นิยายหนังตะลุงเรื่อง"แผ่นดินธรรมแผ๋นดินทอง"ตอนที่ 4
หรือพรานป่ามาหมายไล่ฆ่าตี ดูให้ดีแก้วทองต้องจัดการ
ดวยเขตุป่าชุมชนตำบลนี้ ไม่ให้มีผู้รุกป่ามาล้างผลาญ
อนุรักษ์สัตว์ป่ามาช้านาน ถ้าเป็นพรานจับส่งไปลงทัณฑ์
ทำผิดกฏบทราชพระบัญญัติ เราข้ารัฐช่วยรักษามาสร้างสรรค์
ให้เจริญวัฒนามาร่วมกัน รักราชันศาสนาประชาชน
ให้อยู่เย็นเป็นสุขทุกเขตุแขวง ต้องร่วมแรงสามัคคีจึงมีผล
กำจัดภัยไทยทั่วทุกมณฑล รักษามลภาวะทั่วธานี
(ยักษ์สองพ่อลูก ปราบไตรจักร กับปราบพิภพ ออกมาประจันหน้า)
ประเดียวหนึงจึงเจอะหน้าพยายักษ์ บุญหนักคนงามร้องถามยักษี
ทั้งสองท่านเข้าเขตุประเทศนี้ ธุระมีอันใดกับใครกัน
หรือล่าไล่หมายมาเที่ยวฆ่าสัตว์ ประกาศชัดแผ่นป้ายชายเขตุขัณฑ์
ห้ามล่าสัตว์ตัดไม้ในไพรวัน ทำไมท่านไม่อ่านดูให้รู้ความ
หรืออยู่ดงพงไพรในถิ่นเถื่อน อย่าแชเชือนตอบถ้อยที่ฉันถาม
หากดึงดื้อ ด้านบุกรุกเขตุคาม ต้องจับตามกฎหมายไทยไปกราบทูล
ปราบไตรจักร “เจ้าจอมมารได้ฟังนังผู้หญิง มาทำหยิ่งไม่อ่อนน้อมจอมอสูร
ต้องกำหราบให้ทราบความตามเค้ามูล กูอสูรปราบไตรจักรเป็นนักรบ
กูเดินผ่านย่านป่าห้ามล่าสัตว์ ข้อจำกัดกับสามัญชนคนทั่วจบ
กูเป็นเจ้าจอมมารผ่านพิภพ เป็นนักรบผุ้พิชิตถือสิทธิ์ขาด
อยู่เหนือหมดกฎเกณฑ์ประเทศไหน ไม่มีใครหาญกล้ามาบังอาจ
พบสัตว์ป่าน่ากินทมิฬฟาด ถืออำนาจของยักษ์จอมเจ้าจักรพรรดิ
วันนี้กู้จะไปในวังหลวง เพื่อขอธิดาดวงของเจ้าจอมกษัตริย์
เป็นสะใภ้มาราครองมหาสมบัติ แม้นตกลงจะได้จัดงานวิวาห์
หากขัดข้องหมองใจเกิดภัยหนัก กองทัพยักษ์ต้องบุกรุกมหา
ยึดอำนาจราชรัฐนครา ให้ลูกข้าเป็นเจ้าเข้าครอบครอง
(บทเจรจา) “ข้ามีนามว่าปราบไตรจักร นี่ลูกข้าชื่อปราบพิภพ ข้าเป็นกษัตริย์ยักษ์ ครองเมืองคีรีรอบ เป็นเจ้าแห่งยักษ์ทั้งหลาย เป็นจักรพรรดิ ข้าเหาะผ่านมาทางนี้ เห็นฝูงสัตว์ชุกชุมในป่านี้ ข้าก็ลงมาจับกินแก้หิว แล้วก็ไล่ล่าจับฟัดเล่นเป็นที่สนุกสนาน เป็นกีฬาล่าสัตว์ของเจ้าแผ่นดินยักษ์ บ้านเมืองของข้าในป่าก็ไม่ค่อยมีสัตว์ชุกชุมอย่างนี้ พวกข้าล่าเกือบหมดแล้ว ถ้าข้าได้ครองเมืองนี้ พวกของข้าจะได้ล่าสัตว์ให้สนุกทีเดียว ข้าเห็นป้ายบอกห้ามล่าสัตว์
