ฉันทำใจหล่นร่วงที่ดวงหน้า
อึกความฝันเหงาหงอยเฝ้าปอยผม
เออหนอ... ดวงตาสาวประกายใสท้าสายลม ...
มิรู้ชมชื่นอยู่ในผู้ใด
บอกฉันสิว่านัยน์ตาเธอยังว่าง
อาจฉุดฝันเหงาเคว้งคว้างให้หยุดไหว
เดี๋ยวระเหยแล้วลิ่วร้างน้ำค้างดอกไม้
แต่น้ำตาในหัวใจ ไหลเนิ่นนาน ไหลเนิ่นนาน
เขียนวันที่๒๖ ธนวอาคม ๒๕๓๘ ที่หอทับแก้ว ๑
แด่น้อง........ที่น่ารักของฉัน
ไม่มีความเห็น