่งต่างๆเหล่านี้จึงหล่อหลอมให้ฉันกล้าที่จะทำในสิ่งทำสิ่งใดๆที่เห็นว่ามีประโยชน์
ต่อส่วนรวม และทำโดยไม่ออมแรง ทำอย่างทุ่มเท และที่สำคัญ ทำโดยไม่หวังผลว่าใครจะ
ยกย่องหรือบังเกิดมรรคผลในทางการเลื่อนขั้น การทำงานของฉันจึงไม่ต้องประจบใคร
เพราะท้ายที่สุดวันเวลาพิสูจน์ได้ว่า ค่าของคนอยู่ที่ผลของงาน ที่ฉันแสนจะภาคภูมิใจ
ไม่เพียงรางวัลที่ได้รับจากสังคม ที่ภาคภูมิใจมากที่สุดคือการได้รับความรักและให้เกียรติ
อย่างสูงสุดจากผู้บริหาร และน้องๆที่เป็นเพื่อนร่วมงาน จีงอยากเล่าเพื่อเป็นข้อคิดให้กับ
คนทำงานรุ่นใหม่ ยุคใหม่ เพราะเชื่อว่าไม่ว่ายุคใดสมัยใด ความจริงใจและการทุ่มเท
ต่อการทำงานย่อมเป็นที่ต้องการอยู่เสมอ ลองดูซิคะ คิดอยากทำอะไรให้รีบทำ(เฉพาะสิ่งที่ดีๆ)
นะคะ
ไม่มีความเห็น