ข้าเห็นป้ายบอกห้ามล่าสัตว์ ข้ามีอภิสิทธิ์เหนือคนสามัญ ยกเว้นให้ข้าทั้งหมดไม่ว่าบ้านเมืองใด ประเทศใด ข้าอยู่หนือกฎหมาย ต้องตามใจข้ามิเช่นนั้น ข้าจะยึดเป็นเมืองขึ้นให้ลูกหลานข้าไปปกครอง จุดประสงค์ของข้าในวันนี้ ข้าจะเข้าไปในเมืองหลวงเวียงสุวรรณ์ จะไปสู่ขอราชธิดาเป็นลูกสะใภ้ข้า ให้เป็นเมียของปราบพิภพคนนี้ ต่อไปจะเป็นนายพวกเจ้า
แขไข “อ้อ เรื่องมันเป็นอย่างนี้ เรื่องจะไปสู่ขอพระราชธิดานั้น เป็นเรื่องของท่าน แล้วแต่พระเจ้าอยู่หัวจะทรงโปรดประการใด แต่เรื่องของฉันกับพ่อของฉันมีหน้าที่ดูแลรักษาเขตุแดน รักษาความสงบ ตลอดจนดูแลอนุรักษ์ป่าและสัตว์ป่า เพื่อรักษาสมดุลย์ทางธรรมชาติให้มีภาวะแวดล้อมที่ดี พวกท่านมีความผิดหลายกระทงความ ประการแรกท่านบุกรุกเข้ามาในเขตุแดนโดยไม่ได้ผ่านด่านตรวจ เป็นการลักลอบเข้าประเทศแบบผิดกฎหมาย ประการที่สองเข้าป่าล่าสัตว์ในเขตุหวงห้าม ประการที่สามท่านพูดว่าการมาสู่ขอพระราชธิดา หากไม่ตกลงจะยกกองทัพมาบุกยึดประเทศนี้ เป็นการหมิ่นพระบรมเดชานุภาพ เป็นความผิดอันร้ายแรง ฉันจำเป็นต้องควบคุมตัวพวกท่านไว้ และนำเรื่องนี้เข้ากราบทูลต่อสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ให้ทรงพิจารณาโทษพวกท่าน”
ปราบพิภพ “เด็กตัวน้อยตัวนิดอย่างเจ้ารึ จะมาควบคุมเราจะจับเราสองพ่อลูก ผู้มีกำลังมหาศาลมีฤทธานุภาพ เหาะเหิร เดินอากาศ จะจับเจ้าฟาดให้แหลกละเอียดเสียก็ได้ แต่ก็เสียดายที่เจ้ายังสาวยังสวยสดงดงาม ข้าจะเอาเจ้าไปเป็นนางบำเรอของข้า”
ปราบไตรจักร “เรื่องนี้เอาไว้ทีหลัง จุดหมายปลายทางของเรา ต้องไปสู่ขอองค์หญิงให้สำเร็จเสียก่อน ค่อยมาจัดการนางคนนี้จับไปเมืองของเรา”
สีแก้ว “กฎหมายในประเทศนี้ศักดิ์สิทธิ์ไม่ยกเว้นแก่ผู้ใด เป็นพระราชบัญญัติ เมื่อพวกท่านทำละเมิด ทำผิดกฎหมาย ต้องจับตัว ต้องคุมตัวไปถวายพระเจ้าอยู่หัวที่เมืองหลวง”
ยอดทอง “โถกแล้ว พี่แก้วแหลงโถก ไม่ว่าใครใหญ่มาแต่ใหน มาใหญ่ที่นี่ไม่ได้ พันพรื่อก็ต้องจับตัว โร่ไหมเคยจับผู้ร้ายสำคัญๆมามากแล้วนะ เฮ้... ให้จับเสียต๊ะ ถึงแล้วอิโถกแทง ตัวเฒ่าๆพันนี้แทงไม่พลาด”
ปราบพิภพ “อ้ายยอดทอง นี่ถ้ากูไม่เห็นแกแม่นางแขไขละก็ กูจะจับฟาดให้หัวหลุดกระเด็น
ปราบพิภพสบตามองน้องแขไข ช่างไฉไลโสภามีราศรี
เมื่อข้าเป็นเขยท้าวเจ้าธานี จะรับคนดีไปไว้ได้เชยชม
