จดหมายถึงครู l บทเรียนท่ามกลางคนไข้ (ฉบับชำระใจ)

จดหมายถึงครู l บทเรียนท่ามกลางคนไข้ (ฉบับชำระใจ)

วันอังคารที่ 2 กรกฎาคม พ.ศ. 2556

กราบสวัสดีค่ะครู

  ก่อนที่จะเล่าถึงเรื่องราวของใจในอีกวัน ขอโอกาสใช้จดหมายฉบับนี้ แก้ไขกระบวนการของจิตตนเองใหม่ เขียนเพื่อชำระจิตใจ ตามแนวทางที่ครูเมตตาชี้ให้ฝึกฝน

  มองย้อนเข้าไป ในใจ

1. ก่อนเข้าไปใช้บริการ รพ.ชุมชนนั้น คาดหวังอะไร

  ด้วยจิตใจที่ปรารถนาที่พัก ร่างกายที่ต้องการ ๆ รักษา หนูคาดหวังว่า จะไปเจอบรรยากาศสบาย ๆ สไตส์ สปา หรือไม่ก็กลิ่นหอม ๆ ผ่อนคลายของสมุนไพรจากห้องอบค่ะ เป็นความคาดหวังจากต้นทุนเดิมที่มักจะไปใช้บริการที่ สสจ.ขอนแก่น และคาดหวังว่าจะเจอการนวดรักษา ผสมผสานกับการนวดผ่อนคลายสักสอง สามชั่วโมงแบบให้ร่างกายได้พัก จิตใจได้พักเจ้าค่ะ

2. พอได้ใช้บริการแล้วนั้นมีอะไรเป็นไปตามความคาดหวังบ้าง

  ได้รับการนวดรักษาอย่างที่ตั้งใจ พี่หมอนวดนวดต้นขาได้เยี่ยมมากค่ะ

3. มีอะไรที่ยังไม่เป็นไปตามความคาดหวัง ตัวเราจะแก้ไขสิ่งนั้นอย่างไร (เราแก้นะไม่ใช่คนอื่นแก้)

  บรรยากาศการนวดไม่เป็นไปตามคาดหวังค่ะ เริ่มตั้งแต่เสียเวลารอทำบัตรใหม่ชั่วโมงกว่า ตอนที่เดินเข้าไปถามได้ข้อมูลจากห้องนวดว่า 10 นาที

หนูแก้ไขเรื่องนี้อย่างไร อดทนรอค่ะ ได้ฝึกความอดทน และได้มองระบบของโรงพยาบาลผ่านกรอบความคิดของผู้มารับบริการหรือคนไข้

  อีกประเด็นที่ไม่เป็นไปตามคาดหวัง การนวดผ่อนคลาย ได้นวดเพียง 1 ชั่วโมง เป็นการรักษาแบบจัดหนัก เพราะเส้นเอ็น อาการหนักจริง ๆ ว่าด้วยการเจ็บป่วย หนูแก้ไขโดยการ พาตนเองเขเมาสู่การรักษาต่อเนื่อง เพื่อไม่ให้ร่างกายบอบช้ำ ไปนวดต่อที่ สสจ.ขอนแก่น ไม่งั้น ใจหนูอาจจะติดค้าง หากสำรวจไปเจอร่างกายที่ไม่เป็นไปดั่งคาดหวัง ซึ่งพอได้รับการรักษาต่อที่ สสจ.ขอนแก่น เริ่มจากการนวดผ่อนคลาย ต่อเนื่องด้วยการรักษาจุดที่เป็นปัญหา ทำให้รู้สึกร่างกายเบาขึ้น ได้รับการรักษาลึกลงไปถึงจิตใจเจ้าค่ะ

4.ความประทับใจ

  ความประทับใจ คือ พี่ที่ดูแลงานแพทย์แผนไทย น่ารักมาก ๆ พยายามอย่างเต็มที่ ๆจะ ดูแลคนไข้เรื่องมากอย่างหนู อาจจะเพราะท่านเมตตาสงสาร ที่หนูจัดการทุกข์ที่เกิดขึ้นในใจ ณ ตอนนั้นไม่ได้ สาดความขุ่นมัวออกไปทั้ง ๆที่ ไม่ได้เอ่ยปาก ถ้อยคำที่ไม่สุภาพ เพียงแค่ ไม่เป็นไรค่ะ แล้วนั่งนิ่ง

