ความคลาสสิค…..ของตลาดเก่า 100 ปี [สุขที่สอง...สุขจากโลกทัศน์]
ข้าพเจ้ามีเวลา 2 วัน ก่อนกลับบ้านที่ปักษ์ใต้
เห็นว่า...การนั่งอยู่บ้านต่างจังหวัดเฉย ๆ อาจทำให้เสียโอกาสที่จะได้เห็นบางสิ่งบางอย่างที่จะผ่านเข้ามาในชีวิตที่เราควรไป....ควรเห็น..... และควรสัมผัสกลิ่นไอของสิ่งนั้น ๆ
แม่น้องดวงใจวางแผนว่า...อยากไปไหว้หลวงพ่อโสธรให้กับพ่อที่ล่วงลับไปแล้ว และหากมีเวลาพอที่จะไปไหนใกล้ ๆ ได้บ้างก็อยากไป
..
..
ค้นหาข้อมูลสถานที่สำคัญ บริเวณวัดหลวงพ่อโสธร จาก Google พบว่า...มีสถานที่น่าสนใจหลายจุด
ดวงใจงอแง..อยากไปดูสัตว์ ทั้ง ๆ ที่การไปเยี่ยมชมสัตว์นั้น ครอบครัวได้พาไปชมบ่อย และหลายครั้งแล้ว...แต่ลูกก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อ นั่งงอนอยู่เป็นนาน.... การใช้จิตวิทยาจูงใจลูกสาว... จึงเกิดขึ้น และก็ได้ผลเมื่อใช้กลยุทธการชวนลูกพี่ลูกน้องของครอบครัวแม่น้องดวงใจไปด้วย ด้วยวัยที่ไม่ห่างไกลกันมากนัก จึงลืมความอยากไปดูสัตว์ลงได้.......... จุดมุ่งหมายต่อไปคือ.....การได้ซื้อขนมกินตามจุดพักรถ ระหว่างเส้นทาง
สถานที่แห่งนี้....เชื่อว่าเก่าจริง จากภาพที่เห็น
เมืองแปดริ้วแห่งนี้..เป็นเมืองเล็ก ๆ ที่ กวาดสายตามองระหว่างเส้นทางไปยังสถานที่แห่งนี้ พบว่า... มีบ้านเรือนหลายสิบหลังที่สายตามองเห็น ...... เป็นบ้านหลังเก่า ๆ..... กับคนเดิม ๆ ที่นั่งเหม่อมองผู้คน และรถราที่วิ่งสวนกัน....ขวักไขว่ไปมา
ละเลียดมองสิ่งปลูกสร้างที่แสนคลาสสิคเหล่านี้.....ด้วยความรู้สึกสุขใจ.......อย่างบอกไม่ถูก
จ้องมองไป...ทำให้รู้สึกถึงพื้นเพและวิถีชีวิตของผู้คน ที่เค้ามีชีวิตอยู่เมื่อสมัยนั้น
..
..
ทำให้อดคิดถึง.. ช่วงวัยวานของชีวิตตัวเองขึ้นมาจับใจ
เห็นภาพวัยวานของตัวเองเมื่อครั้งเป็นเด็ก เที่ยววิ่งเล่น มุดแอบตามใต้ถุนบ้าน ......อย่างสนุกสนาน หน้ามันเพร็บ ไปด้วยเหงื่อไคล .... อย่างไงอย่างงั้น!!.........เลยทีเดียว
ข้าพเจ้าได้เห็นวิถีผู้คน...จากความเป็นอยู่จริง ที่มิใช่การสร้างภาพมากเกินจริง ....เหมือนธุรกิจการค้าในลักษณะและภาพลักษณ์แบบเดียวกันนี้
บนเส้นทางของการดำรงชีวิตอยู่นั้น....ไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้ว่า...เราต้องกิน ต้องใช้ ....เพื่อให้ชีวิตที่ดำรงอยู่นั้น... ดำรงอยู่ได้.... ด้วยเงื่อนไขความเป็นอยู่ในชีวิตของผู้คน.. ชุมชน... และสังคม
สิ่งใหม่มาต่อเติมสิ่งเดิมที่มีอยู่......อาจมองขัดตาอยู่บ้าง แต่ก็มองงามตานัก เมื่อมอง.......ด้วยความรื่นรมย์ของชีวิต
ผู้คน วิถีชีวิต และความเป็นอยู่........เกื้อกูลกันเสมอ
แม้นเวลาผ่านพ้นไป....จากรุ่นสู่รุ่น ชุมชนก็จะยังเป็นชุมชนอยู่อย่างนั้น
การเปลี่ยนแปลงของเวลา....กลืนกินวิถีความเป็นชุมชนเดิม....ให้ปรับสมดุลเพื่อความอยู่รอด
การอยู่รอดได้...ชุมชนต้องปรับกระบวนทัศน์เพื่อรับมือกับสิ่งที่ต้องเผชิญ………..
