ฉันบรรจุเป็นครูครั้งแรก(รุ่นสกายแล็ป)ที่โรงเรียนบ้านเมืองนะ ตำบลเมืองนะ อำเภอเชียงดาว
ตอนนั้นถนนนทาง ไกล กันดาร ลำบากมาก ทำให้ฉันกลายเป็นครูบนดอยที่มีอุดมการณ์ น่าภูมิใจมาก ฉันได้ประสบการณ์จากตรงนั้นมากมาย ฝึกความอดทน ฝึกเป็นผู้นำผู้ตาม ฝึกการวาดภาพเพื่อการสื่อสารกับเด็กๆ ที่พูดกันตั้งสามภาษา คือ มูเซอร์ จีนฮ่อ ไทยใหญ่ ท่านผู้ใหญ่ขึ้นไปเยี่ยมให้กำลังใจมากกว่า จะไปประเมินกันเหมือนตอนนี้ พวกครูเราจึงรู้สึกอบอุ่นใจกันมาก ถึงจะอยู่ห่างไกลและกันดารมากครูทุกคนก็ทำหน้าที่สอนคนอย่างสมบูรณ์ ครูรักใคร่กลมเกลียวกันดีมาก ไปไหนไปกันเหมือนพี่น้องเราต้องพึ่งพาชาวบ้าน พึ่งพาเด็กๆ ในการดำรงชีวิตอยู่ ฉันได้วิธีแลกเปลี่ยนเรียนรู้ จากที่ตรงนั้นโดยปริยาย เป็นการปรับตัวเพื่อเข้ากับสภาพแวดล้อม การอาบน้ำ ซักผ้า ในลำห้วยขุนปิง ที่น้ำเย็นเยียบ อากาศในตอนกลางคืนอุณหภูมิติดลบจนน้ำค้างแข็ง หนาวเย็นจนปวดกระดูก ยังจำฝังแน่นจำมิลืม ไม่น่าเชื่อว่าผ่านมานานตั้งเกือบ ๓๓ ปีแล้ว กับชีวิตครูที่ระหกระเหิน กว่าจะได้โยกย้ายเข้ามาใกล้บ้านคงเหลือเวลาอีกไม่นานนักแล้วที่จะได้เวลาพัก่ผ่อนตามกาลเวลา แต่ความประทับใจในการเป็นครูครั้งแรกนั้นคิดถึงเมื่อใดก็ยังยิ้มได้ และมีกำลังใจในการสู้งานเสมอ...
ภาพแห่งคุณค่านะครับ คุณครู ;)...
ค่าชุดข้าราชการชุดแรก อิอิ
อ่านแล้วรู้สึกได้เลย ถ้าจะให้ดีมีตอนต่อไปด้วยนะครับ