123.แม่กำปอง...ฤาถึงเวลาที่แปรเปลี่ยน
ปีนี้ (2556) เราได้มีโอกาสกลับไปเยือน...หมู่บ้านแม่กำปอง อีกครั้ง
นับได้ 3 ปี พอดี ...ที่เคยไปเยือนและประทับใจ
จนเกิดเป็นเรื่่องราวใน blog ถึง 4 ตอน
ครั้งนี้...เมื่อได้ไปเยือนอีกครา...ความหวั่นไหวในใจได้เกิดขึ้น
เพราะความเป็นห่วงว่า "แม่กำปอง" ฤาจะถึงเวลาที่แปรเปลี่ยน
เพราะการเข้าไปของอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว
วันนี้...จึงมาบอกเล่าถึงภาพที่เห็น และความรู้สึกที่ห่วงใย
ตามประสา คนรักแม่กำปอง
การเดินทางเข้าสู่แม่กำปอง ไม่ได้ยากลำบากเลยในยุคนี้
จากตัวเมืองเชียงใหม่ ใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมง เราก็จะถึง แม่กำปอง ณ อำเภอแม่ออน
เรายังคงอาศัย "รถแดง" สำหรับการเดินทาง เพื่อให้ อิน กับบรรยากาศ
แต่ระหว่างทาง...ก็แวะ ศูนย์ตีนตก...โครงการหลวงฯ
มีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นแล้ว
อยู่ระหว่างปรับเปลี่ยน รื้อถอนบ้านพักเดิมออก และทำบ้านพักขนาดใหญ่ขึ้น มากขึ้น
ได้ยินว่า เอาไว้รองรับนักท่องเที่ยว ที่ขึ้นมาเที่ยวมากขึ้น
เราจึงไม่ได้ชมอะไร...เดินทางต่อขึ้นไปที่แม่กำปอง
ซึ่งนัดพ่อหลวง (คนเดิม) ไว้แล้วตอน 10 โมงเช้า
จุดนัดหมาย คือ ที่วัดแม่กำปอง...
ปรากฏว่าพ่อหลวงติดเป็นวิทยากรให้กับกลุ่มอื่นๆ ที่ขึ้นมาก่อน
และ
ภาพที่ปรากฎหน้าลานวัด
คือ การคราคร่ำไปด้วยรถตู้ที่ขนนักท่องเที่ยวขึ้นมากว่า 10 คัน
ระหว่างรอพ่อหลวงเป็นวิทยากร
ก็เดินรำลึกความหลัง กับภาพประทับใจ...ที่ยังดำรงอยู่
มันดำรงอยู่...เหมือนกับ หยุดนิ่ง...เพื่อต้อนรับนักท่องเที่ยว
เด็กๆ ที่ไม่เคยขึ้นมา ก็ยังคงตื่นเต้น ตื่นตาตื่นใจ กับบรรยากาศของแม่กำปอง
บนหลังคาโบสถ์ ยังคงประดับประดาไปด้วย มอส เฟริน และกล้วยไม้
ได้ร่วมกันทำบุญ ถวายสังฆทาน และสนทนาธรรมกับพระที่วัดไปพลางๆ
พ่อหลวง ส่งผู้ช่วยมาขัดตาทัพ
เพื่อบรรยายความเป็นมาเป็นไปให้กับทีมเราได้พัง
และมีหญิงสาว 1 คน มาดูแลพาเดินดูรอบๆ วัดและน้ำตกข้างวัด
และ
ถึงเวลากินข้าวกลางวัน ที่ร้านอาหารของพ่อหลวง
สิ่งที่เกิดขึ้น คือ ลูกค้าเยอะ แม้เราจะจองไว้ก่อน ก็ยังต้องช้า
เพราะนักท่องเที่ยวขึ้นมาเยอะมากในช่วงหยุดยาวครั้งนี้
พ่อหลวงแวะมาเป็นวิทยากรให้สัก 30 นาที เพราะยังมีคิวอื่นรอพ่อหลวงอยู่อีก
พ่อหลวงเล่าให้ฟังว่า มีนักท่องเที่ยวขึ้นมามาก ทั้งไทย และเทศ
ทำให้ทั้งวิทยากร ทั้งชาวบ้านที่ทำหน้าที่เป็นคนนำเดิน
มีงานชุก และต้องเร่งรีบไปหมด
สำหรับวันนี้...ทีมเราต้องรอคนนำทางนานทีเดียว
จน เรายิ้มออก เมื่อได้ผู้นำทางเดินสำรวจชุมชน 1 คน
