สิทธิประโยชน์ของคนต่างด้าวที่ได้รับการส่งเสริมการลงทุนเปรียบเทียบกับประเทศต่างๆ

จากการที่ประเทศไทยเปิดรับการลงทุนจากต่างชาติ ซึ่งทำให้มีการไหลบ่าของคนต่างด้าวเข้ามายังประเทศจำนวนมาก เพื่อลงทุนในกิจการต่าง ๆ ที่ประเทศไทยได้ให้การส่งเสริม และโดยที่ประเทศได้ได้มีมาตรการในเรื่องสิทธิประโยชน์เกี่ยวกับการเข้าเมืองและทำงานที่เรียกว่าเป็นสิ่งจูงใจที่ไม่เกี่ยวกับภาษี(Non-tax incentive) สิ่งจูงใจที่ไม่เกี่ยวกับภาษี ได้แก่ วิธีการที่รัฐใช้กฎหมายเกี่ยวกับการลงทุน เป็นเครื่องมือในการอำนวยความสะดวก หรือผ่อนคลายความเข้มงวดตามกฎหมายภายในอื่นๆ ให้แก่ผู้ลงทุนต่างประเทศที่ได้รับความเห็นชอบจากรัฐ เช่น ในกรณีกฎหมายภายในจำกัดสิทธิในการถือกรรมสิทธิ์หรือใช้สิทธิในที่ดินของคนต่างชาติ กฎหมายลงทุนจะบัญญัติยกเว้นให้เป็นพิเศษสำหรับคนต่างชาติที่เข้ามาลงทุนที่จะมีสิทธิใช้หรือถือกรรมสิทธิ์ในที่ดินได้ สิ่งจูงใจที่ไม่เกี่ยวกับภาษีมีหลายประการเช่น สิทธิประโยชน์เกี่ยวกับการเข้าเมืองและทำงาน สิทธิประโยชน์เกี่ยวกับที่ดินและอสังหาริมทรัพย์อื่น และความช่วยเหลือและการอำนวยความสะดวกอื่น ๆ จากรัฐ เป็นต้น ซึ่งในที่นี้จะขอกล่าวถึงเฉพาะสิทธิประโยชน์เกี่ยวกับการเข้าเมืองและทำงาน ตามพระราชบัญญัติส่งเสริมการลงทุน พ.ศ.2520 ได้กำหนดเรื่องเกี่ยวกับสิทธิประโยชน์เกี่ยวกับการทำงานของคนต่างด้าวที่ได้รับการส่งเสริมการลงทุนไว้ว่า มาตรา 24 ภายใต้บังคับกฎหมายว่าด้วยคนเข้าเมืองเพียงเท่าที่พระราชบัญญัตินี้มิได้บัญญัติไว้เป็นอย่างอื่น ให้คณะกรรมการมีอำนาจอนุญาตให้คนต่างด้าวเข้ามาในราชอาณาจักรเพื่อศึกษาลู่ทางการลงทุนหรือกระทำการอื่นใดที่จะเป็นประโยชน์ต่อการลงทุนได้ตามกำหนดระยะเวลาให้อยู่ในราชอาณาจักรเท่าที่คณะกรรมการพิจารณาเห็นสมควร มาตรา 25 ภายใต้บังคับกฎหมายว่าด้วยคนเข้าเมืองเพียงเท่าที่พระราชบัญญัตินี้มิได้บัญญัติไว้เป็นอย่างอื่น ให้ผู้ได้รับการส่งเสริมได้รับอนุญาตนำคนต่างด้าวซึ่งเป็น (1) ช่างฝีมือ (1) ผู้ชำนาญการ (1) คู่สมรสและบุคคลอื่นซึ่งอยู่ในอุปการะของบุคคลใน(1) และ(2) เข้ามาในราชอาณาจักรได้ตามจำนวนและกำหนดระยะเวลาให้อยู่ในราชอาณาจักรเท่าที่คณะกรรมการพิจารณาเห็นสมควร แม้ว่าจะเกินอัตราจำนวนหรือระยะเวลาให้อยู่ในราชอาณาจักรตามที่บัญญัติไว้ในกฎหมายว่าด้วยคนเข้าเมือง