บทกวีจำเป็น : ยาย(จะไม่)เหงา ...ในวันทอดกฐิน ๒


บันทึกที่ ๑๗ บทกวีจำเป็น : ยาย(จะไม่)เหงา ...ในวันทอดกฐิน

 

 .............การรอคอย  เป็นความหวัง เป็นพลังใจให้เราเข้มแข็งเพื่อรอพบกับความสมหวัง แม้ว่าบางครั้งการรอคอยนั้นอาจทำให้จิตใจกระวนกระวาย ไม่เป็นสุข  แต่ทว่า...การรอคอยนั้นมันแฝงด้วยความสุขลึกๆอยู่ภายในใจ มันจะสุขทวียิ่งขึ้นเมื่อการรอคอยนั้นสมหวัง

........... คุณยายจันทร์ เป็นตัวแทนของผู้สูงวัยที่อยู่ตามลำพัง และกำลังรอคอยการกลับมาของลูกหลาน ยายจะมีความสุขทุกครั้งที่ได้คิดถึงลูกหลาน และสุขยิ่งเมื่อลูกหลานกลับมา

 

คุณยายจันทร์....ผู้เฝ้ารอ

 

ปฏิบัติกิจวัตรมิเคยขาด

เช้าใส่บาตรก่อนการทำงานอื่น

กลับเข้าเรือนทานข้าวเสร็จคิดเก็บฟืน

ลุกขึ้นยืนกะโผลกกะเผลกเดินเข้าสวน

เก็บกิ่งไม้แห้งแห้งมารวมกอง

แสงแดดส่องเหงื่อไหลมิเคยครวญ

ยายเตรียมพร้อมวันงานใกล้จะจวน

คิดทบทวนทำอะไรให้ลูกหลาน

มองต้นกล้วยเครือใหญ่ใกล้จะสุก

นึกเป็นสุขจะได้ทำของหวาน

ทั้งมะละกอลูกดกไว้แจกทาน

เนื่องในงานทอดกฐินวัดบ้านนา

เสียงเพื่อนบ้านร้องเรียกอยู่หน้าบ้าน

เหนื่อยแทบคลานกะโผลกกะเผลกออกมาหา

เขายื่นซองบอกยายลูกส่งมา

ยายยิ้มร่าเมื่ออ่านลูกหลานจะมา

 

 

..........ในส่วนครอบครัวผู้เขียนเองก็อยู่คนละจังหวัดกับคุณแม่ เมื่อครั้งคุณแม่ผู้เขียนยังมีชีวิตอยู่ ผู้เขียนและครอบครัวจะไปเยี่ยมท่านทุกๆเดือน บางเดือนอาจจะหลายครั้ง ทุกครั้งที่ทราบว่าลูกหลานจะมาเยี่ยม  คุณแม่จะมีความสุขมาก จะจัดเตรียมอาหารไว้ให้ลูกหลาน คอยชะเง้อมองทางเมื่อไหร่จะมา คุณแม่จะมีความผูกพันเป็นพิเศษกับลูกชายคนโตของผู้เขียน ท่านเคยเลี่้ยงตั้งแต่ยังเล็ก  แต่หากวันใดตั้งใจจะไปหาท่านเกิดติดธุระด่วนไม่ได้ไป น้องสาวโทรมาบอกว่าแม่จะเหงา ผู้เขียนรู้สึกผิด ไม่สบายใจ เสร็จธุระก็ต้องไปให้ได้ น้องสาวบอกกับผู้เขียนว่าถ้าจะไปหาไม่ต้องระบุวันก็ได้ เพราะถ้ารู้แม่จะรอ..รอคอย แต่ถ้าระบุวันต้องไปให้ได้

