โรงเรียนประชาบาลของผม
...แนวคิดยุบโรงเรียนขนาดเล็ก..ขาดแคลนครู...คุณภาพการศึกษาต่ำกว่ามาตรฐาน...!!! (ข่าวจากหน้าหนังสือพิมพ์)
ขออนุญาตนะครับผมเองไม่ได้เป็นครูอาจารย์สอนหนังสือหรอกครับ เคยเป็นแต่นักเรียนที่โรงเรียนประชาบาลวัดโคกช้าง เห็นข่าวข้างบนแล้วก็เลยมานั่งนึกถึงตอนเรียนชั้นประถมที่ศาลาวัด ไม่มีโต๊ะให้เขียนหนังสือ ไม่มีเก้าอี้ให้นั่ง มีแต่ม้ายาว ๆ ดังที่เห็นในภาพข้างบนนั่นแหละครับ..พวกเราก็นั่งบนพื้นศาลาวัดจะนั่งขัดตะหมาด หรือจะนั่งพะเพียบ ก็ตามถนัด ช่วงนั้นมีแต่กระดานชนวนกับดินสอหิน หนังสือที่ฝึกอ่านก็ป้ากับปู่กู้อีจู้ ครับ...
พอจบชั้นประถมศึกษาก็มาเรียนต่อชั้นมัธยมได้จับสมุดดินสอเป็นครั้งแรก ชอบมากคือวิชาภูมิศาสตร์ประวัติศาสตร์ เพราะได้วาดรูปแผนที่ระบายสีน้ำ ประวัติศาสตร์ก็มีของจริงให้ดูเลยที่"วังโบราณ"...และยังชอบมาจนทุกวันนี้...
ช่วงนี้หมดภาระหน้าที่การงานพอมีเวลาว่าง ก็จะใช้เวลาไปเยี่ยมชมวัดและวังเก่า ๆ ใกล้บ้านอีกเช่นเคย..หลายสิบปีมานี่รู้สึกว่าหลักสูตรและระบบการศึกษาของไทยเปลี่ยนไปเยอะนะครับ...เคยคุยวิชาประวัติศาสตร์ไทยกับลูกหลาน ดูเหมือนเขาจะงงๆ ครับ ...ผมเลยรู้ว่าตัวเองขณะนี้คงตกยุค..ต่ำกว่ามาตรฐานไปเยอะเลย....
...ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน..ขอให้สุขภาพแข็งแรงทุกท่านนะครับ...
ความเห็น (6)
มาร่วมให้กำลังใจโรงเรียนเล็กๆ ทุกโรงค่ะ ไม่เห็นด้วยกับนโยบายจริงๆ
ครูอิงเองก็ เรียนโรงเรียนเล็ก ๆ มา่ก่อน ค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านครับ...มีกระดานชนวน มาฝาก ครับ...พอเข้า ป.๑ ก็ยังสมบูรณ์แบบมีกรอบไม้สวยงาม กว่าจะจบ ป.๔ บางคนก็กรอบหลุดกระดานหักไปทีละเล็กทีละน้อย สุดท้ายก็จะเหลือกระดานชนวน ครึ่งแผ่น ครับ
ขอบคุณที่แวะมาทักทายพร้อมให้ดอกไม้ ครับอาจารย์
อิ อิ กระติกก็ยังทันเขียนกระดานชนวนคะ
เปิดเทอมใหม่ ขอบ ยังอยู่ครบ ต่อมาขอบเริ่มหายจนกระทั่งหมดทั้ง4
ต่อมามุมเริ่มบิ่น จนกระทั้งเหลือครึ่งแผ่นเหมือนกันค่ะ
ดินสอหิน ก็ต้องฝนกับหินจนคม อิ อิ
มารำลึกถึงความหลัง
ขอบคุณมากครับ คุณกระติก
...ภาพนี้ประมาณ พ.ศ.๒๕๐๕ ครับ
