ยอมแพ้ยังไง หัวใจยังเต้นอยู่

ยอมแพ้ยังไง หัวใจยังเต้นอยู่

          เหตุการณ์สามจังหวัดตอนนี้ ยังไม่มีใครตอบได้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร และกลุ่มไหนเป็นขบวนการที่แท้จริง ทั้งที่ เจ้าหน้าที่ปกครองหลายฝ่ายได้จับกุมผู้กระทำผิด แต่ก็ไม่สามารถที่จะจับกุมผู้บงการได้สักที

         จากเหตุคนร้ายก่อเหตุปาระเบิดเข้าใส่เจ้าหน้าที่ตำรวจขณะเคารพธงชาติ เมื่อวันที่ 21 เมษายน พ.ศ. 2553 เสียงระเบิดที่ดังก้องบริเวณลานหน้าโรงพัก สภ.เมืองปัตตานี และกองบังคับการตำรวจภูธรจังหวัดปัตตานีนั้น ส่งผลให้จำนวนผู้ได้รับบาดเจ็บจากเหตุการณ์ในครั้งนั้นพุ่งสูงมากกว่าครึ่งร้อยในขณะที่ ดาบตำรวจ (ด.ต.) สมพงษ์ คงดำ ผู้บังคับหมู่งานกำลังพล กองบังคับการตำรวจภูธรจังหวัดปัตตานี ต้องสังเวยชีวิตส่วน พ.ต.ต.หญิง กูมัณฑนา เบญจมานะ สารวัตรงานกิจการพลเรือน กองบังคับการตำรวจภูธรจังหวัดปัตตานี ได้รับบาดเจ็บสาหัส ถึงวันนี้หลายคนคงลืมเลือนเหตุการณ์ไปหมดแล้ว คงเหลือแต่ผู้ที่ประสบเคราะห์กรรมที่ตกเป็นเหยื่อความรุนแรงในวันนั้น ที่ยังต้องทนทุกข์และมิอาจลบเลือนฝันร้ายไปจากความทรงจำในครั้งนั้นได้

          ตอนนี้นับเป็นเวลาเกือบ 3 ปีแล้วที่ พ.ต.ต.หญิง กูมัณฑนา เบญจมานะหรือชื่อที่คนในครอบครัวเรียกกันติดปากว่า “ปู” จะต้องนอนรักษาตัวอยู่แต่ในบ้านเพราะร่างกายของเธอพิการ หากใครไปเยี่ยม พ.ต.ต.หญิง กูมัณฑนา เบญจมานะ ตอนกลางวันนั้น จะได้พบกับ อัตตียา ฮะยีอาแว หรือ "ก๊ะยะห์" ลูกพี่ลูกน้องของ พ.ต.ท.หญิง กูมัณฑนา และเป็นญาติผู้ใหญ่คนเดียวที่เหลืออยู่ ส่วนสารวัตรหญิงนั้นต้องนอนอยู่บนเตียงตลอดเวลา ก๊ะยะห์ ดูแล พ.ต.ท.หญิง กูมัณฑนา มานาน ทำให้รู้ถึงอาการ อารมณ์ และความต้องการของคนเจ็บ ก๊ะยะห์ได้เล่าให้ฟังว่า “บ้านนี้เป็นบ้านของตำรวจเก่า ตกทอดมาถึงลูกซึ่งก็คือปู และเป็นตำรวจเหมือนกัน จริงๆ บ้านนี้มีคนอยู่กันหลายคน มีน้องชายของปู และลูกเมียของเขา นอกจากนั้นยังมีสามีของปูอีก ทั้งหมดรวมแล้ว 5 คนแต่ตอนกลางวันจะไม่มีใครอยู่บ้าน ก็เลยต้องปิดล็อคเอาไว้เพราะกลัวอันตราย ประตูหน้าต่างปิดสนิททุกบาน แถมยังลั่นกุญแจอย่างแน่นหนา มองจากข้างนอกแทบไม่รู้เลยว่ามีคนอาศัยอยู่ข้างใน” 

