กว่าจะจัดการได้
วันนี้บนท้องถนนมีรถสัญจรไปมามากมาย มีทั้งรถจักรยานยนต์ มีทั้งรถยนต์ ถนนติดขัด หาที่แทกรตัวเมื่อพารถออกจากที่จอดไม่เจอ ยินเสียงลูกชายบ่นเบาๆ "เขาไม่ยอมให้เราไป" เหลือบตามองบนท้องถนนจึงเข้าใจว่า "เขา" คือใคร พ่อแม่ที่นำพารถจักรยานยนต์พาลูกไปเปิดโลกกับงานวันเด็กนี่เอง
แวะเ้ข้าร้านอาหารกินข้าวเที่ยงเมื่อบ่ายคล้อยไปแล้ว ในร้านมีฝรั่งหญิงชายคู่หนึ่งนั่งกินอยู่ก่อนแล้ว มีคนไทยอีกคนนั่งอยู่อีกโต๊ะ ครู่ต่อมาก็มีคนกลุ่มใหญ่เดินเข้ามา เสียงดังจ๊อกแจ๊กจอแจดังลั่นร้าน
ในกลุ่มที่เข้ามาใหม่คละไปด้วยคนหลายวัย เด็กน้อย เด็กโต สาวใหญ่ หนุ่มใหญ่ และสาวสูงอายุ ทั้งหมดแวะมาเพื่อเติมท้องให้อิ่ม เสียงสั่งอาหารดังลั่นแข่งกับเสียงเด็กชายตัวน้อยผู้อยู่ไม่นิ่ง "จะไปเว่น จะไปเว่น"
สักครู่ก็ได้ยินเสียงเหมือนของจะล้ม เหลียวไปมองก็เห็นผู้ชายตัวโตๆกำลังจับขาชั้นวางน้ำดื่มใกล้โต๊ะไว้มั่น อ้อ เจ้าหนูตัวเล็กซนจนชนชั้นวางของเกือบล้มนี่เอง ได้ิยินเสียงบอกว่า "กินข้าวเหอะ เดี๋ยวพาไปโลตัส" ดังเข้าหู
ยังๆ เจ้าหนูยังไม่หยุดเคลื่อนไหวตัว เดินไปตรงโน้น แวะตรงซอกนี้ ปีนตรงเก้าอี้นั่งโยก แบบไม่ยอมหยุดนิ่ง มีผู้หญิงคนหนึ่งคอยตามติดเพื่อจับตัว แต่ก็ไม่คว้าให้ติดซักกะที ทั้งๆที่พื้นที่ในร้านแคบพอให้ลงมือได้สำเร็จ
สักครู่เจ้าของร้านก็ปรุงอาหารมาเสิร์ฟให้ โต๊ะที่มีเด็กโตหน่อยกับผู้ใหญ่กลุ่มหนึ่งลงมือกินกันเพลิน เจ้าตัวเล็กยังเดินไปมา หาเรื่องเล่น เดินไปพูดไปชวนผู้เป็นแม่สนทนา เสียงแม่ที่ได้ยินมีแต่คำก่นห้าม "อย่า........... อย่า.........." พร้อมทั้งใช้มือไม้ยื้อยุดสิ่งที่ลูกปะทะไม่ให้ล้มลงเสียหาย
ผู้เป็นแม่นั่งลงอีกโต๊ะ ปากชวนลูกชายมากินข้าว เด็กน้อยปีนเก้าอี้ขึ้นนั่งตัก ปากไม่ยอมอ้ารับข้าวที่แม่ป้อน ในบัดดลก็ได้ยินเสียง "ขวับ ขวับ" พร้อมเสียงช้อนกระทบจานดัง เหลียวหลังไปดู อ้าว ไอ้หนูโดนตีเผียะใหญ่ นึกในใจทำไมแม่ต้องใช้ความรุนแรงนะ
ตั้งใจฟังเสียงแม่ที่พูดกับลูก อ้อ ลูกมือไม้อยู่ไม่นิ่งจะให้นิ่งกินข้าวนี่เอง ไม่อยากให้ไอ้หนูโดนเผียะซ้ำ จึงหันหน้าไปส่งเสียงว่า "มาที่นี่ไม่กินข้าว เขาไม่ปล่อยให้กลับบ้านนะ" เด็กชายเหลือบมองหน้าเหมือนได้ยิน แต่คงฟังไม่ถนัด
คนเป็นยายนั่งอยู่ใกล้ๆเห็นเด็กชายสนใจ ชวนให้ฟัง จึงส่งเสียงซ้ำบอกไป "ไม่กินข้าว เขาไม่ให้กลับบ้านนะ" ได้ยินถนัดคราวนี้ เด็กชายนิ่ง
หันกลับมา ลูกชายก็ส่งเสียงเบาๆว่า "แม่ไปยุ่งกับเรื่องเขาทำไม" ก็ได้ยินเสียงเด็กชายตัวน้อยบอกแม่เขาว่า "งั้นเปิดประตูให้กว้างๆไว้" แล้วเสียงก็เงียบไป
เหลียวกลับไปดูอีกที ก็ได้เห็นปฏิกิริยาตอบสนอง เจ้าหนูอ้าปากรับข้าวที่แม่ป้อนทีละช้อนสองช้อนพอให้แม่มีเวลาหายใจ ผู้ชายตัวโตอีกโต๊ะที่มาด้วยสัมผัสความเงียบที่เกิดขึ้น เอ่ยกับแม่ว่า "กว่าจะจัดการได้เนอะ"
การเติมท้องมื้อเที่ยงของคนกลุ่มนี้จบลงด้วยดี เขาพากันออกจากร้านก่อนฉัน หันไปเห็นทันก่อนเจ้าของร้านเก็บโต๊ะ ข้าวจานที่ไอ้หนูกินไว้เหลือบานเบอะ
อืม สิ่งเร้าภายนอกสำหรับเด็กบ้านนอกนี่มีเยอะจริงๆ เยอะซะจนเด็กไม่สนใจเรื่องความหิวเลยเชียวแหละ ว่าแต่ว่ามีอะไรใน "เว่น" ที่ทำให้เด็กคนนี้ติดใจนะ ใครช่วยบอกที
๑๒ มกราคม ๒๕๕๖
ความเห็น (2)
น่าเสียดาย"ลูกไม้"แบบนี้นะคะ พี่หมอเจ๊ น่าจะเป็นกับเด็กทั้งประเทศแหละค่ะ ทุกหย่อมหญ้าที่เราจะได้เห็นสถายการณ์แบบนี้ เราจะหวังให้เด็กเป็นไปตามคำขวัญกันได้ยังไง หากเรายังไม่ทำให้พ่อแม่รู้วิธีเลี้ยงลูกให้รู้จักวินัย รู้จักการปฏิบัติตัว วงจรของสิ่งที่เห็นก็จะเป็นไปจนโต คิดแล้วน่าท้อนะคะ แต่เราก็ต้องพยายามช่วยกัน เอาคนใกล้ๆรอบๆสังคมของเราไปก่อน หวังให้น้ำดีๆกระจายออกไปเร็วๆ (หวังเกินจริงไปไหมคะนี่)
Very vivid and moving story (in the way of) telling real chaotic life!
;-)