ทำงานในโรงพยาบาล ธรรมใกล้ตัว

วันนี้ได้มีโอกาสขึ้นมาบนจุดสูงสุดของตึกอุบัติเหตุใหม่ บนลานจอดเฮลิคอปเตอร์

อากาศดี ลมชื้น ฝนปรอย ขาสั่น (เพราะกลัวความสูง)

เลยได้โอกาสถ่ายรูปจากที่สูงแห่งนี้ด้วยกล้องไอฝน มองอาณาจักรรอบรั้วของสงขลานครินทร์โดยรอบจากที่สูงทางด้านหน้าของโรงพยาบาล จากจุดนี้แตกต่างจากที่มองจากตึก ๑๒ ชั้น หรือจากตึกเฉลิมพระบารมี เพราะจากที่นั้น เราจะมองภูเขาคอหงส์ อ่างน้ำม.อ. และบรรดากลุ่มอาคารเรียนคณะต่างๆได้อย่างชัดเจน แต่ที่นี่ จะมองเห็นแต่ตึกของโรงพยาบาลทั้งหมดชัดเจนกว่าที่ใดๆ

นี่เป็นการมองผ่านไอละอองน้ำ ฝนฉ่ำฟ้ากรุณาหยุดให้ผมได้มีโอกาสขึ้นมาสูดลมถึงบนนี้ สดชื่น (แต่ยังไม่วายขาสั่นอยู่ตลอด)

กลับลงมาสนทนาธรรมกับท่านที่เคารพท่านหนึ่ง ท่านได้ปรารภให้ผมฟังถึงเรื่องการทำงานได้อย่างจับใจ

การทำงานที่บริษัทไหนๆ มันเป็นเรื่องของโลก เป็นเรื่องของประโยชน์เฉพาะตน แต่การทำงานที่โรงพยาบาล เป็นเรื่องทั้งทางโลกและทางธรรม งานของโรงพยาบาลเป็นงานต่อชีวิตให้คนอื่น อยู่ตำแหน่งไหน ทำอะไร ที่ไหนในโรงพยาบาล ต่างก็ช่วยเกื้อหนุนกันและกันในการดูแลรักษาผู้อื่น

ทำงานที่นี่ (ในโรงพยาบาล) เป็นการช่วยในหลวง ช่วยคน ช่วยครอบครัว

ทำงานในม.อ.อาจจะได้เงินน้อย เมื่อเทียบกับบริษัทหลายๆแห่ง แต่เงินก็มิใช่คำตอบทุกอย่างของชีวิตเสมอไป การสร้างประโยชน์ต่อส่วนรวม เป็นบุญอันใหญ่หลวง

เย็นวันนี้ ผมจึงออกจากโรงพยาบาลด้วยจิตใจที่แจ่มใสยิ่งนัก เสียอย่างเดียว เหยียบคันเร่งรถและเหยียบเบรกลำบากไปสักหน่อย เพราะขายังสั่นอยู่เลย

ณ วันที่ ๑๔ มิถุนายน ๒๕๕๖

[ดร. จันทวรรณ ปิยะวัฒน์]

ตอนเห็นรูปหมอแป๊ะกะว่าจะถามแล้วเชียวว่าขาสั่นหรือเปล่า :)

[ธนพันธ์ ชูบุญ]

ผับผับ เลยแหละ อ.จัน

[ดร. ธวัชชัย ปิยะวัฒน์]

เท่ห์ครับท่าน ;-)