หายใจเสียงดัง แล้วจู่ ๆก็บอกว่า “ไม่รอดีกว่าค่ะ”

แต่พี่เขาก็เมตตาให้กำลังใจบอกว่า “จะเสร็จแล้ว” พอนวดเสร็จ พี่เขาก็ไปดำเนินการเรื่องการจ่ายตังค์ เอกสารใบเสร็จและใบรับรองแพทย์ให้เองเรียบร้อย ทั้ง ๆที่ไม่ใช่หน้าที่ของท่านเลย ท่าทางการกลับมาของท่านก็ดู สะบักสะบอมแล้วเปรย ๆว่า คนไข้เยอะมาก ๆ เลยค่ะ ถ้าไปเองอาจจะนาน รู้สึกทึ่งในความตั้งใจในการอำนวยความสะดวกต่อคนไข้ของพี่เขา คนแบบนี้ น่าทำ R2R เจ้าค่ะ เพราะพี่เขามีใจที่จะให้บริการลูกค้าอย่างเต็มที่ สร้างช่องทางด่วนให้เลย หากเกิดระบบแบบนี้ ก็จะทำให้คนไข้รายอื่น ๆ ได้รับความสะดวกไปด้วย เพราะหัวใจที่เต็มไปด้วยการเอาใจใส่คนไข้ของพี่แพทย์แผนไทยท่านนี้

อีกประเด็นที่หนูรู้สึกประทับใจ ในสภาววิกฤติของความทุกข์ใจในการรอบัตรนาน เหมือนได้โอกาสมองเห็นภาพชัด ๆ ของ “ความทุกข์ในแววตาของผู้คน” ทั้งคนที่มารับบริการ และคนทำงาน เจ้าหน้าที่ทำบัตร หมอ พยาบาลรวมถึงเภสัชกร จะว่าไปหนูก็คุ้น ๆ ว่า เพื่อนรุ่นเดียวกันทำงานที่ห้องยาที่นี่ แต่ใจหนูไม่ปรารถนาที่จะเจอเพื่อน เหมือนตั้งใจจะเรียนรู้กับตนเองค่ะ ในความไม่เป็นไปตามคาดหวังก็เป็นโอกาสในการได้เห็นทุกข์ของคนอื่น แล้วได้มองย้อนเข้ามาทบทวนใจตนเอง

  จิตหนูมันจะมีความคิดว่า “ฉันทุกข์” แล้วก็คร่ำครวญอยู่ภายใน

การได้มานั่งตรงนี้กลับทำให้หนูได้เห็นโลกที่กว้างขึ้น คนทุกข์มีมาก ดูจากแววตาแล้วเขาทุกข์มากกว่าหนูอีก เป็นทุกข์ที่หาทางออกไม่ได้ด้วย

  ทุกข์ทางร่างกายต้องได้รับการรักษา บางคนจัดการไม่ได้พลอยให้ใจเขาทุกข์ไปด้วย คนเดียวไม่พอ ญาติ ๆ อีก ทำให้เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัด

หนูมองย้อนเข้าไปได้เห็นตนเองที่ “งมทาง หาทางเอง ตั้งแต่ทำบัตร รอบัตร รอ รับการรักษา”

อันนี้คือ ร่างกายหนูป่วย แต่ที่ป่วยหนักกว่าร่างกายนี้ คือ ใจป่วย

ยารักษา ครูก็เมตตาให้แล้วคือ ข้อวัตร แต่จิตนี้มันดื้อ มันไม่ยอมรับยา รับไปก็ไม่ครบขนาด ไม่ตรงเวลา ทำให้ผลการรักษา ทำได้ไม่ดีเท่าที่ควร แล้วก็มาคร่ำครวญว่า “ยาไม่ดี” ทั้ง ๆที่ ครูบาอาจารย์ท่านได้พิสูจน์มาแล้วว่า “ยาขนานเอกนี้ รักษาโรคที่หนูกำลังเป็นได้ แบบหายขาด”

  เห็นแบบนี้ก็ได้คำตอบกับตนเองค่ะ ว่า “Go on”

เขียนแบบนี้รู้สึกเบาในจิตตนเองจังเลยเจ้าค่ะครู

กราบขอบพระคุณที่เมตตาชี้ทางเจ้าค่ะ