จดหมายถึงครู l รีเซ็ตใหม่
จดหมายถึงครู l รีเซ็ตใหม่
วันศุกร์ ที่ 14 มิถุนายน 2556
กราบสวัสดีค่ะครู
การที่เราไม่ทำแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้นเป็นสัจจะธรรมที่แม้เด็ก ๆ เขาก็รู้ แต่พวกที่มีความอยาก แต่ขี้เกียจมักจะยอมไม่ได้ เหมือนคนอยากรวยแต่ไม่ยอมทำมาหากิน ไปมองสมบัติผู้อื่นแล้วเกิดความโลภขึ้น เกินอาการ “อยากได้”
จิตใจที่เจือไปด้วยความอยาก ก็กระทำกรรมไปเป็นเปรตเท่านั้น เปรตก็แค่นี้เองใหม่ไหมค่ะครู ไม้ต้องรอตอนตาย เห็นได้จะ จะ ตั้งแต่ยังหายใจ
เช้านี้เป็นวันเดินทางกลับ ใจหนูออกอาการเป๋ ๆ แต่ก็ไม่เห็น แทนที่จะยอมรับและแก้ไข ก็เปล่ามีแต่แถ แล้วก็ทับถม มองย้อนแล้วก็น่าเหนื่อยใจกับมันอยู่ ครูคอยช่วยแล้วช่วยอีกกับจิตใจที่ล้มลุกคลุกคลาน ทั้งที่รถที่สนามบินที่สุราษฏร์ฯ สนามบินดอนเมือง เหมือนจิตใจปีนป่ายเล่นระหว่างความเป็นคนกับความเป็นเปรต เป็นความน่าสมเพชและน่าสงสารของคนที่ “เอาแต่ใจ” พอจะมาฝึกฝน มันเลยยากเพราะทำตนเองมาแบบตามใจตนเองเสมอ ๆ
ได้เรียนรู้ตลอดทริปและตลอดเส้นทางกับการที่ครูคอยฉุดช่วยเหลือ แต่จิตยังกดถ่วงด้วยอารมณ์ เพราะมัวแต่จมลงด้วยการครอบงำของกิเลส ระหว่างทางถูกเรียกทั้ง ๆที่ไม่ได้ขับรถเร็วอะไร แต่ก็เปลี่ยนใจข้างในที่กำลังขุ่น ครูชิ้ว่า จิตเป็นเปรตมันก็เลยดึงพวกเดียวกัน แต่ตอนนั้นก็คือว่า “อยากได้อะไรก็ให้ไป”
พอเดินไปจ่ายตังค์แล้วกลับมา จึงไม่ได้หนักในความรู้สึก เหมือนครูเมตตาชี้ว่า “ทำทาน”
กลับเข้ามาวัดรู้สึกผ่อนคลาย ได้กวาดตาดทำความสะอาด จัดของเข้ากุฏิครู รีเซ็ตตนเองแล้วก็ออกไปรับแม่ขาวน้อย เด็ก ๆ ยังน่ารักเสมอ ๆ ค่ะครู เข้ามาขอทานข้าวก่อน ซึ่งป้าตึ๋งจัดเตรียมไว้ให้เรียบร้อย เด็กดีใจได้ของฝากจากแม่ครู เป็นขนมจากเครื่องบินและขนมจากสุราษฏร์ น้องตาลได้เป็นคนแรก มีน้ำใจแกะแบ่งให้พี่ชายเลยก่อนเข้าวัด ส่วนน้องครีมพอได้แล้วยกทั้งหมดให้พี่สาวกับพ่อ ครีมบอกว่า “อยากให้พ่อ แม่และพี่ได้ทาน” พอมาถึงวัด ระหว่างทานครีมไม่มีขนมทาน มดแดงอาสาแบ่งให้ เด็กทั้งสามคนเป็นอะไรที่ ใจเติมไปด้วยการให้ แบบเป็นธรรมชาติให้หนูได้เห็นชัดค่ะครู สิ่งเล็กน้อยแต่ยิ่งใหญ่ เข้ามาข้างในเราแบ่งหน้าที่ หนูกับครีมไปเอาน้ำและน้ำแข็ง น้องหนุ่ยมดแดง น้ำตาล ทำความสะอาดในส่วนที่ยังไม่เรียบร้อย แล้วเด็ก ๆ ก็ยกเก้าอี้อาทิตย์ที่แล้วที่เขาทำ ออกมาทำการบ้าน รอแม่ครู
เป็นความอบอุ่นน่ารักของหัวใจน้อย ๆ ที่มาเติมใจที่แห้งแล้งของหนูเจ้าค่ะ พอแยกกลับกุฏิ หนูทำวัตร แล้วก็นั่งภาวนาแล้วก็เข้านอน จะว่าไปข้อวัตรก็ยังไม่ครบเจ้าค่ะ ยังขาดเดินจงกรมแล้วก็เขียนบันทึกก่อนเข้านอน หนูย้ำเตือนกับตนเองว่า
“ใช่ ยังทำได้ไม่สำเร็จ แต่ก็ไม่จำเป็นว่า ยังใจหมองคนทำอะไรไม่ได้เลย อย่างที่ผ่านมา เพราะทั้งวันมันเป็นแบบนี้แล้วก็ไม่เห็นดีขึ้น”
แต่วันนี้เป็นวันแห่งการเรียนรู้แบบเต็มพิกัดเจ้าค่ะ สาธุ
ความเห็น (1)
เป็นกำลังใจให้ค่ะ หนูมีสติรู้ตัวแบบนี้ตลอดเวลาน่าชื่นชมค่ะ