อยู่หอตั้งแต่เด็ก
ตอนเด็กๆเช้าเรียนอยู่โรงเรียนแถวบ้านฉันร้องไห้ก่อนไปโรงเรียนทุกเช้า
ไม่รู้ทำไมคนเป็นเพราะตอนเด็กๆฉันเป็นคนติดแม่มาก จนกระทั่งฉันย้ายไปอยู่
โรงเรียนไกลบ้านฉันจำเป็นต้องอยู่หอเพื่อสะดวกในการไปโรงเรียนฉันอยู่หอกับเพื่อไปโรงเรียนใหม่มากมายและฉันยังมีน้องสาวหนึ่งคนตอนนั้นก็ย้ายโรงเรียนไปอยู่หอพร้อมๆกันฉันกับน้องชอบทะเลาะกันบ่อยๆ
ฉันก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรหรืออาจเป็นธรรมดาของพี่น้องทั่วไปฉันคิดอย่างนั้นมาตลอดบางทีฉันคิดน้อยใจที่ทำไมน้องแท้ๆของฉันถึงไม่พูดดีดีกับฉันบ้าง
ทีกับคนอื่นพูดดีดีด้วยได้ ชีวิตการอยู่หออยู่ฉันก็ยังไม่ใช่สำหรับฉัน
เพื่อนๆน้องๆ ไม่เห็นจะเป็นอย่างฉันทุกคนอยู่ได้น้องของฉันก็อยู่ได้น้องสาวฉันอยู่หอด้วยความสนุกที่ได้อยู่กับเพื่อน
ต่างกับฉันที่ไม่มีความสุขกับการอยู่หอเอาเสียเลย ชีวิตหอของฉันในตอนนั้นฉันคิดว่าฉันอยู่ไม่ได้แน่ๆ
ฉันไม่ชอบชีวิตอย่างนี้ทุกอย่างต้องทำเป็นขั้นตอน ต้องเข้าแถว รักรักษาเวลา
ชีวิตฉันอยู่ภายใต้การบังคับ ฉันร้องให้ทุกวัน ตอนตอนข้าว ตอนนอน
ตอนสวดมนต์ตอนเช้าที่โรงเรียน ฉันแอบร้องไห้ในห้องน้ำทุกวันที่ฉันอยู่ในห้องน้ำนานไม่ใช่เพราะอะไร
เพราะฉันนั่งร้องไห้ก่อนอาบน้ำแม้เวลาอานน้ำฉันก็ยังร้องไม่หยุดแต่พอถึงเวลาอาบน้ำเสร็จต้องออกจากห้องน้ำฉันต้องหยุดร้องไห้ให้ได้และต้องไม่ให้คุณครูหรือป้าๆที่หอเห็นว่าฉันร้องไห้
เพราะถ้าคูณครูหรือป้าๆที่หอเห็นว่าฉันร้องไห้ก็จะเรียกฉันไปคูรพวกเขาไม่ได้เรียกฉันไปว่านะเขาก็พูดก็บอกดีดีแหละแต่ฉันเป็นพวกที่ถ้ามีคนมาปลอบเวลาที่ร้องไห้แล้วฉันก็จะยิ่งร้องไห้มากขึ้น
ตอนนั้นฉันยังไม่มีโทรศัพท์เป็นของตัวเอง เวลาแม่โทมาก็ต้องโทเข้าเบอร์ที่หอ
แรกๆแม่โทมาบ่อยมาก
ฉันแอบได้ยินคุณครูเจ้าของหอบอกแม่ว่าถ้าโทมาบ่อยมากเกินไปจะทำให้ฉันอยู่เองไม่ได้ไม่เป็นอันทำอะไร
หลังจากนั้นแม่ก็โทมาไม่บ่อยมากนักตามคำบอกของคุณครูเจ้าของหอ
จนกระทั้งวันหนึ่งช่วงเวลาประมาณตีสองฉันลุกมาเข้าห้องน้ำคนเดียวฉันเห็นโทรศัพท์ของหออยู่ในตู้ไม่ได้ล็อค
ฉันไปหยิบโทรศัพท์กดเบอร์แม่ ฉันแอบโทหาแม่
แม่รับโทรศัพท์ฉันพูดอะไรไม่ได้เพราะร้องไห้อยู่
ถ้าพูดตอนนั้นรับรองว่าต้องมีเสียงร้องไห้ สะอื้น กลัวว่าคุณครูที่อยู่ในห้องข้างๆจะได้ยิน ฉันไม่รู้ว่าชีวิตการอยู่หอของคนอื่นเป็นยังไง
แต่สำหรับฉันไม่มีมีความสุขเลย ฉันไม่ชอบอยู่หอ
ความเห็น (2)
อั๊ยยย่ะ 5555