จุดขายของชุมชนจึงเกิดขึ้น......
อารมณ์ที่มองลึกลงไปด้วยความรู้สึกว่า....นี่คือบุญตา!!...มากกว่าสิ่งอื่นใด ที่เราได้มีโอกาสเห็น
ไม่ง่ายเลยนะ....ที่จะได้ซึมซับบรรยากาศแบบนี้
วิถีชีวิตของผู้คน....ที่มองไม่เป็นธุรกิจจ๋า....เกินไปนัก
และเมื่อมองผ่านลึกลงไป.....ในร้านรวงของผู้คนที่อาศัยอยู่ในชุมชนแห่งนี้.....พวกเค้ามีชีวิตที่อาศัยอยู่ในชุมชนแห่งนี้จริง
..
..
กองผ้าที่วางอยู่บนเตียง บรรพบุรุษที่ยังมีชีวิตอยู่.......
การนั่งมองผู้คนที่เดินผ่านไปมาบ้าง บางท่านนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างที่เปิดรับสายลมเย็น ๆ จากแม่น้ำบางประกง ....
ข้าพเจ้ามองแล้ว....... รับรู้ถึงความสงบสุข....... ในช่วงบั้นปลายชีวิตของผู้เฒ่า-แม่เฒ่าเหล่านี้.......อย่างบอกไม่ถูก
จากความรู้สึกในใจที่เปิดรับ.......ในสิ่งที่เห็น และสัมผัสได้ด้วยสายตาของตัวเอง
..
..
แม้นว่า....สิ่งที่เห็นคือ .......บางสิ่งบางอย่างที่อาจมากเกินจำเป็นในชีวิต
การเลือกบริโภค....ต่างหากละ!!! คือสิ่งจริง
วันนี้...วันพระ
ขอสิ่งดีงามที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ............ช่วยต่อเติมลมหายใจของเรา
พร้อมที่จะก้าวย่างต่อไป......ด้วยหัวใจที่งดงาม .........ทั้งต่อตัวเองและผู้อื่น
ขอขอบคุณ ตลาดร้อยปี.....ของเมืองแปดริ้วแห่งนี้.... ที่ทำให้ข้าพเจ้ารับรู้ถึงความรื่นรมย์ในชีวิตจากวันวานถึงวันนี้
ความเห็น (10)
แฮปปี้เดินทางครับ
ดีจังเลย ...อนุรักษ์ ...วิถีเดิมๆ วิถีชีวิต นะคะ ขอบคุณมากค่ะ น้องแสง
ง่ายและงามเรียนรู้ไปด้วยครับ
เป็นตลาดที่น่าสนใจมาก ยังไม่มีโอกาสไปเลยครับ
ชอบคำนี้จังค่ะ "การเลือกบริโภค....ต่างหากละ!!! คือสิ่งจริง"
ระหว่างการเดินทาง มักมีข้อคิดดีซ่อนอยู่ ขอบคุณนะคะ
เป็นวันพระและวันท่้องเที่ยวที่ดูมีชีวิตชีวาและสัมผัสถึงวิถีชีวิตที่มีมาช้านาน ขอบคุณมากครับผม
เสียดาย..บ้านเรา..ที่รักษา..สิ่งแวดล้อม..ดีๆไว้ไม่ได้..จากการโจมตีของ..ความเจริญเชิงรุก..จาก"อุตสาหกรรม"...นะเจ้าคะ..รอบๆ.แปดริ้วก็เป็นเมืองหนึ่งในอีกหลายๆเมือง...(ยายธี)..
ขอบคุณมากครับ
ช่างหามุมถ่ายรูปงามๆ มาอวด
อ่าน + ชม ภาพแล้วคิดถึงชีวิตวัยเด็กมากค่ะ สมัยก่อนพี่ก็เติบโตมาในบ้านเรือนแบบนี้
ความสุข ของการเดินทางเผือแผ่ คนนั่งอ่าน ผ่านตัวอักษร