7 คน 7 คำ หนุนนำชีวิตเปลี่ยน (ภาคมหาวิทยาลัยนเรศวร)

กระผมเองเกิดมาโชคดี ที่มีผู้หลักผู้ใหญ่ให้คำสอน ให้ข้อคิด มาตั้งแต่เด็กๆ ยันแก่เช่นปัจจุบัน

คำสอนเหล่านั้น เรียบง่าย และทำให้ผมคิดทบทวนอยู่เสมอ หากจะยกมาให้หมดทุกท่าน

คงไม่ต้องหลับนอนกันทีเดียว เพราะเยอะ ไว้คราวหน้า ผีแป้นพิมพ์เข้าสิงอีกครา จะมาเหลาให้ท่านฟังอีกครั้ง

จวบจนปัจจุบันคำเหล่านั้นยังคงเป็น "คำพูดที่ไร้เสียง "

"เป็นครูที่ไม่ยืนอยู่เบื้องหน้า แต่ปรากฏชัดเจนกว่าเมื่ออยู่ในใจ"

แม้ผ่านวันครูมาหลายวัน แต่ผมนั้นยังระลึกถึงท่านเหล่านี้อยู่เสมอ

1. รองศาสตราจารย์ ดร.มาฆะ ขิตตะสังคะ 

อดีต ท่านเคยดำรงค์ตำแหน่งคณบดีคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร
ประมาณช่วงปี พศ 2543 - 2547 ท่านคือผู้ให้โอกาสผมเข้าสู่รั้วของวงการการศึกษาระดับอุดมศึกษาเป็นท่านแรก
อย่างแท้จริง คำพูดคำหนึ่งที่ท่านให้โอวาทในงานเลี้ยงปีใหม่ประจำปี พศ 2545 ของคณะฯ  

ใจความว่า...

"โอกาสคือสิ่งที่ทุกคน ได้รับไม่เท่ากัน 
ท่านเป็นอาจารย์ ท่านย่อมมีโอกาสดีกว่าเจ้าหน้าที่
ดังนั้น ท่านก็ควรให้เจ้าหน้าที่ ได้มีโอกาสบ้าง..."

---

2.รศ.พูนพงษ์ งามเกษม

อดีตท่านเคยดำรงค์ตำแหน่งคณบดีคณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร ช่วงปี พ.ศ.2548 - 2554 (โดยประมาณ)

วันที่ผมกราบลาท่านจากคณะมนุษยศาสตร์ (1 กย 48) ท่านให้โอวาทว่า...

"...พระเดชใช้มากไป คนย่อมเกลียด
พระคุณใช้ให้มาก คนย่อมรัก..."

---

3. รศ.ดร.ครรชิต ทะกอง

[ขอโทษครับหารูปไม่เจอ =_="]

อดีตท่านคือผู้อำนวยการวิทยาลัยนานาชาติ มหาวิทยาลัยนเรศวร ท่านคือผู้มอบโอกาสล้ำค่าต่อชีวิตผม

ให้โอกาสสอบบรรจุเป็น พนง มหาวิทยาลัยฯ และให้โอกาสศึกษาต่อระดับปริญญาโท

ก่อนจะย้ายไปทำงานกับท่าน ทุกครั้งที่พบหน้า ท่านจะถามผมเสมอว่า...
"...เป็นไง เรียนจบหรือยัง อย่าทิ้งการเรียนนะ อย่ามัวชักช้าสิ จะได้มีโอกาสก้าวหน้าสักที..."