          ก๊ะยะห์ ยังเล่าอีกว่า “ชีวิตของลูกพี่ลูกน้องช่างน่าสงสารสามีเก่าที่เลิกรากันก็พาลูกๆ ไปอยู่ด้วย ปูมีลูก 2 คน สามีเก่ารับไปเลี้ยง บ้านอยู่ห่างจากบ้านปูแค่กิโลฯเดียว แต่ลูกๆ ก็ไม่ค่อยมาให้กำลังใจแม่สักเท่าไหร่ มีเพียงญาติๆ และน้องๆ ที่คอยให้กำลังใจ แม้ร่างกายของ พ.ต.ท.หญิง กูมัณฑนา แทบขยับเขยื้อนไม่ได้ แต่เธอรู้เรื่องดีทุกอย่าง พูดอะไรรู้เรื่องหมด ไม่ว่าจะหิว แพมเพิร์สเต็ม เพียงแต่พูดออกมาไม่ได้เท่านั้น ได้แต่เปล่งเสียงที่เหมือนกับเสียงร้องไห้” การทำหน้าที่เสมือนเป็นพยาบาลส่วนตัวคอยดูแลคนที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ หรือแม้แต่จะพูดบอกความต้องการก็ยังทำไม่ได้ ถือเป็นภาระอันหนักอึ้งและเครียดมากแต่ที่ทำก็เพราะรัก และโชคดีที่ครอบครัวเองก็เข้าใจ  สิ่งที่เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลให้การช่วยเหลือตอนนี้อาจจะไม่ได้ช่วยด้านกำลังเงินแต่เป็นการช่วยเหลือด้านการบำบัด รักษาและการฟื้นฟูสุขภาพของปูทั้งทางด้านร่างกายและจิตใจ ด้านร่างกายมีนักกายภาพบำบัดของโรงพยาบาลคอยทำการช่วยเหลือทำกายภาพแก่ปูอย่างต่อเนื่องและมีการสอนผู้ดูแลอีกแรงหนึ่งในการช่วยช่วงระยะเวลาที่นักกายภาพไม่ได้ไปทำให้ แต่บางทีปูก็ไม่ค่อยให้ความร่วมมือสักเท่าไหร่โดยวิธีการขัดขืน ไม่ยอมให้ทำและทำสีหน้าเจ็บปวดร่วมกับร้องไห้ด้วย

          ตอนนี้ถึงแม้เวลาจะผ่านไปนานแล้ว อาการของปูจะดีขึ้นแต่ก็ไม่สามารถดูแลตนเองได้เหมือนอย่างคนอื่น ต้องมีคนดูแลตลอดเวลาแต่คนในครอบครัวปูก็ไม่เคยคิดที่จะทอดทิ้งปูให้อยู่เดียวดาย ยังมีญาติพี่น้องที่คอยดูแลเป็นอย่างดี จนถึงตอนนี้อาการของปูดีขึ้นมาก อารมณ์เริ่มดีขึ้นจากเมื่อก่อนมีอารมณ์ที่ค่อนข้างก้าวร้าวทำลายข้าวของ แต่ ณ ตอนนี้ปูเริ่มยอมรับตัวเองมากขึ้น เริ่มอยากสวยอยากงามมีการขอเครื่องประดับมาใส่บ้างเป็นบางครั้ง เริ่มเห็นรอยยิ้มของคนที่จากเมื่อก่อนก้าวร้าวโวยวายเริ่มมีความสุขกับการใช้ชีวิตที่เป็นอยู่เนื่องจากกำลังใจของครอบครัว ญาติพี่น้องที่มอบให้ถือว่าเป็นแรงผลักดันในการใช้ชีวิตของปูได้จนถึงทุกวันนี้

          และนั่นน่าจะเป็นแรงใจให้พวกเขาเหล่านั้นมีพลังก้าวข้ามความเจ็บปวด แล้วลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง...

---

อังคณา วังทอง  พยาบาลวิชาชีพชำนาญการ (APN สาขาการพยาบาลจิตเวชและสุขภาพจิต)

หมออนามัย ชายแดนใต้

[ขจิต ฝอยทอง]

ขอให้กำลังใจทีมงานและพ.ต.ต.กูมัณฑนา เบญจมานะครับ