ด้วยอุบัติเหตุของชีวิตทำให้ชีวิตของผู้ชายคนหนึ่ง ที่รู้จักแต่ไม่ได้สนิทสนม ต้องถูกให้ออกจากงานที่ทำมาตลอด 12 ปี แถมไม่สามารถประกอบอาชีพนั้นได้อีก ผู้เขียนได้มีโอกาสพูดคุยกับผู้ชายคนนั้น เขาเล่ารายละเอียดให้ฟังทั้งหมด ทำให้ผู้เขียนรู้สึกสงสารและเป็นห่วง ภรรยาและลูก ๆ อีกสองคนของเขาที่กำลังเรียนหนังสือเพียงแค่ระดับมัธยมต้น
ในขณะนั้น........ในใจได้แต่เพียงคิดสงสารและเห็นใจในชะตากรรมที่เขาต้องประสบแบบไม่คาดคิดมาก่อน ด้วยความสัตย์จริงว่าในตอนนั้น ผู้เขียนไม่ได้คิดจะหาทางช่วยเหลืออะไรเขาเลย เพราะอาชีพของเขาไม่ได้อยู่ในเส้นทางที่ผู้เขียนคุ้นเคยหรือจะสามารถช่วยเหลืออะไรได้ จึงเพียงแค่ปลอบใจ ให้กำลังใจว่า
คนพิการ ไม่มีแขน มีขา เขายังทำมาหาเลี้ยงลูก เลี้ยงเมียได้ เรายังแข็งแรง มีสองมือ สองเท้า อย่าท้อน่ะ ตั้งสติและอโหสิกรรมให้กับทุก ๆ คนที่ทำให้เราต้องมารับเคราะห์กรรมอุบัติเหตุแห่งชีวิตในครั้งนี้ ถือเสียว่าชาติที่แล้ว เราอาจจะเคยกระทำกับเขาแบบนี้ ชาตินี้เขาจึงมาเอาคืน จะได้ไม่ไปผูกจองเวร จองกรรมกับเราอีก จิตใจเราจะได้ปลอดโปร่ง และมองเห็นช่องทางทำมาหากินต่อไป หากเราไปหมกหมุ่นอยู่แต่กับการอาฆาตพยาบาท จองเวรจองกรรมกับเขา ใจเราก็จะไม่สงบ มองไม่เห็นหนทางข้างหน้า ตัวเราเองก็จะนึกน้อยเนื้อต่ำใจในโชค วาสนาของตนเองจนไม่สามารถลุกขึ้นสู้ได้อีก
หลังจากพูดคุยกับผู้ชายคนนั้นผ่านไปได้สัก 1 สัปดาห์ และผู้เขียนก็ลืมเรื่องนี้ไปสนิท จู่ ๆ เพื่อนผู้เขียนได้ติดต่อมาให้ช่วยหาคนในสาขาวิชาชีพนี้ให้หน่อย อยากจ้างมาทำงานให้ ผู้เขียนนึกถึงชายคนนั้นทันที พยายามหาเบอร์โทรศัพท์และให้เพื่อน ๆ ช่วยแจ้งข่าวให้เขาติดต่อกลับมายังผู้เขียน พร้อมทั้งเป็นตัวกลางประสานระหว่างเพื่อนกับชายคนนั้นให้มาพบเจอ พูดคุยเจรจาเรื่องงานกัน
ณ วันนี้ เป็นอีกครั้งหนึ่งในชีวิตที่ผู้เขียนรู้สึกอิ่มเอิบใจ เบาโล่ง ที่มองเห็นรอยยิ้มหัวหน้าครอบครัวคนหนึ่งที่ต้องแบกภาระ ภรรยาและลูก ๆ อีก 2 คนได้มีงานทำ ทั้ง ๆ ที่ผู้เขียนกับผู้ชายคนนั้นไม่ได้สนิทสนมกัน
.......................รึชะตาชีวิต ถูกลิขิตมาให้เป็น สะพานบุญ..............................
2 July 2013
Dr.Ple
ขอบพระคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจน่ะค่ะ ท่าน ดร.
เจริญพร สาธุ กับคุณโยมที่เป็นสพานบุญ มี ๑ คน ในหกสิบล้าน ก็ยังดีม่มีเลย อนุโมทนา
พระครูอุดมธรรมานุกิจ
กราบนมัสการพระคุณเจ้า ลูกยังมีรัก โลภ โกธร หลง เฉกเช่นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง แต่มีบุญที่ได้พ่อแม่ครูบาอาจารย์คอยขัดเกลาจิตใจให้สงบ เผื่อแผ่ผู้อื่น เจ้าค่ะ
สาธุ
...แวะมาดูสะพานของน้องนิภารัตน์นะคะ...ว่าทอดไปถึงไหนแล้ว
ดร.พจนา แย้มนัยนา
ทุกสะพาน ล้วนแล้วแต่เดินเข้ามาหาครูน้องเองค่ะ ขอบคุณท่าน ดร.พจนาที่แวะมาให้กำลังใจน่ะค่ะ
สาธุๆๆครับ เป็นสะพานบุญที่มีประโยชน์มากๆ
สบายดีไหมครับ
ขอบพระคุณ อ.ขจิต มากค่ะ สบายดีค่ะ อาจารย์สบายดีน่ะค่ะ