เมื่อเช้านี้สอน นร.เรื่องคำประพันธ์ ประเภทกลอนแปด
".. เรื่องของความรัก.."
คนที่มีความรักมักใฝ่ฝัน
ปัจจุบันอยู่ไหนมองไม่เห็น
วาดวิมานอนาคตจรดเช้าเย็น
อยากจะมีอยากจะเป็นจนนุงนัง
ดูดูไปก็เหมือนจะมีสุข
มีคนคอยปลอบปลุกมีความหวัง
แปรความรักที่เห็นเป็นพลัง
ประดุจดังน้ำทิพย์ชโลมใจ
แต่ใครหละจะซาบซึ้งถึงคำ"รัก"
เปรียบเป็นน้ำก็วิดวักทะลักไหล
ปล่อยตนตามกระแสเปลี่ยนแปรไป
ว่ายวนในความรักที่ถักทอ
หากเป็นไปในสร้างสรรค์นั้นประเสริฐ
จะบังเกิดปัญญามาหุ้มห่อ
รู้เท่าทันเป็นไปให้ดีพอ
รู้จักรอ รู้อะไร ควรไม่ควร
มีน้อยนักที่เก่งกาจฉลาดรัก
เห็นประจักษ์จริงแท้แต่รีบด่วน
เหมือนภู่ผึ้งเพลินมาลีที่อบอวล
และแล้วล้วนยึดมั่นไม่บรรเทา
จริงแท้แล้วความรักคือสิ่งดี
ขึ้นอยู่ที่ฉลาดไม่ขลาดเขลา
รักนั้นคือสละให้หาใช่เอา
แต่ใครเล่า ที่ให้ ไม่เห็นมี.
(นอกเหนือไปจากพ่อแม่แล้ว ก็ครูบาอาจารย์ เท่านั้นแหละ)
ความเห็น (3)
เป็นตัวอย่างบทประพันธ์ที่งดงามด้านคำ และคติสอนใจ จริง ๆ ค่ะ
คงต้องขออนุญาตพระคุณเจ้า นำไปใช้บ้าง
ขอบพระคุณค่ะ
พระมหาวินัย
ขอบคุณ คุณครูที่มาเยี่ยมชมให้กำลังใจ ขอให้มีความสุข
กราบนมัสการ
ไพเราะทั้งด้านภาษาและความคิด ขออนุญาตนำไปใช้ด้วยคนนะคะท่าน