วัดที่พวกเราไปนั้นมีเณรเล็กๆ เดินไปเดินมาจำนวนเกือบสิบคน เพื่อนฉันเห็นเณรน่ารักจึงเข้าไปถ่ายรูปด้วย เณรก็น่ารัก แอ๊คชั่นอย่างดี พอถ่ายรูปเสร็จ มีคำพูดตามมาคือ "money" เขาขอเงิน
ขอทานเยอะ แต่ก็ต้องเข้าใจเพราะเขายากจนจริงๆ มีอยู่วัดหนึ่งบ่ายแก่ๆ พวกเราขึ้นรถกันหมดแล้วรถกำลังจะออก เพื่อนฉันที่นั่งอยู่บนรถกำลังยกขวดดื่มน้ำ พลันก็มีหญิงอุ้มเด็ก 2 คนเคาะกระจก เพื่อนฉันคิดว่าเขาจะขอเงินจึงเฉยๆ เธอเคาะใหม่อีกครั้ง แล้วชี้ไปที่ขวดน้ำ เพื่อนฉันจึงยกขวดใหม่ให้ไป 1 ขวด
ภาพที่เห็นทำเอาพวกเราบนรถ สะอึกไปตามๆ กัน เพราะเธอแกะขวดน้ำดื่มแบบคนกระหายน้ำมากๆ รวมทั้งลูกน้อยของเธอทั้งสองคนด้วย
ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าเราว่าบ้านเรามีคนจนมากมายขนาดนี้แล้ว แต่เพื่อนบ้านเขายังอด มากกว่าเราเสียอีก
ไปแล้วก็นั่งนึกเล่นๆ ว่าอยู่เมืองไทยน่ะสุขสบายที่สุดแล้ว
ขอขอบคุณอาจารย์ปิยะนุช...