นั่นคือ นายพราน คนเดิมที่จำฉันได้ และฉันก็จำเขาได้เช่นกัน
ทักทายกันเล็กน้อย
แล้วก็พากันเดินดูจุดสำคัญๆ ของชุมชน
เพราะเรามีเวลาเหลืออีกเพียง 2-3 ชั่วโมงก็ต้องกลับลงไป
เสน่ห์ของแม่กำปอง ยังคงดำรงอยู่...ด้วย "ธรรมชาติ"
น้ำตก ภูเขา ต้นไม้ ดอกไม้ ยังคงงดงาม
แต่จุดแวะต่างๆ ที่เป็นจุดพัก เช่น ร้านชมนกชมไม้
เต็มไปด้วยผู้คน...จึงต้องเดินเลยไป
มีบ้านพัก โฮมสเตย์ หลังใหม่ๆ เกิดขึ้น และน่าจะเป็น "คนนอก"
และมีความแปลกแยกออกจากชุมชน
ด้วยรูปลักษณ์ของบ้านที่่ทันสมัย...มีรั้วรอบ..และไม่ไว้ใจคนแปลกหน้า
บ้านพักที่หรูหรา ผุดขึ้นใน แม่กำปอง และยังมีนักท่องเที่ยวเข้าพักจนเต็ม
ส่วนใหญ่เป็นชาวต่างประเทศ...เพราะ "แพง"
คราวนี้...ทีมเราไม่ได้พักค้างคืน...จึงต้องรีบเดินทางกลับ
ระหว่างเดินทางลง
สะเทือนใจเล็กๆ ...เพราะเห็นกลุ่มคนนั่งดื่มเหล้าระหว่างทางลงจากชุมชน
คิดถึง คำพูดของพ่อหลวง คราวก่อนที่บอกว่า
แม่กำปอง มีกติกาว่า ไม่ให้ขายเหล้า และดื่มเหล้าในชุมชน
เพื่อให้ แม่กำปอง สงบสุข และไม่เป็นไปตามกระแส
แล้วเราก็ยังเห็น
บ้านหลังใหม่ ร้านค้าหลังใหม่ ที่อยู่ระหว่างทาง
คนนำทาง...บอกว่ามีชาวบ้านบางคนขายบ้านให้กับคนนอก
เพื่อเข้ามาทำธุรกิจบ้านพัก และทำการค้า
อดคิดถึง "ปาย" ที่แปรเปลี่ยนไปแล้ว
ด้วยธุรกิจการท่องเที่ยว เพื่อรองรับนักเที่ยวต่างชาติ
หรือ
จะถึงเวลาของ "แม่กำปอง" ที่จะแปรเปล่ียน
การโหมกระหน่ำของนักท่องเที่ยวที่เข้าไปสู่บ้านแม่กำปอง
ทำให้ แม่กำปอง ไม่สามารถต้านทานกับกระแสทุนนิยม และอำนาจซื้อของนักท่องเที่ยว
เราจึงได้เห็น ความเหนื่อยล้า ของผู้นำ และชาวบ้าน ที่เร่งทำเงิน
คล้ายๆ กับ "น้ำขึ้น ให้รีบตัก"
เสน่ห์ ของ แม่กำปอง จะเหลืออยู่ได้นานสักเท่าไร หนอ
ฉัน..ลงจากแม่กำปอง ด้วยความรู้สึกหวั่นไหว
ว่าจะ สูญเสีย สาวน้อย "แม่กำปอง" ที่ฉันหลงรักไป
เพื่อสังเวย กับ วัฒนธรรมการท่องเที่ยวเพื่อการค้า...ที่เป็นนโยบายนำของรัฐ
หากชาวแม่กำปอง ไม่รู้เท่าทัน....
pis.ratana บันทึกการเดินทาง
วันที่ 10 สค.5
หมายเลขบันทึก: 551295เขียนเมื่อ 19 ตุลาคม 2013 21:46 น. ()แก้ไขเมื่อ 20 ตุลาคม 2013 09:35 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (5)
ท่ามกลางธรรมชาติ...เป็นวัดที่สวยงามมากนะคะ...ขอบคุณค่ะ
ความเจริญเข้าถึง พร้อมกับความเสื่อมก็มาถึงพร้อมๆกัน
ภาพสวยมากค่ะ ธรรมชาติร่มเย็นจริงนะคะ หลังคาวัดดูเก่า .... ขลัง
น่าหวั่นไหวไปด้วย "เหล้า" นี่ละนะคะ
ขอบคุณบันทึกดีดี นี้้ค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาเยี่ยมเยียนค่ะ
ดีใจ..ที่ได้กลับมาเขียน blog อีกครั้ง