---

4.อ คริสโตเฟอร์ แอล คอนลี

อดีตท่านเป็นอาจารย์ชาวต่างประเทศ ประจำคณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร 

ปัจจุบันท่านไปสวรรค์แล้ว แต่ผมก็ยังคิดถึงท่านอยู่เสมอ พร้อมกับเหล่าสุนัขที่ท่านเลี้ยง

คราวหนึ่ง พื้นที่บางส่วนของคณะไม่เสมอกัน ท่านจึงล้มอย่างรุ่นแรง มีเลือดออกตามปากแผลที่ถูกกระแทก 

ถึงไม่มากมายอะไร แต่ท่านอายุเยอะแล้ว ขณะที่ผมขึ้นรถตู้คณะพี่สมศักดิ์ไปส่งที่ รพ

ผมสังเกตุเห็นว่าเลือดไหลไม่หยุด และอาจารย์คริสมีสีหน้าเจ็บปวด 

น้ำตา ไหลออกมาไม่ทันห้ามไว้ อ คริสเห็นและปลอบใจ บอกผมว่า.. "ไม่ต้องห่วง ผมสบายดี"

ความอดทนอดกลั้นนั้น ผมนำมาใส่ใจเสมอครับอาจารย์

---

5.ดร พนมสิทธิ์ สอนประจักษ์

ท่านคืออาจารย์ผู้ใหญ่ เป็นพี่ชายใหญ่ เป็นเพื่อนร่วมงาน เป็นอาจารย์ที่สอนวิชาครูให้ผมอีกท่านหนึ่ง

ท่านมอบโอกาสให้ผม เข้าสู่งานด้านการสอน อาจารย์ผุ้มีแนวคิดก้าวหน้า ล้ำสมัยจนใครๆอาจตามไม่ทัน

แต่ผมเห็น ความฝันที่เป็นจริงได้ หากพิจารณาอย่างแยบคาย ตามแนวทาง ตามความคิดของท่าน

ท่านสอนผมหลายเรื่องมากๆๆ เนื่องจากรู้จักกันมา 10 ปี จำได้ไม่หมด แต่เรื่องล่าสุดที่สั่งสอนคือ

"...ความกตัญญู รู้คุณคน นำสุข นำความเจริญมาสู่ชีวิตตนและคนรอบข้าง..."

---

6..รศ.มาลินี ธนารุณ

อดีตท่านเคยดำรงค์ตำแหน่งคณบดีคณะสหเวชศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร ช่วงปีใดจำมิได้ ขอโทษด้วยครับ

คราวที่ผมกำลังสับสน กับชีวิตการทำงาน คำๆหนึ่ง คำๆนั้นสะกิดใจ และผมใช้สอนลูกศิษย์มาโดยตลอด ใจความว่า...

"ชีวิตคนต้องมีความพร้อมและมีโอกาสควบคู่กัน

มีความพร้อม แต่ไม่มีโอกาส ก็เกิดยาก

มีโอกาส แต่ไม่มีพร้อม ก็ยากเกิด

ดังนั้นต้องมีสองสิ่งควบคู่กัน"

---

7. ผศ.ดร.จักรกฤษณ์ เสน่ห์ นมะหุต

ท่านอาจารย์ที่ปรึกษาของผมเอง กว่าจะจบได้ ท่านต้องออกแรงถีบ ดัน อย่างสูง จนกระทั่งผมสำเร็จการศึกษาได้

คำสอนของอาจารย์เหมือนพี่เลี้ยงนักมวยก็มิปาน ท่านสอนผมบ่อยครั้งว่า...

"สู้สิ !!! ทำให้ได้ !!! มันต้องสำเร็จ !!! อย่าท้อถอยยยสิโว้ยยยยย ++++++
เออ!! ใช่!!! ถูกต้องงงงงง!!! (ตบโต้ะป้าบบบหนึ่งที) มันต้องยังง้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน !!!! เยี่ยมๆๆๆๆ"

ปล อาจารย์ ที่ปรึกษาผมแนวโหดมันฮา แต่ยังไงผมก็เคารพรักมากกกกกกกครับ !!!!

[อุมาภรณ์ เดชารักษ์]

ขอบคุณที่แบ่งปันค่ะ อาจารย์พูนพงษ์ อ. คริสต์ และอาจารย์ครรชิตคือผู้มีพระคุณของพี่เช่นกันค่ะ

[คเณชาภรณ์]

อาจารย์ก็อต ขาโหดจริงๆ