ชีวิตที่พอเพียง: ๑๗๖๖. นั่งดูคนที่โรงแรมปทุมวันปริ๊นเซส

          เช้าวันที่ ๗ ก.พ. ๕๖  ผมไปถึงโรงแรมปทุมวันปริ๊นเซส ๗น.  ก่อนเวลาเริ่มหลักสูตรธรรมาภิบาลเพื่อการพัฒนาอุดมศึกษาถึง ๒ ชั่วโมง  จึงมีโอกาสไปนั่งที่ล็อบบี้อ่านหนังสือทำงาน และสังเกตชีวิตผู้คน

          มีนักท่องเที่ยวชาวอเมริกันจำนวนมากมานั่งรอออกไปทัวร์  ทำให้ผมนึกถึงสมัยผมหนุ่มๆ เกือบ ๕๐ ปีมาแล้ว คนอเมริกันมาเที่ยวประเทศไทยมากจริงๆ  มาเป็นคณะๆใหญ่ๆ  แล้วต่อมานักท่องเที่ยวอเมริกันหายไป มีญี่ปุ่นมาแทน  ตอนนี้เศรษฐกิจอเมริกันไม่ดี  แต่ผมเดาว่าผู้สูงอายุอเมริกันฐานะดี  และคงจะออกท่องเที่ยวกันมากอย่างที่ผมเห็นในวันนี้ 

          ที่เตะตามากคือผู้สูงอายุเหล่านี้อ้วนถึงอ้วนมาก  ตามที่เห็นร้อยละ ๙๐ น้ำหนักเกิน  ร้อยละ ๖๐ เป็นโรคอ้วน  แสดงว่าวิถีชีวิตไม่ดี  โดยเฉพาะอาหารการกินและการออกกำลังกาย

          ทำให้นึกถึงการเปลี่ยนกระบวนทัศน์เรื่องชีวิตที่ดี  สมัยก่อนโลกเราขาดแคลนไปทุกอย่าง (ยกเว้นน้ำใจ)  สภาพ “ มีกินมีใช้ ” จึงจำเป็นมาก  เดี๋ยวนี้โลกมีมากเกินไปทุกอย่าง (ยกเว้นน้ำใจ)  ทักษะสำคัญของคนยุคนี้คือ “รู้จักกินรู้จักใช้”  อย่าตามใจอยาก  เพราะมันเสียสุขภาพ

          จึงกลับมาที่ความพอดีทางสายกลาง

          สภาพสังคมโดยรอบจะเป็นอย่างไร เราต้องฝึกฝนตนเองไม่ให้โดนพิษของมัน  เหมือน“มะพร้าวนาฬิเกร์  ต้นเดียวโนเน  อยู่กลางทะเลขี้ผึ้ง  ฝนตกก็ไม่ต้อง  ฟ้าร้องก็ไม่ถึง  อยู่กลางทะเลขี้ผึ้ง  คงถึงสักวัน....เอย”  

          หรือเหมือนลิ้นงู  อยู่ในปากงูโดยไม่โดยเขี้ยวงู

          กิเลสพื้นๆ คือเรื่องการกินยังเอาชนะยาก  เรื่องการขยันออกกำลังกาย  ขยันฝึกจิตภาวนาเรายังทำไม่ได้  เราจึงอ้วน  ร่างกายไม่แข็งแรง  จิตใจไม่มั่นคงอ่อนโยน  ทั้งๆที่เรารู้ว่าร่างกายแข็งแรงและจิตใจมั่นคงเป็นพื้นฐานของชีวิตที่ดี 

          แปลกจริงๆ คนเรารู้ว่าปฏิบัติตัวอย่างไรจึงจะมีชีวิตที่ดี  แต่บังคับใจตัวเองไม่ได้

          แต่นั่นคิดแบบมองเป็นคนๆ  ผมคิดว่าต้องแก้ไขที่ระบบการบริโภคอาหาร  และวิถีชีวิตหรือลีลาชีวิต (lifestyle) ของผู้คนในสังคมด้วย  คือเน้นที่ระบบการสร้างเสริมสุขภาพ  เรื่องนี้สังคมไทยเราน่าจะดีกว่าสังคมอเมริกัน 

วิจารณ์  พานิช

๗  ก.พ. ๕๖