ชีวิตคนเรามันสั้นนัก

ชีวิตเรามันสั้นนัก

              ในวันที่  ๒๔  มีนาคม  ๒๕๕๖  ได้ไปเยี่ยมโยมที่ป่วย  ได้นำสาดปูนั่งไปให้ด้วย เห็นอาการป่วยแล้ว ก็หนักใจด้วย  เพราะ วัยชราแล้ว  ๗๒ ปี แล้ว  มีหลายโรค  เช่น เบาหวาน   ความดัน  โรคหัวใจ  ไขมันสูง  

              เมื่อเห็นมีคำถามในใจว่า ทำไม คนอีสานต้องมีโรคประเภทนี้เป็นส่วนมาก  กรรมของคนอีสานใช้หรือไม่  พฤติกรรมการกินใช้หรือไม่  การทำงานหนักใช้หรือไม่  เป็นการติดต่อทางพันธุกรรม ใช้หรือไม่  มีคำถามหลายอย่างจัง  แต่ก่อนคนอีสานเป็นโรคส่วนใหญ่คือ  มะเร็งตับ แต่ปัจจุบันทำไม โรคเบาหวานมีบทบาทจัง  ฆ่าชีวิตคนมากขึ้น ๆ

              เราคิดเองว่า  ไม่นานก็คงจะเสียชีวิต เพราะคนป่วยหนักแล้ว  แม้มียาก็ช่วยไม่ได้  ความตายอยู่ใกล้เหลือเกิน  พระพุทธเจ้าได้ตรัสไว้ แล้วว่า  " ความตายคือธรรมชาติ  ดำเนินไปอย่างอิสระ  ไม่มีใครบังคับได้  และกำหนดได้ "   นอกเสียจาก  การรักษาผิดวิธี  ใส่ยามากไป   ใส่ยาผิดประเภท  คุณหมองานหนักเหนื่อยมาก ปล่อยให้คนไข้ตาย

             มาคิดอีกครั้ง น่าเห็นใจคุณหมอนะ คุณมี จิตอาสาที่สุด  มีเมตตาที่สุด  เสียสละเวลาเป็นบุญยิ่ง  หาสิ่งใดเปรียบไม่ได้  เรายังคิด ถึง ต้อนที่คุณหมอทุ่มกำลังกายและใจ ช่วยน้องชายของเรา  แต่ก็สุดกำลังก็ปล่อยให้ละโลกนี้ไปด้วยความสงบ

             ถ้าโลกนี้ ไม่มีคุณหมอการเจ็บป่วยก็คงจะลำบาก  ความตายก็จะมากกว่านี้  

             นอกจากนี้  เรายังพบคนป่วยตายเพราะ อุบัติเหตุ รถชนกัน มาเสียชีวิตที่โรงพยาบาลหนองคาย  ชีวิตแสนสั้นจังอายุยังน้อยวัยรุ่นก็ตาย     บงใจอนิจจา  วัตตะสังขารา  อุปาทาวะยะธัมมิโน  อุปัสชิตตะวา  นิรุตสันติ  เตสังโวปะสุโมสุโข.  ขอให้ดวงจิตเขาจงสู่สุขติเทอญ