รปภ. เพื่อเธอ เพื่อฉัน เพื่อใคร

 

รปภ. เพื่อเธอ เพื่อฉัน เพื่อใคร

เกศินี จุฑาวิจิตร

 

             เพียงเพราะว่า เราทุกคนต่างมี “หน้าที่”

                ทุกครั้งที่กระจกด้านคนขับถูกกดลงตรงหน้าแผงกั้นรถ  ทั้งคนที่อยู่ในรถและนอกรถมักจะ “รีบ” ทำหน้าที่ของตนเองเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย แต่จะมีใคร..สักกี่คนขับที่ใส่ใจเพียงพอกับการสบสายตา ทักทาย ให้กำลังใจกับคนที่ทำหน้าที่ดูแลความปลอดภัยให้กับประชาคมแห่งนั้น

             พวกเขาอยู่เพื่อเขา เพื่อเธอ เพื่อฉันหรือเพื่อใคร

            ฝ่ายรักษาความปลอดภัย หรือ รปภ. เป็นอาชีพที่มักจะถูกมองอย่างย้อนแย้งในตัวเอง ถ้าไม่มีฝ่ายรักษาความปลอดภัยในหมู่บ้านจัดสรร ในมหาวิทยาลัยหรือในสถานที่ทำงาน  ก็คลับคล้ายว่าการดำเนินชีวิตที่นั่นจะไม่มีความมั่นคงปลอดภัย    แต่ในขณะเดียวกันความปลอดภัยก็คือ ความไม่ปลอดภัยไปด้วย  อันเนื่องมาจากข่าวคราวการก่อเหตุของตัว รปภ.เอง

 

            แต่.... เฉพาะวงการคนรักษาความปลอดภัยเท่านั้นหรือที่มีคนไม่ดี   

            หรือ ...คนไม่ดีมีให้เห็นอยู่แต่ในแวดวง รปภ.  เท่านั้น

            หลายครั้งที่เลี้ยวรถเข้ามหาวิทยาลัย หรือหมู่บ้านจัดสรรที่อาศัยอยู่ ฉันมักจะยื่นขนมนมเนย ของขบเคี้ยว ให้พวกเขาในยามค่ำไว้คลายง่วง   ถุงกาแฟเย็นในยามบ่ายจัดเพื่อดับกระไอร้อน  ส่งให้พร้อมรอยยิ้มเล็กๆ หรือการเอ่ยทักทายสองสามคำ ก่อนที่จะกดกระจกขึ้น

            ในมุมมองของพวกเขา..ฉันไม่รู้ แต่ในมุมมองของผู้ให้ .. มันคือความยินดี   ไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นคนดี ...แต่คิดว่านี่เป็นการกระทำที่ดี

           ทำแบบนี้มานานหลายปี จนเมื่อวันหนึ่งไม่นานนี้  ได้อ่านบทความของคุณกาละแมร์- พัชรศรี เบญจมาศ ที่เธอเขียนลงในนิตยสาร Secret ในตอนที่ชื่อว่า “รปภ.รอรัก”  เธอเล่า  ในแต่ละวัน รปภ.ต้องเผชิญกับอะไรบ้าง อย่างไร เธอให้อะไรกับพวกเขา และวันหนึ่งก็ได้รับสิ่งดีๆ อะไรบ้างอย่างที่ไม่ได้คาดหวัง

           บทความที่เอ่ยมา ทำให้รู้ว่า... ฉัน.. ไม่ได้โดดเดี่ยว ...บนหนทางเส้นนี้  มันตอกย้ำ... คนเราไม่ได้มีหน้าที่ต่อคนรู้จักรอบข้างเท่านั้น แต่มีหน้าที่ต่อคนอื่นๆ ในฐานะเพื่อนมนุษย์ด้วย

           ลดกระจกลงตรงหน้าแผงกั้นครั้งต่อไป คุณจะไม่ “ยิ้ม” ให้พวกเขาสักนิดเชียวหรือ??

 

ที่มาภาพ:  http://www.topsecue.com/

 

 

 

           

 

[พ.แจ่มจำรัส]

สวัสดีครับ อาจารย์

ยิ้มให้และก้มหัวขอบคุณ อยู่เสมอครับ

อาจารย์ไม่โดเดี่ยวหรอกครับ...

[เกศินี จุฑาวิจิตร]

@ พ. แจ่มจำรัส ขอบคุณสิ่งดีๆ ที่คนเราให้แก่กันค่ะ

ขอบคุณกำลังใจจากคุณบุษยมาศและอ.แพร ค่ะ

[ขจิต ฝอยทอง]

ที่มหาวิทยาลัย

ผมเจอ รปภ ชอบเอาขนมไปฝากเขา

ดูเขามีความสุข

ยิ้มทุกครั้งที่ผมผ่าน เกือบกลายเป็นหัวหน้า รปภ แล้วครับ

[กุหลาบ มัทนา]

เป็นบทความที่น่ารักมากค่ะ