ให้อยู่เย็นเป็นสุขไม่ทุกข์โศรก ถือเป็นโชคของกูไว้สู่สม
เ เป็นเมียเก็บของฉันมารนิยม ดีกว่าตากแดดลมอยู่ไพรวัล
จะพาไปเมืองหลวงด้วยช่วยเป็นสื่อ เป็นแม่ซื้อแม่ชักให้เจ้าหญิงรักฉัน
แม้นสมหวังดั่งจิตติดรางวัล ให้จอมขวัญเป็นเมียรองของลูกยักษ์
หากช่วยได้เหมือนหมายมาดปรารถนา ให้สุดาสายสมรนอนหนุนตัด
เป็นเมียน้อยอสุรีดียิ่งนัก ไม่มีใครหาญหักให้ได้ร้อนใจ
จะบีบคลำ ขยำให้น้องหายปวด อกร้าวรวดฟกช้ำทำยาใส่
ฟกเป็นฝีมีปูนศูนย์โดยไว ไม่เท่าใดคงคลายหายเร็ววัน “
แขไข “แขไขนั่งฟังยักษ์อ้ายกักขฬะ มาพูดจาลดเลี้ยวแกเกี้ยวฉัน
จะสู่ขอเจ้าฟ้ากล้าพนัน ไม่มีวันจะได้อ้ายจัณฑาล
ทำอวดอ้างฤทธาแกล้วกล้านัก อ้ายพวกยักษ์จองหองต้องประหาร
พูดหยาบช้าสถลคนมารพาล จับประหารตัดสอให้มรณา
แม้นจะไปให้ได้ฝ่ายเมืองหลวง มึงต้องล่วงเลยศพกูผู้รักษา
ซึ่งเขตแดนแคว้นขอบขัณฑสีมา แม้นไม่ได้ดั่งว่ามึงม้วยมร “
ยอดทอง “อวดเป็นยักษ์ศักดามารุกรบ มึงมาพบของแข็งเพราะแม่งไม่สอน
ไม่รู้หรือทองเคยฆ่าตัดตอน ไปลาแม่มมึงก่อนค่อยมาตาย
นี่นายทองแสงใหญ่มึงไม่โร้ ไม่ใช่โม้บางระจันจารึกหมาย
มาชาตินี้ยอดทองฆ่ายักษ์ตาย ลือชื่อไว้ยักษ์ม้วยด้วยพระกริช
นั่นนายแก้วหัวแววหัวแข็งแผ็ก ถึงตัวเล็กเรี่ยวแรงสู้สิบทิศ
เอาหัวชนกับควาย ควายต้านไม่ติด กำแพงอิฐชนสท้านชนบ้านพัง
อันงานนี้ขอหนุนคุณพี่แก้ว เช็ดล้างแล้วทองประกบตบข้างหลัง
พุ่งหัวชนหว่างขายักษ์ดูสักตั้ง แก้วอย่าหมังจับหมาเหมิ้นเดินชนยักษ์
(ฉากรบกัน) ปราบพิภพโกรธาถลาจับ ขรับด้วยพระขรรค์พันอย่างหนัก
ด้วยมนต์เวทวิเศษหลอนเนตรยักษ์ มองนงลักษ์เห็นมากมายรายล้อมตน
โมโหนักยักษ์ใช้กระบองฟาด ไม่สามารถถูกตัวจริงยิ่งสับสน
นึกสงสัยทำไมนางมีหลายคน จึงร่ายมนต์ให้คลายหายภาพลวง
เหลือภาพเดียวตัวจริงวิ่งประกบ แขไขรบฟาดพระแสงแรงหนักหน่วง
ถูกกระบองของมารสั่นถึงทรวง พระขรรค์ร่วงตกพื้นพสุธา
นางเหาะเหิรเลี่ยงหายในสายเมฆ หลีกหลบเหลกมารตามติดขนิษฐา
นางหลบหลีกกระบองของมารา ไม่ถูกต้องกายานาถนารี
ยังรุกรบหลบหลีกพัลวัล แม่จอมขวัญรบกับมารการสูสี
...... ยังไม่มีสิ้นสุดยุทธวิธี ตั้ง้ไว้ที่สนามรบยังไม่จบนิทาน
ตั้งไว้ที่สนามรบ ยัง ไม่จบ นิทาน
อกรูปพระอินทร์) จะกล่าวถึงหัสโก เทโวเทวาส อยู่ปราสาทเทวฤทธิ์ สถิตสถาน
