คนเถื่อน..............แดนเถื่อนที่ปรารถนา
พวกเขาเป็นคนผิวแดง มีร่างกายสูงใหญ่แข็งแรง มีความเป็นอยู่ที่กลมกลืนไปกับธรรมชาติ บูชาและเคารพในสิ่งรอบๆตัวเขาอย่างรู้คุณ เขาเชื่อว่ามนุษย์คือส่วนหนึ่งของธรรมชาติ และโลกนี้ทั่วผืนแผ่นดินอันกว้างไกล คืออ้อมกอดของแม่ ซึ่งเต็มไปด้วยความอบอุ่น ที่เขาจะซุกหัวนอนตรงไหนก็ได้ ไม่เคยคิดถือครองจับจอง เพียงกฎเล็กๆน้อย พวกเขาก็อยู่กันอย่างร่มเย็นตลอดมา
บนดินแดนที่คนเหล่านี้อาศัยอยู่ ดูเวิ้งว้างกว้างไกล ไม่มีบ้านเรือนปลูกสร้าง ทำให้ผู้มาใหม่ ที่เรียกตัวเองว่าคนผิวขาว เข้าใจว่าดินแดนแห่งนี้ ไม่ได้เป็นของใคร พวกเขาจึงคิดจะอพยพจากยุโรปมาอยู่ และสร้างบ้านเมืองเสียให้เป็นเรื่องเป็นราว ถึงแม้ว่าแรกๆนั้น เขาเห็นว่ายังมีชนพื้นเมือง ผิวสีน้ำตาลอ่อน ที่ทำตัวร่อนเร่ อิสระ เที่ยวพักตรงนั้น ทำมาหากินตรงนี้ ประเดี๋ยวก็โยกย้ายไปเรื่อยๆ อย่างนี้ เขามองว่าคนเหล่านั้นเป็นคนเถือน ไม่มีการพัฒนา ไม่รู้จักสร้างบ้านแปลงเมือง เป็นคนร่อนเร่พเนจร และเขาคิดว่า เมื่อชาวผิวขาวได้มาอยู่ที่นี่เมื่อไหร่ ก็จะจัดการกับคนเถื่อนเหล่านี้ ให้เป็นระเบียบเรียบร้อย จะด้วยวิธีไหนก็ตาม คนขาวเหล่านั้น ยังตั้งชื่อให้คนเถื่อนเหล่านี้ด้วยว่า "อินเดียแดง"
แม้ครั้งแรกๆ ชนผิวขาวผู้ไม่คุ้นชินกับแผ่นดินใหม่นี้ ทำให้แทบจะเอาชีวิตไม่รอด กับสภาพดินฟ้าอากาศ อาหารการกินต่างๆที่ไม่คุ้นเคย แต่ก็ยังได้เหล่าคนเถื่อน ช่วยเหลือ สอนให้รู้จักการอยู่อาศัย การทำกินที่เหมาะสม ช่วยเหลือเกื้อกูลให้อยู่จนได้ ด้วยเห็นว่าผู้มาใหม่จะได้เป็นสหายร่วมแผ่นดินในอนาคต ความรักอิสระ ความที่คิดว่าผู้คนทั้งหลายเป็นพี่น้องกัน และต่างก็เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ ที่สามารถจะใช้ จะอยู่ บนโลกนี้ หรือแผ่นดินแม่ได้เหมือนๆกัน ชาวอินเดียแดงคิดผิดถนัด เพราะเขากำลังได้พบผู้ที่จะมาทำให้เผ่าพันธุ์ของคนอินเดียแดง แทบจะสูญสิ้นไปจากโลกนี้เลยทีเดียว
ขณะที่ชนผิวขาวอพยพเข้ามา ณ ดินแดนแห่งนี้เรื่อยๆ แม้แรกเริ่มจะเป็นไปอย่างเพื่อนผู้มาใหม่ แต่ยิ่งนานวัน เพื่อนกลับกลายเป็นผู้ที่สร้างความบีบคั้นให้กับคนอินเดียแดง การรุกล้ำครอบครองพื้นที่เริ่มเข้มข้นขึ้น ชาวอินเดียแดงต้องมีการอพยพถิ่นฐานเร็วขึ้น แม้จะเป็นไปตามวิถีของตนอยู่แล้วก็ตาม ด้วยไม่เคยถือครองแผ่นดินส่วนไหนไว้ เพราะจะหวนกลับมาอีกเมื่อใดก็ได้อยุ่แล้ว แต่คราวนี้ เหมือนการเดินทางอย่างอิสระ การตั้งแค้มป์พักอาศัยชั่วคราว เพื่อเพราะปลูกพืชผักไว้เป็นเสบียงกรัง ก็เริ่มถูกเพื่อนต่างเผ่าพันธุ์นั้น เข้ามาวางหลักเกณฑ์ และสร้างกฎข้อห้ามต่างๆมากขึ้น ชาวอินเดียแดงรู้สึกรำคาญตาเสมอ เมื่อมองเห็นสิ่งปลูกสร้างถาวร ที่ทำให้พื้นที่ดูจำกัด และมีขอบเขตน่าอึดอัด
