Civil society oganization

องค์กรภาคประชาชน

          แนวคิดประชาสังคม  (Civil  Society) นับได้ว่าเป็นแนวคิดที่มุ่งสร้างสังคมจากความร่วมมือขององค์กรในสังคมในมิติเชิงการบริหารจัดการแบบมีส่วนร่วมจากหลายๆภาคส่วนด้วยกระบวนการในการสร้างสำนึกรับผิดชอบและความร่วมมือของบุคคลและองค์กรเพื่อแก้ปัญหาศีลธรรม เศรษฐกิจ  สังคมและการเมือง ตลอดถึงกรจัดสรรทรัพยากรและการบริหารชุมชนและสังคม ซึ่งอาจนำมาประยุกต์ในการดึงเอาสถาบันทางพระพุทธศาสนาเข้ามาพัฒนาชุมชนอีกทางหนึ่งด้วย  แนวคิดเรื่องทุนทางสังคมเป็นเรื่องใหม่ต่อกระบวนการพัฒนาชุมชนและสังคม  เป็นผลรวมของสิ่งดีงามต่างๆ ที่มีอยู่ในสังคม ทั้งในส่วนที่ได้จากการสั่งสมและการต่อยอดรวมถึงการรวมตัวของคนที่มีคุณภาพเพื่อสร้างประโยชน์ต่อส่วนรวม บนพื้นฐานของความไว้เนื้อเชื่อใจ สายใยแห่งความผูกพันและวัฒนธรรมที่ดีงาม  โดยสามารถแบ่งขอบเขต / องค์ประกอบ ดังนี้ คือ       

        1. ทุนมนุษย์  ที่มีคุณภาพ มีความรู้  สติปัญญาและทักษะ  คุณธรรม ความวินัย  และ ความรับผิดชอบ การรวมกลุ่มและการสร้างเครือข่ายเพื่อทำประโยชน์ให้กับท้องถิ่นชุมชน และสังคมซึ่งรวมไปถึง  ปราชญ์ชาวบ้าน  ครูนอกระบบ พระภิกษุสามเณร ผู้นำทางจิตวิญญาณ ผู้นำชุมชน ความเอื้อเฟื้อและเสียสละในชุมชน ความผูกพันและความรักถิ่นฐานบ้านเกิดในชุมชน 

         2. ทุนที่เป็นสถาบัน ได้แก่  สถาบันครอบครัว  สถาบันการศึกษา  สถาบันศาสนา การเมือง องค์กรที่ตั้งขึ้นในชุมชน องค์กรพัฒนาเอกชน คณะกรรมการชุมชน  สมาคม  ชมรม วิชาชีพต่างๆ  โรงเรียน วิทยาลัยชุมชนและสถาบันการศึกษาในท้องถิ่นที่ทำการศึกษา  บุคลากรและองค์กรทางพระพุทธศาสนา     

         3. ทุนทางปัญญา และวัฒนธรรม  ครอบคลุมถึง ระบบ คุณค่า (Value) คุณธรรม  วินัย จิตสำนึกสาธารณะ วัฒนธรรมไทยและภูมปัญญาท้องถิ่น แหล่งประวัติศาสตร์และโบราณคดีเป็นต้น
         จุดแข็งอย่างหนึ่งของสังคมไทย ก็คือการมีพระพุทธศาสนา ความผูกพันระหว่างวัดและชุมชน จึงเป็นทุนทางจิตวิญญาณ (Spiritual  capital) ทุนทางวัฒนธรรม (Cultural  capital) ในสังคมไทยมาตั้งแต่อดีตจนปัจจุบันและเป็นตัวเชื่อมโยงกิจกรรมในชุมชนทั้ง มิติทางด้าน  เศรษฐกิจ  สังคมและวัฒนธรรม