ให้ร้อนรุ่มกลุ้มฤดีหลายประกี่ประการ มัฆวานลุกลี้ ให้กังวี่กังวล
ทั้งหมอนหนุนนุ่นใน ไม่นุ่มไม่นิ่ม ทั้งถนิมพิมพาภรณ์ร้อน พิกี่พิกล
ใส่เครื่องทรงองค์อินทร์มันร้อนริ้นร้อนรน หรือมีคนทุกข์ร้อน วอนเทโวเทวา
จำต้องส้องกล้องขยายหลายพันยี้พันโยชน์
ทิพย์โสตทิพย์เนตรสังเกตหี้สังเกตหา
เ เห็นศรีไพรใจชายกลางมรรคคี่ มรรคคา
จากเคหาเดินทางระหว่างไพรวี่ไพรวัล
อันศรีไพรเป็นเทพบุตรผู้จุตี้จุติ ตามดำริหัสนัย มไหสวี้ สวรรค์
มันกำลังจะมีภัยในอารี่อารัญ มัฆวันจำแปลงกายเป็นชายชะรี้ชะรา
เอาของวิเศษไว้แก้เภทแก้ภัย เอาไปให้ศรีไพร อนาถี่อนาถา
ดวงแก้ววิเศษดังเจตนี้เจตนา ตั้งเทวาตอนเหาะลงกลางพงพี้พงไพร
ตั้งเทวาตอนเหาะลง... เอ่ยกลางพงไพร
(ออกรูปชายหนุ่มชาวบ้านนอก)
ยกถึงเจ้าศรีไพรใจประเสริฐ จุติเกิดจากเมืองฟ้ามหาสวรรค์
ลูกตายายในหมู่บ้านอัมพวัน ฐานะนั้นยากไร้อยู่ปลายนา
การอยู่กินมักน้อยไม่ค่อยทุกข์ สองตายายมีสุขตามประสา
เลี้ยงลูกชายจนโตเป็นหนุ่มมา ไม่เคยพาภัยร้ายมาไกล้เรือนตน
ทำงานจ้างถางไร่ได้ทุกอย่าง เก็บสตางค์ส่งตายายไม่ไร้ผล
ไ ไม่เกี่ยงงานการหนักเบาเจ้าอดทน ช่วยเหลือคนที่อ่อนแอไม่แลดาย
เป็นที่รักเอ็นดูของหมู่ชน พรรคพวกเพื่อนทุกคนไม่แหน่งหน่าย
จนอายุยี่สิบห้าสิ้นตายาย พ่อแม่ตายยังแต่ตนอยู่คนเดียว
หลังงานศพครบสิ้นเรื่องทำบุญ ดูต้นทุนในจิตคิดเฉลียว
ทรัพย์น้อยหนิดคิดอับจนอยู่คนเดียว อยากไปเที่ยวหางานบ้านเมืองใหญ่
ดับพายผ้าลาเพื่อนบ้านฝากชานเรือน พวกเพื่อนดูแลให้กลับมาได้อาศัย
หากได้ดีไม่ลืมมิตรสนิทใจ คงไม่ไปลาลับคงกลับมา
ออกจากบ้านผ่านมาเจอคนสนิท (นายสะหม้อกับนายขวัญเมืองออกมา)
ร้องบอกมิตรลาก่อนพี่เมืองหนา
กับพี่หม้อขอพรากจำจากลา หยุดสนทนากับสหายที่ชายทาง
ศรีไพร “สวัสดี พี่ขวัญเมือง พี่สะหม้อ ผมมาลาทั้งสองไปหางานทำในเมืองหลวง “
ขวัญเมือง “นี่น้องศรีไพรจะไปหางานทำในเมือง อิไปทำงานไหร ความโร่แค่ ป.4 ทำไรไหร่ได้ งานจับกั้ง ทำงานบ้านเราดีหวาลุย อย่าไปห้องเหอ พี่เมืองข้องใจ เจ็บไข้ไม่บายใคอิช่วยดูแล คนในเมืองไม่เหมือนโหมคนบ้านเรา”
สะหม้อ “พี่หม้อก่ะข้องใจเหมือนกัน อย่าไปน้องเหอ เราทำงานเท่นี่ดีหวา รับเหมาขุดตอรับเหมาถางป่า รับขุดบ่อ ขุดสระน้ำ เราช่วยทำกันสามคน เราปันเท่าๆกัน ทำกันหนุก
