เอดส์ระยะสุดท้าย (ตอนที่3)
ความเดิม ตอนที่แล้ว...ชายวัยรุ่นอายุ 24 ปี มานอน รพ.ด้วยอาการท้องเสีย เพลีย ไม่มีแรง ร่างกายผอมซูบ เธอดีใจที่ได้เจอพี่เลี้ยง และพร้อมที่จะต่อสู้เพียงเพื่อให้มีชีวิตรอดช่วยเหลือตัวเองได้ ก็พอแล้ว...
เมื่อช่วงเย็นวันนี้ (9 พ.ย.56 ้วลา 18.30 น.)ได้เข้าไปเยี่ยมคนไข้ของเรา พร้อมน้ำเต้าหู้เม็ดแมงลัีก 1 ถุง (ไม่รู้ว่าเธอชอบกินอะไร)..พอเดินถึงหน้าห้องแยก ก็ถูกแซว โดยญาติของคนไข้เตียงที่อยู่หน้าห้องแยกว่า " หมอมาเยี่ยมญาติเหรอ" เราก็ยิ้มให้ด้วยความจริงใจ..พอเปิดประตูเข้าไปในห้องแยก พบวัยรุ่นชาย ตัวผอม ผมยาว หนวดเครารุงรัง นอนตะแคงซ้าย สวมเสื้อรพ.ปิดร่างกายด้านบนเรียบร้อย สวมแพมเพอร์ส...สภาพดูอิดโรย...เดินเข้าไปใกล้เตียง เธอก็ลืมตาดูเราพร้อมกับรอยยิ้มแห้งๆๆพร้อมกับยกมือไหว้เรา“สวัสดีครับพี่เข็ม” เราก็ชวนคุยสารทุกข์สุกดิบ“เป็นไงบ้างวันนี้ กิน อิ่มนอนหลับมั๊ย พี่ไม่รู้ว่าเราชอบกินอะไร เลยได้มาแต่น้ำเต้าหู้” เราถามด้วยความเป็นห่วง เธอก็รีบตอบด้วยความเกรงใจว่า “ครับ ไม่เป็นไรครับ ชอบกินน้ำเต้าหู้ น้ำเต้าหู้อย่างเดียวก็พอแล้วครับ เกรงใจกินข้าวได้ตั้งเยอะ แต่ปวดหัวมาก กินยาแล้วก็ไม่หาย แต่ตอนนี้ ดีขึ้นแล้ว”เราก็ชวนคุยไปเรื่อยๆ จนจับประเด็นได้ว่า “ที่ปวดหัวเพราะอะไรล่ะ นอนไม่หลับหรือ”....เธอนิ่งไป น้ำตาคลอเบ้า ... มีเรื่องอะไรทีอยากบอก อยากเล่าให้ฟังบ้าง เผื่ออาการปวดหัวจะดีขึ้น...เธอพูดทั้งน้ำตาว่า“ผมเป็นคนไม่ดีเลย ทำตัวเป็นภาระคนอื่น ผมเสียใจ ผมทำตัวเองให้เป็นภาระกับคนอื่นตลอด หาเรื่องใส่ตัวเองทั้งนั้น เป็นภาระกับทุกๆคน ไม่มีใครมาสนใจใยดีเลย ทำอะไรก็ไม่ได้ ฯ ” เราดูแล้วท่าทางจะไปไกล..ดึงกลับมาอยู่นะปัจจุบัน...เสริมแรงว่า“ตอนนี้เราไม่สบาย เราก็ต้องยอมรับ เดี๋ยวเราหายดีช่วยเหลือตัวเองได้ ค่อยไปช่วยเค้า เป็นการตอบแทน อย่าพึ่งท้อ ตอนนี้เราดีขึ้นกว่าวันก่อน ตั้ง เยอะ กินข้าวเองได้ เข้าห้องน้ำ อาบน้ำ เอง ทำกิจวัตรประจำวันเองได้แล้ว เดี๋ยวก็ดีขึ้นเรื่อยๆ และเราจะกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม และก็จะไม่เป็นภาระของใคร แต่เราต้องสู้นะ ต้องกินยา กินข้าว และนอนพัก” สักพักเธอก็มีรอยยิ้ม (อย่างมีความหวัง) เราก็ชวนคุยต่อ “เราชอบอ่านหนังสือหรือเปล่า ” เธอก็รีบบอก “ชอบครับ ชอบอ่านหนังสือประวัติศาสตร์ หนังสือ ดารา ไม่ค่อยชอบอีกอย่าง ไม่ชอบดูละครโทรทัศน์”...อืม...เดี๋ยวพรุ่งนี้จะหาหนังสือมาให้อ่านนะจะได้ ไม่เหงา...อาการปวดหัวดีขึ้นบ้างยัง เธอก้บอกว่า หายแล้วครับ..ถ้าอย่างนั้น คืนนี้ก็นอนหลับฝันดีนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ มาเยี่ยมใหม่..."ครับ ผมจะนอนหลับฝันดีขอบคุณครับ"
...หลังจากนั้น เราก็เดินออกจากห้องแยกออกมา โดยสายตาคู่นั้นยังมองตามเราจนปิดประตู...
..จากการเยี่ยมไข้วันนี้ ดูเธอซึมเศร้า กว่าวันที่เราเจอกัน แต่เธอก็ยิ้มสู้เพื่อวันหนึ่งเธอจะดีขึ้นกว่าวันนี้ สิ่งที่พูดคุยกันเธอน้อยใจตัวเองที่ต้องเป็นภาระกับคนอื่น ( ไม่รู้ว่ามีใครมาพูดเรื่องอะไรใ้ห้เธอฟังหรือเปล่า)..ทั้งวันทั้งคืนเธออยู่คนเดียว ไม่มีเพื่อนคุย ไม่มีโทรศัพท์ และที่สำคัญเธอไม่มีญาติมาเยี่ยม ...เธอพูดตลอดเวลาประโยคนี้..ชวนคุยเสริมสร้างแรงใจ ให้กำลังใจ และเบี่ยงเบนความสนใจในเรื่องอื่น...
..โปรดติดตามชีวิตเด็กวัยรุ่นคนนี้ตอนต่อไป ว่าอาการจะเป็นอย่างไรบ้าง จุดจบระหว่างเราจะอยู่ตรงไหน อาจจะเป็นเรื่องเล่านิยายชีวิตที่เป็นอีกมุมของวัยรุ่นคนหนึ่ง...
ความเห็น (1)
...การป้องกันคนไม่ให้ติดเชื้อเอดส์...มีความสำคัญมากนะคะ