ทุกการเติบโตคือหยาดเหงื่อของแม่ครู

ทุกการเติบโตคือหยาดเหงื่อของแม่ครู

      เช้านี้กวาดตาดอยู่ระลึกขึ้นมาถึงคำ ๆ นี้ วิถีชีวิตในวัด วันที่ 9-10 กุมภาพันธ์ 2556 ณ วัดป่าหนองไคร้ หากใครมีโอกาสได้มาเพียรใช้ชีวิตที่นี่ในความดูแลของแม่ครู ท่านไม่เคยทอดทิ้งใคร ท่านให้ความรัก ความอบอุ่น ให้การเลี้ยงดู หนูเป็นลูกศิษย์โข่งวัย 33 ปี ขณะที่เด็ก ๆ ป. 2 บ้าง ป.3 ป. 4 บ้าง และมีมัธยมอีก 3-4 คน คิดขำ ๆ เด็ก ป. 2 แค่ไม่อยู่บ้านเล่นเกมก็เก่งละ แต่เด็กเหล่านี้ มาเรียนกับแม่ครูกะปุ๋ม ไม่ใช่แค่เรียนหนังสือ แต่เป็นการเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตอย่างไรให้พ้นทุกข์ 

เรียนรู้ว่า ใช้ชีวิตอย่างไร จึงจะพ้นวัฏสังสาร

คือความสุดยอดของการได้เกิดมา

แต่ละคน มาด้วยต้นทุนที่น่าทึ่ง 

ข้อจำกัดของหนูคือ สติอ่อน ศรัทธา พอได้ ความเพียรในเรื่องที่ลงใจนี่จัดว่าเด่น สมาธิก็พอได้ ปัญญาก็จัดว่าอ่อน 

ครูจึงมักจะคอยกระตุ้นให้หนู  รักษาสติ และฝึกใช้ปัญญา

ครูย้ำว่า หนูไม่ได้โง่ แต่เห็นแก่ตัว

เหมือนรู้ทางแต่ไม่ทำ ไม่อดทนทำ 

วิถีการสอนศิษย์แต่ละคน ครูใช้เส้นทางเฉพาะตนของคน ๆนั้น 

หนูเป็น version หนักหน่วงจัดหนัก เพราะจิตค่อนข้างหยาบ 

เมื่อก่อนหนูคิดว่า หนูอดทนกับครู

มาเดี๋ยวนี้รู้แบบสุดใจว่าไม่ใช่เลย

ทุกครั้งที่ครูทุบและเอ็ด ใจหนูไม่อาจสัมผัสได้ถึงแรงโทสะ

ในทางกลับกัน กลับสัมผัสได้ว่า ครูเหนื่อย ที่ต้องทำแบบนี้เจ้าค่ะ

หนูก็ยังต้องใช้ความอดทน แต่เป็นการอดทนต่อแรงบีบคั้นในใจของตนเอง อดทนต่อแรงบีบของกิเลสตนเอง

ไม่ใช่ทนกับครู หรือ สิ่งภายนอก 

ที่รู้สึก จุก แน่น อึดอัด 

แต่ทุกครั้งที่ครูเมตตาออกแรง ใจลูกศิษย์แต่ละคนก็สว่าง

ได้เห็นความเจริญแบบพรวดพราดของแต่ละคนได้

จากการได้เรียนรู้อยู่กับครู

ใครหลาย ๆคน อาจจะสงสัยว่าครูทำอะไร

แต่ในหมู่ของลูกศิษย์ เรารักเคารพและซาบซึ้งใจ

น้องกาญจ์ยังบอกว่า

"แม่ครูสอนทุกอย่าง แต่ไม่สอนอยู่อย่างเดียว"

แม่ครูไม่สอนให้ทำความชั่ว

รู้สึกว่า ใช่เลยน้อง