จะเห็นได้ว่ากฎหมายการลงทุนไทยได้อนุญาตให้คนต่างด้าวซึ่งเป็นช่งฝีมือ ผู้ชำนาญการ คู่สมรส เข้ามาในราชอาณาจักรได้เท่าที่คณะกรรมการส่งเสริมการลงทุนเห็นสมควรซึ่งอาจมากกว่าระยะเวลาที่กฎหมายคนเข้าเมืองอนุญาตคนต่างด้าวทั่ว ๆ ไป สิทธิประโยชน์ของคนต่างด้าวของประเทศต่างๆ 1. อินโดนีเซีย อนุญาตให้จ้างบุคคลต่างประเทศในตำแหน่งทางบริหารหรือเทคนิคที่ไม่สามารถหาคนอินโดนีเซียได้ ภายใต้เงื่อนไขที่จะต้องฝึกคนอินโดนีเซียให้ปฏิบัติงานในตำแหน่งนั้นต่อไป 2. ฟิลิปปินส์ อนุญาตให้ว่าจ้างบุคคลต่างประเทศในตำแหน่งผู้ควบคุม ตำแหน่งทางเทคนิคและบริหารได้ ในจำนวนไม่เกินร้อยละ 5 ของจำนวนพนักงานทั้งหมด ในแต่ละประเภท โดยในการว่าจ้างแต่ละครั้งต้องไม่เกิน 5 ปี และต้องจัดให้มีการฝึกฝนพนักงานฟิลิปปินส์ในตำแหน่งนั้น และให้รายงานต่อคณะกรรมการส่งเสริมการลงทุนทราบทุก ๆ ปีไป 3. สิงคโปร์ อนุญาตให้ว่าจ้างชาวต่างประเทศในตำแหน่งทางวิชาชีพและเทคนิคได้ 4. เวียดนาม อนุญาตให้นำช่างเทคนิคชาวต่างชาติเข้ามาได้ตามจำนวนที่จำเป็นในการดำเนินงานของบริษัท 5. ไต้หวัน เช่นเดียวกับสิงคโปร์ที่อนุญาตให้ว่าจ้างชาวต่างประเทศในตำแหน่งทางวิชาชีพและเทคนิคได้ 6. ฟิจิ อนุญาตให้บริษัทผู้ลงทุนนำเอาบุคคลต่างประเทศที่เป็นช่างผู้ชำนาญทางเทคนิค ฝ่ายบริหาร และผู้ชำนาญการพิเศษอื่นๆ ที่จำเป็นแก่กิจการลงทุนนั้นเข้ามาได้ โดยบริษัทผู้ลงทุนต้องแสดงให้เป็นที่พอใจแก่รัฐว่าจะทำการฝึกคนทดแทนในตำแหน่งนั้น ๆ ภายในเวลาที่กำหนดซึ่งปกติกำหนดให้ภายใน 6 ปี สิทธิประโยชน์เกี่ยวกับการเข้าเมืองและการทำงานของคนต่างด้าว เป็นไปตามกฎหมายลงทุนบัญญัติให้อนุญาตให้มีการเข้าเมืองและทำงานได้ เป็นข้อยกเว้นจากหลักกฎหมายหลักที่ควบคุมเกี่ยวกับการเข้าเมืองหรือควบคุมการทำงานของคนต่างด้าว คนต่างด้าวที่จะได้รับอนุญาตให้เข้าเมืองและทำงานได้เป็นพิเศษตามกฎหมายลงทุนนี้ส่วนมากจะเป็นบุคคลที่มีความจำเป็นในการดำเนินงานของกิจการลงทุนนั้น ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกช่างเทคนิค ผู้ชำนาญการ การอนุญาตให้ผู้ลงทุนนำบุคคลเหล่านี้เข้ามาก็มักจะอนุญาตให้ภายในเวลาอันจำกัดและภายใต้เงื่อนไขที่จะต้องมีการฝึกฝนพนักงานท้องถื่นเข้าทำงานทดแทน และเงื่อนไขอื่นๆ