...........ยิ่งถ้าเป็นเทศกาลสำคัญ ผู้เขียน พี่ชายที่อยู่ต่างจังหวัดไกลๆ น้องชายจะพาครอบครัวไปพร้อมหน้ากันที่บ้านคุณแม่ซึ่งท่านอยู่กับน้องสาว จะเป็นวันที่คุณแม่มีความสุขมากๆ หลานชายทั้งห้าของคุณย่า คุณยาย จะวิ่งเล่นกันสนุกสนาน คุณแม่จะพาหลานทำโน่นทำนี่ หลานๆรักท่านมาก ท่านใจดีมากๆ เด็กๆมาเจอกันแต่ละครั้งแทบไม่อยากจะกลับกันอยากอยู่กับคุณย่า คุณยาย

..........ใช่สิ...คนสูงวัยจะมีความสุขที่ได้อยู่กับลูกหลาน

 

 

 

อร วรรณดา : กวีจำเป็น

 

บันทึก ๒๒ตุลาคม ๒๕๕๖ใน Gotoknow

 

 

 

คำสำคัญ (Tags): #บทกวี#ทอดกฐิน
หมายเลขบันทึก: 551524เขียนเมื่อ 22 ตุลาคม 2013 22:41 น. ()แก้ไขเมื่อ 22 ตุลาคม 2013 22:44 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (14)

ความอบอุ่นฉายชัด  ความสุขจากครอบครัวเป็นพลังสำรองของเราเสมอนะคะ

"ความสุขจากครอบครัวเป็นพลังสำรองของเราเสมอ"

ขอบคุณนะคะคุณหมอธิรัมภา

ขอบคุณอาจารย์บุษยมาศ  ที่ให้กำลังใจมาตลอดค่ะ

 

ขอบคุณบันทึกน่า่ัรัก ๆ จ้ะ

ขอบคุณเรื่องราวแห่งความสุข...เป็นกำลังใจให้คุณยายมีความสุขมากๆนะคะ...

ขอบคุณคุณครูมะเดื่อ  ที่เข้ามาอ่านและให้กำลังใจค่ะ

 

ขอบคุณอาจารย์พจนา  ที่มาให้กำลังใจนะคะ

ขอบคุณมากค่ะที่ให้กำลังใจคุณยายจันทร์

คนเฒ่า..ผู้แก่..ชะแง้..คอย..(ลูกหลาน)..ที่ห่วงหาย.....หมู่บ้าน..ในยุโรป..เริ่มเป็นหมู่บ้านร้าง..เนื่องจาก..สังคมสมัยใหม่ยุคนี้..และกำลังจะเป็นไป..ทั่วโลก..มันเริ่มจาก..ประเทศที่เขาเรียกกันว่าเจริญแล้ว...อ้ะะ

-สวัสดีครับ

-เป็นความอบอุ่นอย่างหนึ่งที่ได้พอเจอกับวงศาคณา่ญาติครับ..

-ตั้งหน้าตั้งตารอ.....ลูกหลาน.....

-ขอบคุณครับ

 

 ดีจาย ด้วยจริงๆๆๆ (เค้าก็ดิดถึงแม่)

     เก็บผักมาฝาก ....อะ......

ขอบคุณอาจารย์ชยพร แอคะรัจน์

ขอบคุณ คุณครู noktalay

ขอบคุณทุกท่านที่ให้ดอกไม้ค่ะ

"คนเฒ่า..ผู้แก่..ชะแง้..คอย..(ลูกหลาน)..ที่ห่วงหาย"

ขอบคุณคุณยายธี มากนะคะ ที่ให้ดอกไม้และข้อคิดค่ะ

ขอบคุณ คุณเพชรน้ำหนึ่ง 

ความสุขของผู้สูงวัยคือ ลูกหลานได้มาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันค่ะ

ขอบคุณค่ะ

ขอบคุณ ผอ.อัญชัญ ครุฑแก้ว

ที่มอบดอกไม้และกำลังใจค่ะ

ขอบคุณนะคะกับผักสดที่นำมาฝาก อร่อยมากค่ะ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท