ชีวิตที่พอเพียง : ๑๗๐๑. ไปปักกิ่ง

          ผมไปปักกิ่งครั้งแรกเมื่อประมาณ ๓๐ ปีมาแล้ว  โดยเดินทางไปรับสาวน้อย  ที่ได้ทุนรัฐบาลจีนไปเรียนวิชาฝังเข็มที่นานกิง ๓ เดือน  มีหมอไทยไปเรียนด้วยกัน ๔ คน จาก รพ. ชลบุรี, มช.,  มข.  และ มอ.  พอครบกำหนด สามีหรือภรรยาก็ไปรับและขอดูงานและทัศนศึกษาด้วยเลย  เราไปนานกิง  กุ้ยหลิน  และปักกิ่ง  เป็นแขกของรัฐบาล  เขามีคนและรถพาเที่ยว  ให้ที่พักรวมทั้งเลี้ยงอาหารทุกมื้อ  ที่ปักกิ่งได้ไปชมจตุรัสเทียนอันเหมิน  พระราชวังต้องห้าม  เทียนถาน  รวมทั้งกำแพงเมืองจีน และสุสานหมิง  ตอนนั้นจีนยังปิดประเทศ

          หลังจากนั้นไม่เคยไปปักกิ่งอีกเลย 

          คราวนี้ไปประชุม 2^nd Global Symposium on Health Systems Research ระหว่างวันที่ ๓๑ ต.ค. - ๓ พ.ย. ๕๕ 

          ผมเดินทางไปปักกิ่งวันที่ ๓๐ ต.ค.​๕๕ โดย TG 614  เขาจองตั๋วเครื่องบินชั้นธุรกิจให้  ได้ที่นั่งริมทางเดิน 11E  ผมนั่งอยู่ก่อน สักครู่ก็มีหนุ่มใหญ่ คือคุณหมอปิยะมานั่งที่นั่ง 11A ข้างๆ   ทำให้ผมได้เพื่อนเดินทาง  และทราบว่าคุณหมอสมศักดิ์ ชุณหะรัศมิ์ ก็เดินทางมาในเที่ยวบินเดียวกัน นั่งอยู่ชั้นประหยัด

          สถานที่ประชุมคือ Beijing International Convention Centre   ซึ่งอยู่ที่บริเวณ Beijing Olympic Complexโรงแรมและ service apartment แถวนั้นคือที่พักนักกีฬา ที่แปลงเป็นโรงแรม  รวมทั้งโรงแรม Continental Grand ที่ทางทีมเลขาฯ ของ PMAC จองให้ผมด้วย  โดยเราจะมีการประชุมหารือการจัด PMAC 2014 ในวันที่ ๒ พ.ย. ด้วย

          หมอสมศักดิ์พักโรงแรมเดียวกันกับผม  และหมอปิยะพักโรงแรม Crown Plaza อยู่ติดกันนั่งรถแท็กซี่คันเดียวกันจากสนามบินไปโรงแรม  จึงนัดกันมากินอาหารเย็นด้วยกัน  โดยหมอสมศักดิ์ถามแหล่งร้านอาหารจากเจ้าหน้าที่โรงแรม  เดินไปประมาณเกือบ ๑ ก.ม. หมอสมศักดิ์รู้ภาษาจีน  เราเลือกร้านเทียนกัวเทียน (โดยเดาจากลักษณะร้าน และการมีลูกค้า)  กินเป็ดปักกิ่ง และปลาส่งฮื้อ (ต้นสน)  อร่อยมากทั้ง ๒ อย่าง  เป็นเป็ดปักกิ่งที่อร่อยกว่าที่เขาเลี้ยงเมื่อ ๓๐ ปีก่อน และที่กินที่เมืองไทยนับสิบครั้ง  คือคราวนี้เนื้อแน่นและไม่มันแต่เคี้ยวแล้วไม่เหนียว  ที่สำคัญเนื้อมีรสอร่อยมาก   เขาไม่ได้แล่มาเฉพาะหนังอย่างในบ้านเรา  แต่แล่มาเป็นเนื้อติดหนัง  และไม่มีมันมากที่ใต้หนังอย่างที่ผมเคยกินที่ปักกิ่งเมื่อ ๓๐ ปีก่อน  เป็ดปักกิ่งราคาตัวละ ๑๐๐​หยวน

          ส่วนปลาส่งฮื้อน้ำแดงนั้น ก็อร่อยมาก  ก่อนทำเขาจับปลามาให้เราดู คือยังเป็นๆ อยู่   เป็นปลาน้ำจืดที่เนื้ออร่อยมาก  และไม่มีกลิ่นคาวเลย   ตอนออกจากร้านเราได้เห็นตัวเป็นๆ ว่ายน้ำอยู่   เป็นปลาน้ำจืด  ปลาส่งฮื้อราคาตัวละ ๒๐๐ หยวน

          โรงแรม Continental Grand ไม่ดีอย่างที่คาดไว้  ไม่มี wifi ในห้อง  ต้องมาใช้ที่ ล็อบบี้ ซึ่งเล็ก และมีที่นั่งเพียง ๗ ที่นั่ง  ของใช้ในห้องก็มีไม่ครบถ้วน ไม่มี body lotion ให้  และการ check-in ก็ช้า  เขาเรียกเงินมัดจำ ๕,๐๐๐ หยวน  ผมใช้บัตรเครดิต  เจ้าหน้าที่โรงแรมพูดภาษาอังกฤษได้ไม่ดีนัก  ต้องย้ำกันอยู่นานว่าเขายังไม่เรียกเก็บเงิน

          ผมจึงสรุปว่า การประชุมที่ปักกิ่งไม่น่าจะเป็นที่นิยม

          ระหว่างนี้ ทีวี CNN ประกาศข่าว Sandy Superstorm ทำความเสียหายแก่ฝั่งตะวันออกของ สรอ.  นิวเจอร์ซี่ โดนหนักที่สุด  ทั้งฝนตก น้ำท่วม  อาคารเสียหาย ต้นไม้หัก และไฟฟ้าดับ  คนไม่มีไฟฟ้าใช้กว่า ๑๐ ล้านคน  สนามบิน La Guardia และ Keneddy โดนน้ำท่วม  เครื่องบินขึ้นลงไม่ได้เป็นร้อยเที่ยวบิน 

          ผมเล่าเรื่องร้านอาหารอร่อยให้ทีมไทยที่ไปประชุมฟัง  คุณหมอสุวิทย์จึงนัดหมายชักชวนกันไปกินอีกครั้งในค่ำวันรุ่งขึ้น  คราวนี้ไปกัน ๘ คน  หมอสมศักดิ์และหมอปิยะไม่ว่าง  แต่ก็ต้องให้หมอสมศักดิ์บอกทาง เพราะผมจำทางไม่ได้  คราวนี้สั่งอาหาร ๘ อย่าง  โดยเฉพาะพวกผักให้หมอวิโรจน์  รวมแล้วค่าอาหารเพียง ๕ ร้อยกว่าหยวน  ผมเพิ่งได้รู้ราคาเป็ดปักกิ่ง และปลาส่งฮื้อ 

          ระหว่างทางที่เราเดินไปร้านอาหาร มีสาวรุ่นอายุสัก ๒๐ ต้นๆ หน้าตาดี ไม่แต่งหน้า  มาขอเงินหมอสุวิทย์  บอกว่าหิว ไม่มีเงิน ขอเงินจะให้ทำอะไรก็ได้  หมอสุวิทย์ทำเป็นไม่รู้ภาษาจีน เธอก็พูดภาษาอังกฤษกระท่อนกระแท่น  เดินตามตื๊ออยู่นาน  หมอสุวิทย์บอกว่า นี่คือจุดบอดของการพัฒนาอุตสาหกรรมรวดเร็ว  เด็กจากชนบทเข้ามาหางานในเมือง เมื่อสู้ชีวิตไม่ได้เพราะไม่มีความรู้ ก็หันมาขายตัว  ผมกลับมาคิดทีหลังว่าอาจมีขบวนการที่มีมาเฟียใช้หญิงสาวเป็นนกต่อล่อลวงนักท่องเที่ยวก็ได้  คือไปนอนกันแล้วโดนมอมยา ลอกคราบ

