ใคร่ครวญจากบันทึกครู l เมตตาไม่มีประมาณ

ใคร่ครวญจากบันทึกครู Ka-Poom หัวใจแห่งการเรียนรู้ของผู้เป็น "ครู" ; การปกป้องเด็ก

มีเด็กอีกกลุ่มหนึ่ง ที่ครูทุ่มเทช่วยเหลืออย่างไรเงื่อนไข 
“คือเด็กต้นกล้าที่มาฟื้นฟูสมรรถภาพจากการติดยาเสพติด ที่วัดป่าหนองไคร้”
บางทีชาวบ้านก็เรียก “เด็กยาเสพติดบ้าง” “เด็กผ้าขาวบ้าง”
เป็นเด็กที่เคยผ่านคดียาเสพติดมา คนอื่นแค่ได้ยิน ได้เห็น ก็หลบไปไกลแล้ว
ยังไม่พอ ยังใส่ความรังเกียจ ไม่ชอบใจ ไม่อยากเข้าใกล้เด็กเหล่านี้ ไม่อยากให้ลูกหลานเข้ามาใกล้อีกด้วย
แต่สำหรับครูแล้ว เด็กเหล่านี้ ท่านเปรยเสมอว่า 
เขาควรได้รับโอกาส ในการได้รับการฟื้นฟูทางจิตใจ 

ภาพเมื่อ 8 ต.ค. 54

ุ6 พ.ย. 54 ครูเมตตาให้สมาชิกชาวต้นกล้ามาจัดการฝังขยะ

ต้นทุนชีวิตที่ผ่านมาของเขาติดลบ เขาขาดอะไร ครูก็หยิบยื่นให้
ขาดความชุ่มชื่นในจิตใจ ครูก็หมั่นเติมให้ไม่ได้ขาด
เพราะชีวิตคนเหล่านี้เขาเคยผิดพลาดมา 
สิ่งที่ครูทำ คือ ให้โอกาส เปิดพื้นที่ สร้างช่วงเวลาแห่งความสุข สร้างศรัทธาและความเชื่อมั่นใน ศีลธรรมคุณธรรมให้เกิดขึ้นในจิตใจของพวกเขา
จากที่เคยทำผิดพลาด ครูก็เปรียบเปรยว่า 
“ก็เหมือนเหยียบขี้หมา”
“แทนที่จะร้องห่มร้องไห้ว่า ฉันเหยียบขี้หมา หรือ ไปวิ่งโกรธแค้นหมา”
ก็แค่กลับมา เช็ดล้าง ชำระขี้หมาออกก็เท่านั้น

แม้คนที่มีต้นทุนต่ำอย่างเด็กที่เคยติดยาเสพติด ครูก็ไม่เคยละเลย ไม่เคยละทิ้ง
แม้ใครจะด่าว่าท่าน หากพิจารณาแล้วว่า สิ่งที่ทำนั้น 
ยังมั่นคงใน ศีล ถูกตรงในธรรม ครูก็ไม่เคยหวั่นไหวหรือย่อท้อในการ “ช่วยคน”
ช่วยแบบให้จิตใจของคนผู้นั้นสูงขึ้น แบบไม่ สปอย ไม่ตามใจกิเลสเขา ในขณะเดียวกันก็สร้างขวัญกำลังใจ พาสั่งสมบารมีให้จิตใจเข้มแข็ง กล้าหาญที่จะเผชิญความจริง แล้วก็แก้ไขสิ่งที่บกพร่อง กล้าหาญที่จะละชั่วออกจากจิตใจ 
คนที่ได้ทำแล้ว ลองแล้ว จึงจะรู้ประจักษ์เองอยู่ในใจ
ถึงคุณค่าในสิ่งที่ครู เมตตาบ่มเพาะฝึกฝนว่า “งดงามเพียงใด"