สิ่งที่เห็น อาจไม่ใช่สิ่งที่เป็นอยู่
สองนางฟ้ากำลังอยู่ในระหว่างการเดินทาง คืนหนึ่งเธอทั้งสองได้มาขอพักอยู่ที่บ้านของมหาเศรษฐีครอบครัวหนึ่ง ครอบครัวนี้ไม่เต็มใจให้การต้อนรับผู้มาเยือนเท่าใดนัก จึงไม่ยอมให้เธอพักในห้องนอนสำหรับแขกของบ้าน แต่ให้คนใช้จัดห้องนอนเล็กๆ อับและคับแคบในชั้นใต้ดินให้อาคันตุกะ
ในขณะที่สองนางฟ้ากำลังเตรียมตัวนอนบนพื้นที่เย็นเฉียบ นางฟ้าผู้มีอายุมากกว่ามองเห็นฝาผนังที่ชำรุด จึงทำการซ่อมปิดช่องโหว่นั้น เมื่อนางฟ้าผู้น้องถามว่าทำไมต้องไปช่วยทำอย่างนั้นด้วย นางฟ้าผู้พี่จึงกล่าวว่า "สิ่งที่เห็น อาจไม่ใช่สิ่งที่เป็น"
คืนต่อมานางฟ้าทั้งสองได้มาขอพักที่กระท่อมเล็กๆ ของชาวนาสองสามีภรรยาผู้ยากจนแต่มีน้ำใจอันดีงาม เจ้าของบ้้านต้อนรับแขกด้วยอาหารน้อยนิดที่เขามีด้วยความเต็มใจ แถมยังยกที่นอนในห้องให้แขกได้พักอาศัย เพราะอยากให้สองนางฟ้าได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ก่อนเดินทางไกลต่อ ตัวเขาเองออกมานอนนอกห้อง
รุ่งเช้า นางฟ้าทั้งสองต่ืนขึ้นมาเห็นสองสามีภรรยากำลังร้องไห้ เพราะวัวตัวเดียวที่เขามีอยู่นอนตายอยู่ในคอก วัวตวนี้คอยให้นมเป็นรายได้หลักของครอบครัว
นางฟ้าผู้น้องเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นก็สลดใจและหงุดหงิดมาก เธอถามนางฟ้าผู้พี่ว่าปล่อยให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นได้อย่างไร "เศรษฐีผู้แร้งน้ำใจ มีทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ท่านพี่ก็ยังไปช่วยซ่อมบ้านให้เขา แต่บ้านนี้แทบไม่มีอะไรเลย แต่ก็ยังมีน้ำใจให้ความช่วยเหลือคนอื่น ท่านพี่ปล่อยให้วัวตัวเดียวของเขาต้องตายลงได้ยังไง?"
"สิ่งที่เห็น อาจไม่ใช่สิ่งที่เป็น" นางฟ้าผู้พี่อธิบาย "เมื่อเราอยู่ในห้องใต้ดินของบ้านหลังหรู พี่เห็นว่ามีทองคำฝังอยู่ในผนังของห้องใต้ดินนั้น เพราะเจ้าของมัวแต่ลุ่มหลงในทรัพย์สินเงินทองและไม่ยอมที่จะช่วยเหลือคนอื่น พี่จึงปิดช่องโหว่นั้นเพื่อไม่ให้เขาเห็นทองคำที่มีอยู่ และเมื่อคืนเมื่อเรากำลังนอนอยู่ ยมฑูตได้ลงมาตามหาภรรยาของชาวนา พี่เลยขอให้เขาเอาวัวตัวนั้นไปแทน"
ทุกอย่างมีเหตุมีผลในตัวของมันเอง เราคงไม่อาจด่วนสรุปทุกสถานการณ์จากสิ่งที่เราเห็น สิ่งที่คนอื่นกำลังทำได้ เพราะนอกเหนือไปจากสิ่งที่เกิดขึ้นคือเจตนา และความศรัทธา
ประสบการณ์ที่เลวร้ายที่เกิดขึ้นกับเราในตอนนี้ มันอาจไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่พึงจะเกิด
