เรื่องของมิสเตอร์ลู - Buddha's Smile
อันเนื่องมาจากเรื่องห้องสมุดที่ผมได้เขียนไว้คราวที่แล้ว ยังไม่จบเพราะยังมีตอนที่สอง เรื่องห้องสมุดออนไลน์ ซึ่งก็เป็นเรื่องใหม่สำหรับของที่นี่ ผมเกือบจะไม่ได้ใช้บริการ จนกระทั่งลูกสาวกลับมาเยี่ยมบ้านตอนปิดภาคฤดูหนาว ห้องสมุดที่นี้เขามี Website ของเขาเอง เราจะเช็คว่าหนังสือที่เรายืมมามีกี่เล่ม ถึงเวลาคืนเมื่อไร ได้ปรับเท่าไร รู้หมดทางคอมพิวเตอร์ ที่ห้องสมุดมีบล๊อคของเขาเองเอาไว้สมาชิกมาเขียน มีคนคงอายุมากแล้ว มาเขียนไว้ เรื่องเกี่ยวกับวันคริสมาต์ส วันฮอลิเดย์นี้ตอนเด็กๆก็สนุกกันทุกคน แต่พอแก่ๆแล้ว ก็สูญหายตายจากกันไปทีละคนสองคน เหลือไว้แต่ความทรงจำ คนไทยแก่ยังโชคดีได้ไปอยู่วัดอยู่วา หาความสงบในตอนสุดท้ายของชีวิต คนที่นี่อยู่ด้วยความเหงา
แต่อย่างน้อย มิสเตอร์ลู คนเขียนบันทึกนี้ ก็ได้พบกับความจริงข้อหนึ่งว่า เขาเห็นรอยยิ้มของพระพุทธรูปไม่ว่าที่ไหน จะมีรอยยิ้มด้วยพระเมตตา ด้วยความกรุณาต่อสัตว์โลก เขาให้คำตอบกับตัวเองว่า ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น
They are grounded in the moment, they look upon everything with
sublime objectivity, they breathe the air about them with pleasure, then
they raise their lips upward and the playful smile appears. While life
roars about them, they are at peace.
อย่างลืมนะครับว่ามิสเตอร์ลู ฉลองคริสมาตส์ เขาคงไม่ใช่พุทธนิกชนเหมือนพวกเรา
แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็ได้พบกับความสุขอย่างง่ายๆ
แค่มองพระพักตร์ของพระพุทธรูป เขาก็มีความสุขแล้ว
Just another blog site
Time Flies…Seasonal Bites: A Taste of Now, a Taste of Christmas Past.
I cannot write another word about the holidays–everything has been said. I particularly like the advice about the true meaning and the joy that we must keep in our hearts. I do believe it, I do. Here’s the hook: it’s an emotionally charged time of year. Busy this, busy that. What to buy, or should I just give gift cards? My Jiminy Cricket voice says, “I thought you were cutting back, hmm?”
Listen to me. I believed in Santa Claus way too long, and sometimes I think I can be his helper. I put up two trees, put out my outside lights, and bought three new plaques that I just love. (Don’t worry, I’ll give them away before I die.) Back to my personal NOW. I love the holidays. It’s genetic, I inherited it from my Dad, who played Bing Crosby’s “White Christmas,” put the tinsel on the tree a piece at a time, and even drilled holes in the real tree to replace a bare spot. And when I find myself getting overwrought, getting crazy, I return to Christmas past.
My ghost of Christmas past reminds me of people that left my life for the time being, but are locked in my heart forever. It is not sad. I think of our Boo-Sha, that’s the Americanized version of the Polish word babcia which means grandma. What a fine, old-fashioned woman she was. I hit the jackpot for mother-in-laws.
Plus, she is my role model for grandmothers. She knitted and crocheted, she kept her little two flat brick bungalow as clean as a palace, and had a stash of quaint jokes that we still kick around. I think she signified the best of the old immigrant ideal, strongly religious, thrifty, not cheap, but careful with money.
She once took all her end scraps of yarn and knitted my kids the ugliest hats in the world. Yet my oldest son still wears his. He calls it his boosha hat. And I saved her collection of salt and pepper shakers. She had one from every state except Maryland. No one can capture the sweetness of another person’s nature. Let us just say, our boosha’s handmade ornaments still hang on my tree.
Quickly, I gift you with MY BUDDHA SMILE. Looking at eastern statuary, I noticed the soft smile on every figure; even the many versions of the Buddhas never looked severe. Why?
They are grounded in the moment, they look upon everything with sublime objectivity, they breathe the air about them with pleasure, then they raise their lips upward and the playful smile appears. While life roars about them, they are at peace.
Whatever your religion or persuasion, I wish you all a kinder, gentler world.
LU
ความเห็น (1)
"Whatever your religion or persuasion, I wish you all a kinder, gentler world."