พ่อ

13-15 เมษายน 2556 

มาดูแลพ่อที่ป่วยเป็นโรคพาร์กินสันมายาวนาน น่าจะ 17 ปีขึ้น  สรงน้ำพ่อทุกวัน เพราะต้องอาบน้ำให้ อาบเองไม่ได้  ถึงจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆเพราะพี่สาวที่เป็นตัวหลักในการดูแลไปปฏิบัติธรรม....นอกนั้นดิฉันก็แวะเวียนมาช่วยบ้างตามเวลาที่สะดวก   เป็นสัจธรรมอย่างว่า  ความอดทนคนเราไม่เหมือนกัน  เราน่าจะอดทนได้น้อยกว่าพี่นะ  แต่ก็พยายาม  ......สังขารมนุษย์นี่ก็แปลกดี  เคยแข็งแรงมาก ....แล้วก็ร่วงโรย  โรยตามเวลา  โรยเร็ว  พ่อน่าจะอยู่ในหมวดโรยเร็ว 79 ปี แต่ดูแก่มาก เพราะพ่อใช้ร่างกายในทางไม่สร้างสรรค์มาเยอะ ดื่มมาเยอะ  แต่พ่อก็เป็นคนไม่ทุกข์ร้อนกับอะไรมากมาย  แก่มาจึงออกแนวไม่ดราม่ามาก  ออกแนวปล่อยมุขได้.......ลูกถาม : สังขารเป็นไงพ่อ......พ่อตอบ:ย่ำแย่    เมื่อช่วง 2-3 ปี ที่ผ่านมา  ยังเดินได้ไกล  ออกแนวหวาดเสียว  เดินข้ามถนน 4 เลน    เผลอเมื่อไหร่ก็ช็อปปิ้งแถวถนน   ออกแนวโหดก็มี  ทำลายทุกอย่างที่สมองจินตนาการไปให้ทำลาย  มองว่าเป็นขยะ   นี่คือฤทธิ์ของโรคภัย  พาร์กินสัน หรือ สั่นสันนิบาต ........

[นายป่าดง]

วัฐจักรสังขารครับ

ผมเองก็ใช้ร่างกายในทางไม่สร้างสรรค์ สักวันหนึ่งร่างกายก็คงเป็นไปตามวัฐจักร

ขอเป็นกำลังใจให้กับคุณพ่อ และลูกๆ ของพ่อทุกคนครับ

[ยายธี]

มาเป็นกำลังใจให้กัน..จ้ะ..ท่านพุทธทาสกล่าวไว้...จิตที่มีพลัง..คือการทำงาน..ด้วย "ความว่าง"...ยายธี