นานวันชาวผิวขาวก็เริ่มตีค่าชนเผ่าที่อยู่ดั้งเดิมมาก่อน เป็นคนเถื่อนที่ที่ต่ำต้อยลงทุกวัน เปรียบเหมือนสิ่งที่ขวางหูขวางตาในพื้นที่ เป็นพวกไร้ระเบียบ ไม่มีวัฒนธรรมในความเป็นอยู่ มีอิสระเกินไป จนต้องจำกัด และคิดเลยเถิดไปถึงว่าต้องกำจัดเสียด้วย
คนอินเดียแดง ต้องตกที่นั่งลำบากบนแผ่นดินเกิดของตัวเอง ที่อยู่กันมาเนิ่นนานนับพันๆปี เพียงเพราะเมื่อคนจากที่อื่น เกิดความปรารถนาจะครอบครองแดนเถื่อนที่พวกเขาอยู่อาศัยเสียแล้ว
ถึงตรงนี้ ทำให้นึกถึงบทกลอนสอนใจจากท่านสุนทรภู่ ที่สอนว่า
"....แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์ มันแสนสุุดลึกล้ำเหลือกำหนด ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด ไม่เคี้ยวคดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน"
ชาวอินเดียแดง กำลังเผชิญชะตากรรมอันโหดร้ายน่าสงสารเป็นอย่างมาก แม้เขาจะมีน้ำใจนักรบในการต่อสู้ แต่ที่สุดนักรบแดนเถือน หรือจะไปต่อสู้กับผู้รุกราน ที่มาจากแดนศิวิไลซ์
จะได้ค่อยๆนำประวัติศาสตร์ของอินเดียแดง และการเกิดอเมริกันชน มาเล่าสู่กันฟังต่อไป
ความเห็น (6)
รู้สึกเช่นนี้ด้วยมานานแล้วจริง ๆ ครับ
สวัสดีค่ะพี่ชายชยพร
อ่านประวัติของอินเดียแดงมานาน
รู้สึกอยากเขียนอยากเล่าถึงพวกเขา
เป็นเรื่องสะท้อนใจและเป็นบทเรียนจนถึงทุกวันนี้
ขอบคุณพี่ที่เข้ามาอ่านและร่วมแสดงความคิดเห็นนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ น่าสงสารนะคะ และทำให้นึกถึงเมื่อก่อนที่ชอบดูหนังแล้วมีอินเดียแดง
ที่มีเอกลักษณ์การแต่งตัว มีขนนกบนหัว พร้อมการร้องรำทำเพลง
โดยเฉพาะเป็นที่ทราบกันว่าเป็นเผ่าอินเดียแดง
ขอบคุณบันทึกดีๆ ครับ จะติดตามอ่านตอนต่อไป...
สวัสดีค่ะคุณกานดาน้ำมันมะพร้าว
ค่ะเคยชมภาพยนตร์ที่มีอินเดียแดงเป็นโจรทุกที
และก็รู้สึกกลัวชนเผ่าเหล่านี้มาก
แต่พอได้มาศึกษากลับรู้สึกเห็นใจและเข้าใจเขาค่ะ
เขาเป็นต้นแบบของมนุษย์โลกที่มีความคิดเคารพธรรมชาตินะคะ
สวัสดีค่ะคุณพ.แจ่มจำรัส
ถ้าพูดถึงอินเดียแดงเราก็จะนึกถึงท่าเต้นประกอบพิธีกรรม
ที่มีจังหวะเร้าใจ
มีหมอผีมีการบูชาธรรมชาติ
ดิฉันรู้สึกสนใจวิถีชีวิตของชาวอินเดียแดงมาก
ขณะนี้ก็อ่านหนังสือเกี่ยวกับเขาอยู่
อ่านจบอาจมีโอกาสนำมาเล่าสู่กันฟังอีกนะคะ