ฉันนึกถึงเรื่องราวนี้หลังจากที่ได้อ่านข้อความของมิตรท่านหนึ่งที่ฝากข้อความไว้ในบทความ ตกงาน...ประสบการณ์ใหม่ในชีวิต ที่เคยเขียนไว้
.jpg)
"เราเป็นอีกคนหนึ่งเคยได้รับเงินเดือนประจำมาโดยรวมแล้วยี่สิบกว่าปีที่เข้าทำงานมาโดยตลอด แต่มาตอนนี้เรามาตกงานโดยไม่ทันได้คิด ได้วางแผนว่าจะไปหางานใหม่ทำ มีคำสั่งให้ออกจากงาน มันแสนสาหัสมาก ตอนนี้ตกงานประมาณสามเดือนกว่าแล้ว ยังไม่มีอะไรทำต่อ ไม่รู้บุญวาสนาจะกลับได้ทำงานเหมือนเดิมหรือเปล่า เราไม่อยากคิดเลยว่าไม่น่าเชื่อว่าเราจะมาหมดอนาคตของเราได้รวดเร็วขนาดนี้ คนที่ทำงานมันโครตร้ายมาก หาวิธีทุกอย่างที่ทำให้เราต้องถูกออก และตกงานมาเช่นทุกวันนี้ มาคิดดูแล้วว่าอนาคตทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยได้รับสิทธิ์ ได้มี ได้รับสวัสดิการมากมายหลายอย่าง มันพังทลายหายไปหมดสิ้นเพียงแค่เอกสารใบเดียวสามารถทำให้คนตกงานได้โดยปริยาย เราไม่มีเงิน ไม่มีทรัพย์สิน ไม่มีปัญหาที่จะหาเงินมาวิ่งเต้น ไม่มีอะไร แม้แต่บ้านที่อาศัยของตัวก็ไม่ ทุกวันนี้ต้องอาศัยบ้านเขาอยู่ อาศัยกินข้าว กินน้ำ กับเจ้าของบ้าน แต่ก่อนปัญหาไม่มีเกิด ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปโดยเรียบร้อย จะพูดจะจาอะไรกันก็ดูดีไปหมด มา ณ ปัจจุบันนี้ เราไม่มีอะไร งานก็ไม่มีทำ เงินก็ไม่มีใช้ อาศัยเขากินอยู่เขาก็แสดงท่าทีไม่พอใจ บางทีมาพูดกับเราตรงตรงว่าหากไปมีที่อยู่ที่ใหม่ที่ไหนก็ไปไม่ว่า เขาเห็นเราไม่มีค่าในสายตาเขาแล้ว เขามาพูดว่าเราจะต้องมาเป็นภาระเขาอีก เราจะทำอย่างไงดีในชีวิตของเรา เราเครียด กลุ้มใจมากที่สุด หาทางแก้ไขปัญหาด้วยตนเองไม่ได้ จะพึ่งพาใครก็ไม่ได้ เขาเห็นเราเหมือนตัวประหลาด จากคนที่เคยรู้จักมักคุ้นกันมันก็ทำท่าทางไม่สนใจไม่อาลัยใยดีเหมือนแต่ก่อน ทุกวันนี้เราเหมือนเป็นคนธรรมดาสามัญเหมือนชาวบ้านชาวไร่ชาวนาไปวันๆ เราก็หมดปัญญาจริงจริง จะทำไงอย่างดีกับชีวิตที่เหลืออยู่ คิดแล้ว ตัดสินใจแล้ว อยากตายไปจะได้ไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานจากการที่เคยได้ทำงาน มาตกงานอย่างไม่มีใครที่ไหนสนใจ เหยียบย่ำซ้ำเติมเรา เราจะทำอย่างไงดี จะทำอย่างไงดี ความตายเท่านั้นหรือที่จะไขปัญหาที่เกิดขึ้นกับชีวิตคนตกงานอย่างเรา อย่างนี้หรือ เครียดที่สุด"
จึงอยากเล่าเรื่องนี้เพื่อเป็นกำลังใจให้เขา /เธอ คนนั้น...
