ระลึกถึงพ่อ....Happy Family..
พ่อ...วลีสั้นๆ คำเดียวนี้เมื่อเปล่งออกไปแล้ว ...สำหรับตนเองจะมีความพูกพันกับคำ..คำนี้มาก..พ่อผู้ให้กำเนิดชีวิต พวกเราทั้ง ๑๐ คน ๑๐ ชีวิต พ่อผู้ยึดความสมถะเป็นสรณะในชีวิต และสั่งสอนลูกๆ ตลอดเวลา ว่า ของ ของคนอื่นเขา ไม่ควรอยากได้ของเขา ต้องได้จากน้ำพักน้ำแรงของเราเอง ...พ่อไม่เคยย่อท้อเลยในการเลี้ยงดูลูกๆ ทุกคน ...ใช่ค่ะ บ้านเรา เป็นครอบครัวใหญ่ ทุกคนอยู่พร้อมหน้า พร้อมตากัน พ่อไม่ได้ร่ำรวยเลยค่ะ อาชีพของพ่อ คือการทำนา ตอนที่จำความได้ ก็รู้จักอาชีพนี้แล้วค่ะ ...ค่ำลง ทุกคนทานข้าวพร้อมกัน บอกก่อนนะ ห้ามคุยกันเด็ดขาด ในวงข้าว พ่อ บอกว่า ไม่เรียบร้อย พูดในขณะข้าวเต็มปาก ไม่เหมาะ ไม่งาม ถ้าลูก แอบคุยกัน ทานอาหารช้ามาก ใช้เวลามากกว่าที่ควรจะเป็น พ่อมีวิธีจัดการค่ะ มา มา...พ่อจะเรียกมารวมกัน นั่งกันเป็นครึ่งวงกลม.. เสร็จกัน พ่อจะป้อนค่ะ ...อย่านึกค่ะ ..อย่านึก เพราะไม่ใช่อย่างที่ท่านนึกแน่นอนค่ะ ..เพราะพ่อจะป้อนด้วยมือค่ะ เรียงแถวไปเลยค่ะ ๕ คำอิ่มแน่นอนค่ะ สถานการณ์นี้ ถ้าเราไม่ถูกเรียกไปรวมด้วย จะแสดงว่าเราสุดยอดแล้วนะ พ่อปล่อยให้เราทานข้าวเองแล้ว เย้!! เย้!! จะภาคภูมิใจที่สุด ..ทานข้าวเสร็จ แปรงฟัน บ้วนปาก นอนเรียงกันเป็นตับ คอยฟังเสียงพ่อที่จะบอกว่าให็ใครทบทวนการเรียนเรื่องอะไร ท่องบทร้อยกลอน ท่องสูตรคูณ ตลกมากตอนนี้ที่ระลึกถึง ...แต่ตอนนั้นไม่ตลกเลยค่ะ เพราะว่า เรานับแล้วค่ะ ว่า พอมาถึงเรา เราจะได้ทอ่งสูตรคูณแม่ ที่ง่ายๆ เช่น แม่ห้า แม่สิบ เปล่าเลยค่ะ ไม่เคยได้ท่องเพราะพ่อจะส่งเสียงลอยลมมาค่ะว่า แม่นี้ข้ามไป มันง่าย ท่องแม่หกเลย แม่สิบสองเลย ..พ่อจ๋า ..กราบขอบพระคุณ พ่อมากๆๆ พ่อซื้อหนังสือพิมพ์ให้ลูกๆ อ่าน แต่ห้ามอ่านหน้านิยาย หน้าหนัง พ่อให้พี่ๆยืมหนังสือจากห้องสมุดมาให้อ่าน พวกเรา รู้จัก บ้านเล็กในป่าใหญ่ ตั้งแต่เด็กๆ ค่ำคืนที่มีความสุขสุดๆ คือค่ำคืนที่พวกเราไม่ต้องท่องบทเรียนต่างๆ ไม่ต้องท่องสูตรคูณแต่ค่ำคืนนั้น พ่อจะอ่านหนังสือเรื่องพระอภัยมณีให้ทุกคนฟัง ละเวงวัลลามหาเสน่ห์ ตอนนี้ฟังแล้วไม่เคยลืม จำได้ว่าพ่อ อ่านทำนองเสนาะได้ไพเราะมากๆๆ ร ล พ่ออ่านได้ชัดเจนเสมอ จะบอกว่าชื่อเสียงของพ่อ ด้านนี้โด่งดังทั้งตำบล ความสุขยังวนเวียน อยู่รอบกายเมื่อนึกถึง เมื่อเราไม่ได้ทำนาเนื่องจากเจ้าของเขาขายที่นาไป พ่อเรื่มทำงานนอกบ้าน เป็นช่างไม้ค่ะ ฝีมือดีมากทุกคนชม พ่อเริ่มรับเหมาก่อสร้าง ทุกคนได้ มีโอกาสช่วยพ่อกันหมดในบทบาทที่แตกต่างกันไป พ่อใจดีค่ะ ถูกช่างเบิกเงินค่าแรงล่วงหน้าไปหมด ที่เหลือพวกเราต้องทำกันเองค่ะ ...แต่พ่อไม่เคยให้พวกเราหยุดเรียนนะคะพ่อพูดเสมอ พ่อไม่มีสมบัติให้ลูกๆๆ สิ่งเดียวที่พ่อจะให้พวกเจ้าได้คือ การศึกษา..... พ่อจะส่งพวกเจ้าให้เรียนสูงที่สุดเท่าที่แต่ละคนจะทำได้...เพราะพ่อคงไม่มีเวลาไปไล่ตามลูกๆ เพราะพวกเจ้ามีหลายคน..จงตั้งใจเรียนนะลูกๆของพ่อทุกคน .....พ่อจ๋า พวกเราคิดถึงพ่อมากๆ....