ขวัญเมือง “หนุกจริงสะหม้อ กูนิพรื่อโฉ้นึกๆแล้วอายใจสะหม้อ เวลาปันเบี้ยเท่ากันเป็กๆ เวลาทำงานน้องศรีไพรทำมากหวาเรา เหมือนๆว่าเราเอาเปรียบ
ศรีไพร “ไม่เป็นไรพี่สะหม้อ พี่ขวัญเมือง ขาดหน่อยเหลือนิด ไม่ต้องคิดเล็กคิดน้อย แบ่งปันกันเราอยู่เหมือนพี่เหมือนน้อง ที่ผมต้องไปนี่ เพราะมาคิดๆดูแล้ว อยู่ที่นี่ไม่มีทางก้าวหน้าได้ ไม่มีโอกาศได้ทดลองทำงานอื่นๆบ้าง ถ้าเจองานดีๆทำ หรือว่าผมมีที่อยู่เป็นหลักแหล่งจะมารับพี่ทั้งสองไปอยู่ด้วย
ขวัญเมือง “เหอว่าเราไปเสียกันดีหวา สะหม้อ ข้องใจน้องศรีไพรจัง คนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตาย สามคนช่วยหาม เหมือนโบราณว่าไว้ ไปหวาสะหม้อ เข้าบ้านไปเอาพายผ้าต้า อ้ายสะหม้อ กูตัดสินใจแล้ว
สะหม้อ “ เออไปก่าไป ไปไหนไปกัน ไปตายเอาดาบหน้า”
ตัดสินใจสามนายพากายฝัน ออกจากบ้านอัมพวันเข้าไพรสน
มุ่งเมืองหลวงเวียงสุวรรณ์แห่งมณฑล มาเจอคนชราเทวาแปลง
ศรีไพร ร้องถามไถ่ไปไหนตาในป่าชัฎ สิงห์เสือสัตว์มากหนักหนาน่าแขยง
หรือหลงทางกลางไพรไปรดได้แจ้ง อยู่หนแห่งตำบลใดจะไปส่ง
อีกข้าวปลาอาหารทานแล้วยัง น้ำประทังแก้กระหายได้ดำหรง
แก่ชราพากายพายในดง ลูกหลานคงไม่มีมาดูแล
สะหม้อ “น่าสงสารเดินงกเง็กๆ ไปไหนล่าปะ โลกหลานไปไหนเหม็ดฮ่ะ ปล่อยให้มาคนเดียว ยำเหม็ดก่าพันนี้ ไม่กลัวเสืออิขบหัวเสียเห่อ อาโย๊เท่าไหร่หล่ะ สาคราวๆกับปะกูแหละอ้ายเมือง ข้าวตากหมึกยังให้แกกินถักกำมือ ถิอ้ายเมือง”
พระอินทร์แปลง "ขอบใจแหละ ลูกสะหม้อเหอ ลูกเมืองเหอ อายุตานี้หลายพันปีแล้ว ปะสะหม้อพรัดเลตายตาช่วยไม่ทัน พอดีเขาไม่ขอช่วยตากัน เขาไม่เรียกตา ตาไม่ได้ยิน เขาหว่างอิเรียกพระอัลล่า พระอัลล่าก็ไม่ช่วยไม่รู้พันพรื่อ นี่จะมาช่วยนายศรีไพร กำลังไปพบอันตราย เอาของดีมาให้ไว้ป้องกันตัวและไว้ช่วยเหลือคน”
ขวัญเมือง “กูพรื่อโฉ้ ขนหัวพองนิสะหม้อ หมึงพังแลแกอาโย๊ะตั้งหลายพันปี คนอ้ายไหรโร้เพโร้จักเราพรื่อ ปะหมึงพรัดเลตายจริงไม่ หมึงไม่ห่อนบอกกู แกนี้ไหรโฉ้นิกูว่า”
สะหม้อ “ปะกูพรัดเลตายจริงแหละเมือง แต่กูไม่ใคร่โถกโรคเล่าถึงโร้จริง กะมาพาดพิงศาสนา หาว่าอัลเลาะไม่ช่วย ใคหมันอี้อยู่ค้ำฟ้าล่ะอ้ายเมือง”
ศรีไพร “ตารู้จักพวกผมได้อย่างไร ตาเป็นใคร”
พระอินทร์ “ตาคือพระอินทร์บนสวรรค์ เรื่องเป็นอย่างนี้ๆ ที่มานี่ก็จะมอบดวงแก้ววิเศษให้ไว้ป้องกันตัวและไว้ช่วยเหลือคนบริสุทธิ์ เป็นแก้วสารพัดนึก จะอธิษฐานให้ช่วยอะไรก็ได้ แต่ห้ามฆ่าคน ห้ามช่วยคนผิด ทำผิดคำสั่งเมื่อไหร่ดวงแก้วนี้จะหายไปทันที”
ชายชราให้พรตอนจากไป ให้ศรีไพรมีฤทธาแกล้วกล้าหาญ
ใ ให้ยืนยงคงกระพันพ้นภัยพาล สมเป็นบุตรเทวันจุติมา
กลับกลายร่างเป็นพระอินทร์โผผินผ่าน กลับวิมานเมืองแมนแสนหรรษา
ศรีไพรได้แก้วพราวแพรวตา เดินมาเจอะอสุราไล่ตีนาง
(ปราบไตรจักร, แก้ว, ทอง อยู่ดูปราบพิภพรบกับแขไข ศรีไพร, เมือง,สะหม้อ มาเจอ)
ฉวัดเฉวียนเวียนทางกลางอากาศ มารผู้เฒ่าตบมือฉาดอยู่ผางๆ
ยุลูกยักษ์หลักตีหัวเราะพลาง ใครอย่าขวางลูกกูผู้ชิงชัย
มาณพน้อยค่อยหันหน้ามาถามยักษ์ นั่นลูกรักของท่านปล้ำทำไฉน
เที่ยวไล่ตีผู้หญิงจริงไม่อาย เหมือนกับว่าไม่ใช่ชายชาตรี
เรียกลงมาหยุดรบพบกันหน่อย อย่าท้าต่อยรบรับกับอิตถี
มาพูดคุยตามประสาชายชาตรี เฮ้ย... มานี่หยุดพักเสียสักตั้ง
หนูแขไขเหาะลงมาตรงหน้า น้อมวันทาศรีไพรแล้วไปหลัง
ปราบพิภพโมโหแสนโกรธัง ใครมายั้งขวางกูผู้เกรียงไกร
หรือออกหน้ามาหมายตายแทนหญิง เก่งจริงมาสู้กันให้บรรหลัย
ไม่รู้หรือว่ากูเกือบมีชัย อ้ายจัญไรมึงมาชีวามรณ์
ศรีไพรจับดวงแก้วแล้วธิษฐาน จะจับมัดจอมมารไม่หลอกหลอน
ให้เป็นเชือกนาคบาตฤทธิรอน มัดสองกรลูกยักษ์จักมีชัย
จบประกาศเกิดเสียงดังเปรี้ยงปร้าง เชือกมัดร่างลูกยักษ์ชักไถล
ปราบไตรจักรยักษ์เฒ่าแสนตกใจ กระโดดตีศรีไพรในบัดดล
ถูกดวงแก้วกระบองยักษ์หักสะบั้น จอมมารันให้คิดจิตฉงน
สู้ไม่ได้อ้ายมารร้ายจึงร่ายมนต์ อุ้มลูกตนเหาะลัดตัดเมฆา
แขไขสำแดงผาดแผลงฤทธิ์ จะตามติดแตกหักฆ่ายักษา
ศรีไพรยื้อยุดฉุดกาญดา อย่าโทษาฆ่าฟันปล่อยมันไป
เราชาวพุทธยุคพระธรรมเป็นที่ตั้ง จะคิดหวังฆ่าฟันมันใฉน
รักษาตัวเรารอดเพียงปลอดภัย ฆ่ามันไยบาปติดตามน่ะงามงอน
แขไขมีใจภักดิ์นงลักษ์เข้ามาไหว้ ขอพี่ชายจงชี้นำช่วยพร่ำสอน
น้องเยาวัยใจเบายังละอ่อน มิ่งสมรรักใคร่เหมือนพี่ชายตัว
ต่างไต่ถามรู้ชัดประวัติก่อนกาล ร่วมสาบานเป็นพี่น้องยามท้องฟ้าสลัว
ศรีไพรใจรักข้องไม่หมองมัว ประพฤติตัวเหมือนเป็นน้องท้องเดียวกัน
นงลักษ์ชักชวนนี่จวนจะค่ำ ไปพบพ่อบุญธรรมได้สังสรรค์