          ค่ำวันที่ ๓ พ.ย. หมอสมศักดิ์ชวนผม หมอบวรศม และหมอกฤษณ์ ไปหาอาหารกิน  หมอสมศักดิ์คล่องแคล่ว ตอนแรกว่าจะนั่งรถเมล์ไปต่อรถใต้ดิน  ไปกินอาหารร้านอร่อยอยู่บริเวณจัตุรัสเทียนอันเหมินแต่พอถึงเวลานัดปรากฎว่าฝนตกหนัก  จึงเปลี่ยนเป็นเดินไปกินแถวๆ ร้านเทียนหว่าเทียนอีก  แต่พอเดินฝ่าฝนและลมแรงเข้าจริงๆ ก็เปลี่ยนใจไปกินที่ศูนย์อาหารที่ชั้นใต้ดินของศูนย์การค้า Legend ที่อยู่ติดกับโรงแรม Crown Plaza แล้วเลือกกิน ชาบุชาบุ จีน  ครึกครื้นไปอีกแบบ

          เช้าวันที่ ๔ พ.ย. หิมะตกตั้งแต่กลางคืน  ตกหนักทีเดียว  ถนนและพื้นเฉอะแฉะ  ผมลงไปเข้าอินเทอร์เน็ต หารายละเอียดของ National Museum of China  ถามเจ้าหน้าที่โรงแรม แกบอกไม่รู้ลูกเดียว  และทำหน้าบอกบุญไม่รับ  นี่คือเจ้าหน้าที่ของโรงแรมของรัฐ  ผมขอให้ช่วยเขียนชื่อพิพิธภัณฑ์เป็นภาษาจีน สำหรับบอกคนขับแท็กซี่  แล้วให้ช่วยวงบนแผนที่ว่าโรงแรมอยู่ตรงไหน พิพิธภัณฑ์อยู่ตรงไหน  จาก address ในเว็บไซต์ ที่บอกว่าอยู่บนถนน Chang-an เธอบอกว่าอยู่ไม่ไกล  แต่อากาศไม่ดีอย่างนี้ค่ารถแท็กซี่แพงและหายาก

          ข้อดีของโรงแรมที่ผมพักมี ๒ อย่าง  (๑) มีทางเดินเชื่อมไปยัง Convention Center เลย  ไม่ต้องออกไปเดินข้างนอก  (๒) เวลา check out  ก่อน 14.00 น.  ช่วยให้มีเวลานั่งทำงานที่ห้อง หากอากาศเลวร้ายจนออกไปข้างนอกไม่ได้

วิจารณ์ พานิช

๔ พ.ย. ๕๕

โรงแรม คอนติเนนตัล แกรนด์, Chaoyang district, ปักกิ่ง 

สามหมอ สิวิทย์ วิม ภิเศก บนกำแพงเมืองจีน

ยอดนี้ผมพิชิตมาแล้ว

ความงามของธรรมชาติ

ใบไม้สีแดง

ที่ลานจอดรถสุสานหมิง

ทางเดินสู่สุสาน

เดินผ่านประตู ๓ ชั้น

ภายในห้องใต้ดิน หินสลักที่เห็นเป็นหินแสดงฐานะฮ่องเต้คือลายมังกร

ภาชนะทองจากสุสาน

[ขจิต ฝอยทอง]

ประเทศที่มีการพัฒนาไปแบบรวดเร็วเรื่องของคนในชนบทมาขายตัวในเมืองน่าเป็นห่วงนะครับ