พ่อจ๋า...วันนี้หนูขอระลึกถึงพ่อแค่นี้ก่อนนะค่ะ ตอนนี้ลูกของพ่อมองไม่เห็นแป้นที่จะพิมพ์แล้วค่ะ น้ำตาแห่งความคิดถึง ความขอบคุณมันมากมายทุกทีแล้ว มีความสุขทุกครั้งค่ะ ที่ได้ระลึกถึงพ่อ ...ระลึกถึงครอบครัวของเรา....
ความเห็น (12)
Happy Ba
Happy
Family
พ่อผู้มองอนาคตกาล วางแผนให้ลูกหลาน
พ่อคนดีของชุมชน
พ่อทำสิ่งดีๆไว้ให้ลูก
พ่อสอนสิ่งที่ถูกต้องไว้ให้หลาน
พ่อคือคลังความรู้ชุมชนที่ทุกคนใช้บริการ
- ความสุขตั้งแต่จำความได้คือการได้อยู่พร้อมหน้ากันทั้งครอบครัว
- แม้เป็นครอบครัวใหญ่ ความอบอุ่นก็โอบล้อมสมาชิกในครอบครัวไว้ด้วยกันอย่างผูกพันแน่นหนา
- ความรักของคุณพ่อยิ่งใหญ่มากนะคะ วิธีการสอนของท่าน ให้แนวทางในการดำเนินชีวิตที่ถูกต้อง ให้เรารู้จักมารยาท กาลเทศะที่จะอยู่ร่วมกับคนอื่นในสังคม
- ขอให้ความรักของท่านที่มีต่อเรานำทางแสงสว่างให้เราประสบผลสำเร็จในชีวิตค่ะ
- ขอให้ลูก ๆ ทุกคนศรัทธาและกตัญญูต่อคุณพ่อคุณแม่มาก ๆ ค่ะ
- ขอบคุณบันทึกดี ๆ คุณ sombut เขียนได้ซาบซึ้งประทับใจมากค่ะ
คือคืนวันพรรณาว่าคิดถึง ด้วยซาบซึ้งถึงพ่อเฝ้ารอหา แต่วันเคลื่อนเดือนปีที่อำลา ก็ยังหวังให้พ่อมาห่วงอาทร
.. มาโอบกอดด้วยความรักนะคะ พี่รุ่ง
พ่อ....ผู้เคยจางหายจากความรู้สึกของลูกค่ะ....ขอบพระคุณอาจารย์ วอญ่า-ผู้เฒ่า -natachoei มากค่ะ สำหรับคำคอมเม้นท์ที่มากค่า .....
ขอบพระคุณอาจารย์ SilaPhu-chaya มากจริงๆค่ะ สำหรับกำลังใจที่มีให้อย่างมากมาย ขอบคุณจริงๆค่ะ...
ขอบคุณ คุณ wasawat Deemarn มากค่ะสำหรับกำลังใจที่มอบให้ ...
พี่รุ่งคะ...กลอนของพี่ทำให้หนูร้องไห้ค่ะ ชีวิตนี้รู้สึกดีใจมากที่ได้รู้จักกัน...จี้ที่ห้อยอยู่ที่คอข้างในคือกระดูกของพ่อค่ะ....
ทุกความคิดถึงเป็นพลังงานที่มากระทบเราค่ะ สัมผัสไหนโดนใจก็จะสะเทือนอารมณ์ ถ้าเพียงแผ่วๆ ก็แค่เหงาๆ ไม่มีความบังเอิญในโลกนี้ โดยเฉพาะคนที่มาพบกันนะคะคุณJan
ยิ้มทั้งน้ำตา
ขอบคุณ Kunrapee มากค่ะ สำหรับกำลังใจ....
ขอบคุณ อ. จันทวรรณ มากค่ะ ที่แวะอ่านบทความนี้ค่ะ...
ขอบคุณเมืองน่ารักค่ะ สำหรับกำลังใจที่มอบ