อยู่ไม่ไกลไปที่บ้านปัจจันต์ แล้วจอมขวัญพาพี่ชายไปหายายกับตา
สีแก้ว “ฮา ...ไปกันแหล่ โหมตั่วไปพักผ่อน กินข้าวกินปลา ค่อยคุยกันที่บ้าน ฉานนี่ชื่อสีแก้ว ไปน้องทองไปพาพักพวกไปบ้านเรา”
ยอดทอง " ฉานคือนายยอดทอง คนแถวนี้เขาโร้จักเพแหละ บอกให้โร้ เพราะโหมตั่วยังไม่โร้เป็นคนต่างถิ่น ยังไม่โร้จักนายยอดทองดีพอ นี่ถ้าน้องศรีไพรไม่ห้าม นายยอดทองคนนี้แหมละพุงยักษ์เสียแล้ว กริชหมันสั่นพรึบๆ อีบอกให้โร้ นั่นตั่วคนครอบหมวกชื่อพรื่อ บ้านเราหาไม่หมวกพันนี้ ขอได้ไหม ให้ฉาน ฉานขอ แลอยู่ภูมิฐานนิตั่ว”
สะหม้อ “หร่าน นายยอดทองหรอยจังพ่อถิเขา ฉานชื่อสะหม้อเรียกบังหม้อกะได้ ฉานนับถือศาสนาอิสลาม ชาวบ้านทั่วๆไปเรียกคนแขกพันนั้นแหละ ที่จริงเป็นคนไทย คือไทยอิสลาม คนนู้ชื่อขวัญเมือง เขาเป็นคนพุทธ สาว่าเรานิอีโถกโค่กันนิ พอโร่จักกันถึงขอหมวกแล้ว หมวกนี้คนพุทธใส่ไม่ได้ ไม่เหมาะ ถ้าตั่วอิเอาฉานให้แต่ตั่วต้องเป็นแขกหรือเข้าแขก ฉานให้ฟรีๆ
ยอดทอง “ดีๆ ถ้าได้เข้าแขกน่าดี น่ะพี่แก้ว ขอความเห็นพี่แก้ว เข้าแขกเข้ายากไม่ล่ะบัง
สีแก้ว “น้องทองเหอ เข้าแขกโถกตัดไข่น้านน้องทอง กินหมูไม่ได้ ใช่ไหมบังสะหม้อ
สะหม้อ “ตัดหีดเดียวนิ ตัดเท่าแต่เปลือกมันนิ พอเป็นพิธี หมูกินไม่หร่าน เขาห้ามกินหมู”
ขวัญเมือง “บ่าวแก้วระวังให้ดีต้า แหลงกันเรื่องศาสนาไม่แชขวางกันเล่า สาแลมันพอๆกันนิ”
สะหม้อ “หมันอิพรื่อไหร แหลงกันมั่ง ไม่แหลงทำพรื่ออิโร่เรื่อง ทำพรื่ออิได้เรื่อง”
สีแก้ว “ไปชวนกันไปบ้านดีหวา หลานแขไข ศรีไพรเขาไปกันแล้ว เราอย่าแชอยู่ค่อยแหลงกันเล่า ไปบ้านกินข้าวกินปลากันก่อน ค่อยแหลงกันสักคืน ถ้าโกรธรบกันค่อยแล กูตบให้หัวหลุด”
ความเห็น (7)
มีครบรสนะคะหนังตลุงแนวโมเดิร์นค่ะ
ขอบครับ คุณชยพร แอคะรัจน์
คุณjoy
khun tuknarak
คุณบุษยมาศ
คุณมะเดื่อ
คุณ อัญชัญ ครุฑแก้ว
bright lilly
สำหรับกำลังใจขอบคุณครับ
ผมยังอ่านไม่จบทั้งสี่ตอนครับ
จะหาเวลามาอ่านอีกที
ตัวหนังสวยมากเลยครับ
ขอบคุณ คุณ ลุงชาติ ที่สนใจและให้กำลังใจ
ขอบคุณครับ
ขอบคุณ คุณขจิต ฝอยทอง และยินดีต้อนรับหากมาเยี่ยม
ส่งข่าวล่วงหน้านะครับ จจะได้คอย
ขอบคุณครับ
ขอชี้แจงครับ รูปหนังตะลุงค้นหามาจากอินเตอร์เนต
ยังหาได้ไม่ครบตามเนื้อเรื่องครับ