จดหมายถึงครู l ถอยมาดู

จดหมายถึงครู l ถอยมาดู

วันจันทร์ที่ 29 เมษายน พ.ศ. 2556

กราบสวัสดีค่ะครู

  เช้านี้ตื่นมาช่วยแม่ชีเปิ้ลทำข้าวมันไก่ แบบที่หัวข้างในยังมีอาการร้อน ๆ ด้วยทุกข์ที่เกิดอยู่ข้างในแล้วหนูยังจัดการในตนเองไม่ได้ รู้สึกเหมือนจะมีไข้ แต่ลึก ๆ รู้กับตนเองว่า เพราะภาวนาไม่ลง อืมเพราะไม่ภาวนามากกว่าเจ้าค่ะ

ข้างในฟุ้ง คิด เค้น คร่ำครวญ มานั่งนึกย้อนตอนเขียนบันทึก

มันจะเป็นปัญญาได้ยังไง มีแต่เค้น กับเครียด แต่ตอนที่โง่ก็ไม่เข้าใจจริง ๆ เจ้าค่ะ

การได้อยู่ได้เรียนรู้กับแม่ชีน้อยทั้งวัน เหมือนหัวใจแห้ง ๆ ค่อยๆได้รับน้ำเย็น นึกย้อนทบทวนกับตนเอง ดิ้นรนท่องพุทโธอยู่ภายใน  ถามตนเองถึงคำถามทำยังไงจะไม่ดื้อ ทำยังไงกับใจที่กระด้าง  กตัญญูคืออะไร

สิ่งไหนรู้สึก สิ่งไหนจำเจ้าค่ะ

สาย ๆ แม่ชีน้อยซักผ้า ทำความสะอาดแล้วก็ดูพุทธประวัติ

บ่าย ๆ พอรู้สึกว่าใจคลายจากความแน่น หนูออกไปนวดประคบให้ยายแจ่มกับเปิ้ล

นึกย้อนทบทวน เรื่องกตัญญูที่ หลวงปู่ ครู เมตตาทำให้เห็นเสมอ ๆ

การนวดยายแจ่ม รู้สึกถึงเนื้อ ผิวหนังและร่างกายของคนแก่

โบ่โซ่เข้ามาช่วยด้วยเจ้าค่ะ ก็เหมือนมาเติมความสดใส

เปิ้ลเป็นหลักเรื่องการให้กำลังใจ เป็นบรรยากาศที่ลงตัวในการเยียวยาคนไข้เจ้าค่ะครู ระลึกถึงแม่ชีน้อย ถ้ามาด้วยน่าจะเป็นความสดใสสดชื่นให้ยายได้ดีทีเดียว แต่ด้วยยังไม่ได้ขออนุญาตแม่ครู จึงพยายามไม่ทำอะไรโดยพละการ

กลับเข้ามาวัดพร้อมเปิ้ลและโบโซ่หลวงปู่ นั่งฟังการอบรมศีล 5 อยู่หน้าศาลา 4 จำเข้าไปกราบท่าน

พอโบโซ่เข้าไปกราบ หลวงปู่ยิ้ม ท่านให้มาเมตตาจึงกราบเรียนหลวงปู่ว่า

“ครูกะปุ๋มเมตตาให้ไปนวดประคบให้คุณยายแจ่มเจ้าค่ะ โบโซ่ก็ช่วยด้วย”

หลวงปู่หันไปยิ้มกับโบโซ่แล้วก็กราบลาออกมา

เข้ามาข้างใน แม่ชีน้อยเล่าว่า พึ่งทำปานะเสร็จ น้องภัสเก็บผ้า รดน้ำต้นไม้

หนูก็ทำร่องระบายน้ำข้าง ๆ ห้องน้ำไม่ให้น้ำไหลลงทางจงกลมมากเกินไป แล้วก็ลองเอาไม้พลาดทำสะพานแบบที่ครูเคยสอนให้ทำ แบบระลึกกับตนเองว่า “ลองดูก่อน”

แม่ชีบิ๋มสังเกตเห็น “ว่านที่โผล่ขึ้นมา ถามว่าอะไร หนูจึงบอกว่า ขมิ้นอ้อย เอาไปปลูกได้”

จึงหยิบว่านที่เหลืออยู่ให้แม่ชีน้อย ทยอยปลูก ไอเดียบรรเจิด ช่วยกันทำสวน ปัดกวาดพื้นที่ แล้วก็ปลูกสมุนไพร

แม่ชีกอเป็นแผนกหากล้าพันธุ์ แม่ชีบิ๋ม แม่ครีม แม่ชีตาล แม่ชีมดแดง ช่วยกันลงปลูก

หนูแยกไปรดน้ำต้นไม้ สำรวจใจข้างในยังหนักอยู่แล้วค่ะ เห็นคนอื่นหนูเห็นหมด ยิ่งเพ่งโทษใจนี้ยิ่งคุ้นเคย

จนครูมาเข้าปสวัสดีและกราบเรียนสิ่งที่ได้ไปทำ

ครูยิงคำถามให้หนูกลับมาย้อนคิด

หนูสะกิดใจว่า “เออ แฮะ หนูยังไม่ได้คิดพิจารณาแต่ลงมือทำเลย อีกแล้ว เดี๋ยวก็ได้อดเรียนรู้”

ออกมารดนำต้นไม้ต่อใจก็ยังพยายามหาคำตอบ

พอแยกออกมาแว๊บว่า

“ก็อยู่เป็นเพื่อนแม่ชีน้อย”

คำตอบออกมาใจก็ยังหนักเจ้าค่ะ

“ประเสริฐอีกแล้ว กูประเสริฐอีกแล้ว แพ้บ้างก็ได้นะ”

ทบทวนอีกที

 “เป็นช่วงเวลาที่จะได้ขอพึ่งใบบุญแม่ชีน้อยอยู่รับใช้ เหมือนได้ขออยู่ซึมซับความสดใสให้ใจแห้งผาด”

คำตอบออกมาใจเบาแล้วก็ถามอีก สวยหรูดูดีอีกละ

เสียงครูย้ำถามซ้ำอยู่ข้างใน จริงเหรอ

“ก็เป็นโอกาสที่จะได้ฝึกหัดเพียรกับตนเองเต็มที่เจ้าค่ะ”

เหมือนได้อยู่รับใช้แม่ชีน้อย

และทำตามหน้าที่ ๆ ครูมอบหมาย

เป็นห้วงเวลาที่จะได้ขัดตนเองอย่างเต็มที่ จะที่ผ่านมายังกระท่อนกระแท่น

พอเย็น ๆ นั่งทบทวนข้างในยังหนัก ๆ ได้รู้สึกแว๊บว่า

“นี่หนูเพ่งแต่ออกข้างนอกจนหัวร้อนหน้าดำ แต่ครูสอนให้ดูตนเอง หนูเคยดูตนเองไหม”

เหมือนข้างในย้อนแว๊บเข้ามาถึงร่างกายที่นั่งหย่อนขา

เบาอยู่ข้างใน “โอ้นี่ไง ที่ใจมันหนักเพราะมีแต่คิดมีแต่เพ่ง ไม่ได้ย้อนเข้ามาหาตนเองเลย”

เพ่งโทษครูยิ่งบาปหนัก

พอได้อาบน้ำมานั่งทำความรู้กับตนเอง ภาวนาไปเรื่อย ๆ ความร้อนที่เหมือนมีกองไฟสุมอยู่ที่หัวแบบลุกโซน ค่อน ๆ เบาลง ๆ รู้สึกสบายได้ตนเอง รับรู้เสียงแม่ชีน้อย รับรู้เสียงสิ่งแวดล้อมใจคลาย แล้วหายใจกับพุทโธ

สักพักได้ยินเสียงแม่ครูให้ชีน้อยมาเรียกให้ไปนวดขาให้ หนูลุกปุ๊บปั้บแบบที่ใจพร้อมกับตนเอง

“ตั้งใจรักษาโอกาส เพราะใจกำลังได้พอดีที่ไม่หนัก”

ระลึกว่าเพราะใจคลายครูจึงเมตตา

นวดถวายครูไปด้วย ตั้งใจพุทโธกับตนเองด้วย แต่ก็ยังหย่อยยังพลาด

เปิ้ลเข้าคุยกับครู แบบสดใส ได้เห็นความตั้งใจในการถวายปานะให้ครูก็รู้สึกชื่นชมเจ้าค่ะ

ครูสอนทฤษฎีรวมกับปฏิบัติและทำให้ดู เปิ้ลมาสอนด้วยการทำให้ดูอีกครั้ง

การทำงานถวายครูเป็นโอกาส ไม่ใช่ภาระ เมื่อก่อนใจหนูคิดไม่ดี รับคำสั่งมีแต่กลุ้มใจ แต่อาทิตย์ที่ผ่านมาได้ตระหนักรู้กับตนเองถึงการดื้อดึงและขาดครู ไม่ใช่การขาดอยู่ข้างนอกเจ้าค่ะ แต่เป็นขาดอยู่ภายใน มันทุกข์ทรมารเหมือน มืดมนอยู่ภายใน คือ สภาวะของการตกนรกนั่นเอง สิ่งที่หนูได้รู้กับตนเองเจ้าค่ะ

วันนี้ได้เรียนรู้ ได้รับจากทั้งครูและแม่ชีน้อย รวมถึงทุก ๆ คนและได้การย้อนมาดูตนเองแบบรักษาสติเจ้าค่ะครู สาธุ

บันทึกนี้นั่งเขียนยาวนานเพราะเขียน ๆ หยุด ๆ เจ้าค่ะ แต่ก็ได้เห็นกับตนเองเรื่องการ ถอยมาดูตนเอง

ถอยออกมาจากจุดที่กำลังคลุกฝุ่นอยู่กับทุกข์ สาธุเจ้าค่ะ