รอลมหวน

เพียงลมหนาวแรกมาพาไหวไหว

สะท้อนจิตสะเทือนใจให้หวั่นหวั่น

เหน็บเนื้อหนาวถึงคราวร้างลากัน

ลมเหมันต์ผันผวนไม่หวนคืน

ลมหนาวใดว่าหนาวหรือหนาวกว่า

ใจอ่อนล้าหนาวเหน็บเจ็บขมขื่น

หนาวอ้างว้างรออุ่นไอให้กล้ำกลืน

สะดุ้งตื่นกอด อกเปล่าร้าวอุรา

งอเข่ากอดเบียดหมอนข้างสาบสางกลิ่น

รวยระรินคุ้นเคยแนบเนื้อผ้า

เศษเส้นผมยังเหลือหล่นปะปนมา

คราบน้ำตาบนหมอนหนุนกรุ่นกลิ่นนาง

เป็นลมหนาวสุดท้ายปลายชีวิต

สงบจิตสงบใจไว้ห่างห่าง

รอลมหวนผันผวนนวลเนื้อนาง

เหมันต์ผ่านหลายฤดูอยู่เดียวดาย...

เขียนใน GotoKnow โดย พ.แจ่มจำรัส
ใน ลมหายใจแห่งบทกวี

คำสำคัญ (Tags): #happy ba#ลมหนาวแรก#รอลมหวน

หมายเลขบันทึก: 511262เขียนเมื่อ 7 ธันวาคม 2012 16:42 น. ()แก้ไขเมื่อ 16 กันยายน 2013 12:35 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน