ดับไฟ

ในวันที่หนาวเหน็บ ตนใคร่ต้องการไออุ่น เพียงเพื่อจักได้หนุนนอนอย่าสุขขี ก้าวย่างผ่านเดือนวัน นานปี นานวัน นานชั่วโมง
ความหนาวเหน็บกัดกินใจแสบสันต์ คืนวันร้องร้าวระบมโหยร้องหวีดหวิว ลมเหนือปลิวปล่อนกร่อนดวงจิต ความคิดคนึงสุกพรายตา
นิมิตหมายไว้ว่าจักก่อกองไฟสักกองหนึ่ง หมายพึ่งอุ่นไอร้อนจักผ่อนคลายผ่อนเหงา
แรกเริ่มเดิมทีไฟอุ่นร้อนหลงใหลหลงงมงายระทมระทวยใจ สุขหนอสุขกับอุ่นไอไฟให้อุ่น ขอบคุณและสัญญามั่นว่านานวันจักซื่อตรงหลงใหล
พักเดียวเดี่ยวให้ร้อนราโรยแรงลง ระหองระแหงคลาแคลงใจ คล้ายศรัทธาเหือดหายแห้งเหี่ยวเฉาลง
ราตรีนั้นคลืบคลานเข้ามาอีกคราหนึ่ง จะหมายพึ่งกองไฟนั้นมิได้เสียแล้ว ความหนาวเหน็บย่างกรายมาหยิบยื่นความรวดร้าวให้ หนาวเหน็บร้าวระทมทวีคูณ ข่มใจยื่นมือรองรับไออุ่นกองไฟกองนั้น ไอร้อนอุ่นฝันระรวยดังอดีตเดิม แต่ไหนได้คล้ายว่ามันมิิุอุ่นเสียแล้ว มันชาชิน
เสียงด้านในมันร่ำร้องมาว่าเจ้าเอ๋ย ก่อกองไฟกองใหม่เสียดีกว่าเถิด ใจเจ้าอย่าเลยเถิดครอบครองความเก่าคร่ำครึอยู่เลย หันหน้าไป ย่างก้าวไปข้างหน้า ครั้นก็เหลียวหลังกับมาอย่างอาลัย มองดูไฟกองเก่า แล้วตัดสินใจก่อไฟกองใหม่ใหญ่กว่าเดิม หมายจะเพิ่มเติมความอบอุ่นให้ทบทวียิ่ง
รัตติกาลขับขานกล่อมบรรเลง เสียงบทเพลงแห่งความฝันอันอ่อนหวาน นานยืนคืนค่ำดำดิ่งสู่สุขนิพพาน จิตใจวิ่งทะยานยินดี
วนเวียนหมุนเปลี่ยนไปมา กองแล้วกองเล่าเผาไฟ กองเก่ากองใหม่ใจสับสน อ่อนเพลียอ่อนแรงเผลอหลับไป 
ไฟทั้งกองเก่ากองใหม่ถาโถมโหมกระหน่ำไหม้เกรียมสิ่งรอบข้าง
แขนขาเราไหม้เกรียมเปื่อยยุ่ยลง
สรรพสิ่งรอบข้างวอดวายฉิบหายหมด 
ไฟแรงไฟร้อนไฟอาฆาต ไฟบยาบาทไฟตัณหา ไฟแห่งความบาดหมางที่ได้สั่งสมสืบมา ไฟเอ๋ยเจ้าช่างร้อนระบม ทุกข์ตรมทุกใจไฟทุกกอง ทุกผองสิ่งเผาไหม้ละลายวายวอด
ผลตอบแทนมิใช่อื่นใด คนก่อไฟนั่นแหละ ก่อไฟเผาตน เผาคนอื่น ทั้งทางตรงทางอ้อม ยิ่งใส่เชื้อไฟมากเท่าใด ไฟยิ่งแรงร้อนรุ่ม
ทั้งกองไฟ ผู้ก่อกองไฟ จักเผาไหม้ไปพร้อมกันๆ หรือไม่ก็หยิบดุ้นไม้นั่นออกไป คือ เยื่อใย คือ เชื้อไฟ ที่จักรอการเผาไหม้ ตลอดๆต่อไป จงดับไฟนั่นเสียเถิด จงดับไฟ .....ดับใจตน