บทกวีจากผืนป่า
…บทกวีจากผืนป่า…
พระอาทิตย์ยิ้มรับเช้าวันใหม่
ปลุกพงไพรให้ตื่นฟื้นจากฝัน
เหล่าพฤกษาพรรณไม้ในไพรวัลย์
บรรเลงเพลงกล่อมขวัญสนั่นไพร
เสียงไผ่เบียดเสียดสีเป็นเพลงหวาน
ไก่ป่าช่วยขับขานเสียงสดใส
วิหคแต่งเนื้อร้องกรองจากใจ
ต้นหญ้าเอนพลิ้วไหวตามทำนอง
ธรรมชาติเปรียบมณีที่มีค่า
อีกผืนป่าเพชรน้ำหนึ่งไม่เป็นสอง
สร้างประโยชน์ให้มนุษย์สุดใจปอง
แสงเรืองรองคุณค่าล้ำนำชีวี
เมื่อก่อนเก่าป่าเราแสนสุกใส
ธรรมชาติเปลี่ยนไปไม่สุขี
ลำคลอดแห้งเหือดหายไร้นที
ฝูงสัตว์นี้มิได้เห็นเช่นก่อนกาล
ไก่ป่าเคยส่งเสียงสำเนียงแจ้ว
ไม่มีแล้วทำนองเคยขับขาน
อำนาจคนโลภมากเกินทัดทาน
แสนร้าวรานคนใช้ป่าเพื่อหากิน
เมื่อมนุษย์ทำลายป่าเที่ยวล่าสัตว์
ทุกสิ่งจัดไว้สมดุลกลับสูญสิ้น
แค่มนุษย์เศษธุลีหนี้แผ่นดิน
ไม่ถวิลบินเหนือฟ้าท้าแรงลม
กฎหมายเมืองรอวันที่ใช้สิทธิ์
ช่วยลิขิตให้ชีวิตแสนสุขสม
บันดาลป่าให้กลับมาอภิรมย์
ไม่ตรอมตรมกับอำนาจขาดเมตตา
พนาวันดุจดินแดนแสนกว้างใหญ่
ร้อยดวงใจช่วยกันหมั่นรักษา
หลอมรวมจิตที่ยึดมั่นในศรัทธา
ให้ผืนป่านั้นอยู่มั่นนิรันดร
...นางสาวนันทนิจ ทองชล...
ความเห็น (3)
ไพเราะครับ ;)...
ขอบคุณมากค่ะ ^_^
ชอบมากครับ ขออนุญาตนำไปแชร์นะครับ