เราอาจซื้อที่อยู่อาศัยได้ แต่ไม่ใช่บ้าน
เราอาจซื้อเตียงนอนได้ แต่ซื้อการนอนหลับสนิทไม่ได้
เราอาจซื้อทุกอย่างได้แต่ไม่ใช่ "ชีวิต"
สิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นอาจไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิต อย่าหยุดที่จะศรัทธาในการมีชีวิตอยู่ ปัญหาทุกอย่างจะคลี่คลายเมื่อเราเริ่มศรัทธาในคุณค่าของตัวเองนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ปริม ทัดบุปผา
ณ บ้านริมน้ำ สิงคโปร์
ความเห็น (13)
แม่นแล้วท่าน
เป็นกำลังใจให้มิตรคุณหมอด้วยคนค่ะ. สิ่งที่เห็นอาจไม่เป็นอย่างที่คิด ค่ะ^___^
อ่านบันทึกนี้ของคุณปริม พร้อมฟังจังหวะเพลงที่ไพเราะ ยอมรับหัวใจของเราย่อมอ่อนล้า...แต่สักวันหัวใจจะแข็งแกร่งขึ้นแน่นอน ให้กำลังใจเสมอครับผม
...สิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นอาจไม่ใช่ทั้งหมด ของชีวิต
อย่าหยุดที่จะศรัทธาในการมีชีวิตอยู่
ปัญหาทุกอย่างจะคลี่คลายเมื่อเราเริ่มศรัทธาในคุณค่าของตัวเอง...
....
กระตุกต่อมความรู้สึกสุดๆอีกแล้วสิ...
ขอบคุณมากๆค่ะ คุณปริม
เป็นกำลังใจให้จ้ะ
คิดถึงจังเลยคุณปริม
เราอาจซื้อที่อยู่อาศัยได้ แต่ไม่ใช่บ้าน
เราอาจซื้อเตียงนอนได้ แต่ซื้อการนอนหลับสนิทไม่ได้
เราอาจซื้อทุกอย่างได้แต่ไม่ใช่ "ชีวิต"
ใช่เลยค่ะ
"เราคงไม่อาจด่วนสรุปทุกสถานการณ์จากสิ่งที่เราเห็น สิ่งที่คนอื่นกำลังทำได้ เพราะนอกเหนือไปจากสิ่งที่เกิดขึ้นคือเจตนา และความศรัทธา" ขอบคุณ น้องปริมมากค่ะ
ดีใจค่ะ คุณปริม
มาที่ไรก็ได้กำลังใจกลับไปทุกทีค่ะ
นิยายชีวิต 100 ตอนก็ไม่จบของดิฉันนั้นพบว่า
...........ในเวลาที่มันวิกฤติที่สุดนั้น ยังมีโอกาสหลายๆ อย่างแทรกตัวอยู่ตรงนั้น
................... ในเวลาที่สุขสันต์ .......ยังมีโอกาสของเงาสีเทาที่จะแทรกเข้ามาได้
................... ชีวิตหลายๆ ชีวิตก็เป็นแบบนี้
.............. เข้มแข็ง อดทน พยายาม เดี๋ยวมันก็ผ่านไปค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนในเรื่อง ชีวิตมีอะไรอีกมากมายครับ
ขอบคุณครับ คุณปริม
บทความแห่งกำลังใจนี้...
สวัสดีค่ะคุณปริม...ดีใจจังค่ะที่คุณปริมสละเวลาเขียนบันทึกให้แฟนคลับ หายคิดถึง:)
"สิ่งที่เห็น อาจไม่ใช่สิ่งที่เป็น"
...ขอบคุณค่ะ...
เมื่อวาน (21 กค.56) ผมดูภาพยนตร์ที่่ช่องดาวเทียมช่องหนึ่งนำมาฉาย มีคำพูดทำนองนี้ว่า "บางคำถาม ไม่จำเป็นต้องถาม..." ด้วยเหตุที่ไม่สามารถหาคำตอบได้ , รู้คำตอบแต่มีความลึกลับ ซับซ้อนของการกระทำ ฯลฯ เหมือนกับสถานการณ์ปัจจุบันของคนไทยวันนี้นะครับ
สวัสดีค่ะ
ขอบคุณสำรับทุกคำทักทาย ความคิดถึงและกำลังใจนะคะ ชวงนี้ยังใช้ชีวิตแบบผลุบๆ โผล่ๆ ที่โกทูโนว์ค่ะ
หวังเหลือเกินว่าจะมีวินัยให้แบ่งเวลาได้มากกว่านี้
แล้วปริมจะไปทักทายนะคะ
ระลึกถึงค่ะ