จดหมายถึงครู l ปรับตัว

                                              วันอังคาร  ที่ 5  กุมภาพันธ์ 2556

กราบสวัสดีค่ะครู

           เป็นอะไรที่ยังต้องเดินทาง หนูยังขยับปรับกับตนเอง  ไม่ลงตัว เมื่อคืนนอน ห้องกว้างขวางมากเจ้าค่ะ อยู่ชั้น 4แต่มีมด ใจแอบคิดว่า เขาให้ลุกขึ้นภาวนา ตีสามตื่นขึ้นมาก็ได้ขำกับตนเอง

หาสาเหตุของมด ทำได้เพียงปัด ๆออกแล้วย้ายที่ ห้องกว้างขวางพอที่จะเดินภาวนาได้เจ้าค่ะ แต่ถือว่าซอยลึก หากต้องเข้าออกมืด หนูจึงเลือกเดินในห้องก่อน ตอนเช้าทำวัตรเช้าแล้วก็ออกไปทำงาน ลองแวะร้านเจซื้ออาหารทานกับขนมครก ทานได้ไม่มากก็อิ่ม

          เช้านี้นายเรียกคุย ท่านแนะนำและให้ทบทวนตนเองจนถึงให้กำลังใจเจ้าค่ะ ถือว่าเป็นโชคดีของหนูที่มักจะได้เจอผู้ใหญ่ใจดี สิ่งที่ได้รับมอบหมายตลอด 2 เดือนคือ ดูแผนงาน ติดตามและด้านวิชาการของหน่วยงานที่ท่านดูแลทั้งหมด 4 สำนัก 5 ศูนย์วิทยาศาสตร์การแพทย์ ให้หนูติดตามทุกครั้งที่ไปตรวจเยี่ยมและบ่ายนี้ไปชลบุรี

         ครูค่ะหนูยังปรับช่องชีวิตเรื่องการทานไม่ลงตัว ตอนที่ทำงาน ณ ที่เก่าทานตอนไหนก็ได้เราวางแผนเอง แต่ที่นี่ต้องปรับตัวใหม่ พอหนูทานเช้าเสร็จ ก็เหมือนไม่มีจังหวะให้ทานแล้ว เพราะกว่าจะได้เวลาอาหารก็หลังเที่ยงซึ่งก็ต้องจบเรื่องอาหารของตนเอง

ตอนเที่ยงนายพาพี่ๆเลขาไปทานอาหารบุฟเฟ่ที่รีชมอนด์ หนูขออนุญาตชิฟตนเองมารอด้านหน้า นั่งทบทวนใจตนเอง ข้างในยังสั่นไหวแต่ก็ระลึกว่า ดีแล้วที่ได้โอกาสเรียนเรื่องนี้ ระลึกถึงครูแล้วแว๊บว่า

"จงแปลงปัญหาให้เป็นปัญญา"

หนูหยิบงานแผนที่ท่านให้เตรียมเขียนสั้นๆรอรายงาน

ออกจากโรงแรมมุ่งตรงไปชลบุรี

ระหว่างทางนายถาม

 สรุปเล่านายเรื่องข้อมูลที่ท่านให้เตรียมสำหรับหน่วยตรวจเยี่ยม ใจระลึกถึงครูว่า ครูฝึกมาให้ก่อนหน้านี้แล้วแต่ก็ยังทำได้ไม่ค่อยสมบูรณ์เจ้าค่ะ ก็เหมือนค่อยๆเรียนรู้

ไปถึงชลบุรีท่านแวะเยี่ยม สสจ.ก่อนเข้าศูนย์วิทยาศาสตร์การแพทย์ที่ 3 ชลบุรี

มีคณะตรวจเยี่ยมนำโดยผู้ทรงคุณวุฒิลงมาก่อน แล้วนายมาฟังสรุปตอนท้าย

ที่นี่ทำงานได้เรียบร้อยมกค่ะครู เชื่อมโยง จนเห็นว่างานไหรต่อติดต่อไม่ติดชัดเจน

กว่าจะนำเสนอเสร็จก็หกโมงกว่า

เจ้าภาพเลี้ยงอาหารทะเลร้าน ปะการัง แถวๆ อ่างศิลา

ท่านก็เข้าใจ ให้หนูไปเดินเล่นริมทะเลรอ

ได้เรียนรู้วิถีชีวิตใหม่ค่ะครู รู้สึกหิวจนข้างในล้า แต่การเดินเล่นริมทะเลทำให้รู้สึกผ่อนคลาย ได้น้ำเฉาก๋วย มาประทังชีวิต ตอนหนึ่งทุ่ม ระลึกถึงคำพี่ก้อยแซว

สองเดือนนี่ก็คงไม่อะไรหรอกติ๋ว เขาควให้มาขัด ศีล

หนูระลึกขึ้นมาก็ไดยิ้มกับตนเอง

หนูรู้สึกว่า "คิดถึงครู"

แต่ต้องอดทนกับสภาวะบีบคั้นอยู่ข้างใน

ถ้าผ่านได้เลื่อนขั้น ถ้าผ่านไม่ได้ก็จบ

ที่ผ่านๆมาหนูมัวแต่คร่ำครวญและหนี แต่ตอนนี้ต้อวเรียนรู้ที่จะเผชิญ

เหมือนได้โจทย์ว่า ทำอย่างไรกับชีวิตที่เคลื่อนไปจึงจะไม่ขุ่นมัว

กลับมาถึงกรมสี่ทุ่มค่ะครู

กว่าจะถึงหอพักก็สี่ทุ่มกว่า หนูล้มตัวลงหลับไป 

ตีหนึ่งครึ่งตื่นขึ้นมา แล้วระลึกกับตนเองว่า "มดกัด"

สงสัยเขาให้ลุกขึ้นมาขัดเกลาตนเอง

แม้หลายอย่างจะเปลี่ยนไปมาก แต่ข้างในก็สบาย ๆค่ะครู แปลกใจกับตนเองบ้างกับอะไร ๆ ที่ย้ำกับตนเองว่า

จะยัวไวก็ตาม "เชื่อครู"

"เดี๋ยวดีเอง"

เพระมดเยอะ พรุ่งนี้กะว่าจะซื้อไม่ดันฝุ่นมาขัดพื้น แต่ก็มีไปราชการที่นครนายก 2 วัน กลับมาอีกทีก็วันศุกร์เจ้าค่ะ เลยใช้เสื้อกล้ามที่ไม่ใช้ถูพื้นไปก่อน

การเคลื่อนไปในแต่ละที่ก็ได้เห็นทุกข์ของผู้คนมากขึ้นเจ้าค่ะ

และเข้าใจที่ครูเมตตาชี้ว่า "หนูเห็นแก่ตัว"

ทุกคนพยายามหาทางออกทางพ้นทุกข์ของตนเอง

แต่หนูโชคดีมีคนชี้ ก็เพียงเพียรทำให้ถึงพร้อมเรียนรู้ให้เข้าใจ

สาธุเจ้าค่ะ