ชีวิตที่ถูกใช้ไปอีกหนึ่งวัน...(จากชีวิตที่แสนสั้น)


ผมนั่งรถทัวร์กลับจากกรุงเทพฯ...ถึงบ้าน...ประมาณตีของกว่าๆ ของเช้าวันที่ 17 พ.ย.55

ย่องเข้าบ้านอย่างเงียบที่สุด...เห็นลูกชาย และภรรยา กำลังนอนหลับบนเตียง...ผมขอนอนต่อนิดหนึ่งนะครับ....

ผมตื่นขึ้นขึ้นมาอีกครั้งประมาณสองโมงเช้ากว่าๆ...

เพื่อจะเข้าห้องน้ำ...แต่ต้องผ่านครัวเล็กๆ ของบ้าน

จึงเห็นภรรยา...กำลังจัดการลูกชิ้นกองเบ้อเริ่มอยู่...

"กำลังทำอะไรอยู่? ...ผมถาม..

ภรรยาไม่ตอบ แต่บอกว่า...จะไปทำโรงทาน...ว่า กำลังไปปลุกมาช่วยทำบุญด้วยกันอยู่

ผมลงไปนั่งเอาลูกชิ้น ฮอทดอก มาห่อเกี๊ยว และเสียบไม้

ครั้งนี้...ภรรยาบอกว่า...ไม่พร้อมเท่าไหร่มากนัก...แต่อยากทำบุญ...และทำโรงทาน

จึงไม่ได้ทำอาหารหลายอย่าง หรือแบกหิ้วเตาแก๊ส กับกะทะใบโต ไปด้วย

เพราะเห็นผมคงเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทาง และทำงานด้วย

ผมเห็นความสุขของคนใกล้ๆ ตัวของผม มีความสุขกับการให้...

ผมจึงมีความสุขตามไปด้วย...

เห็นภรรยา และลูกชาย...อยากทำให้คนอื่นๆ มีความสุข

ผมยิ่งดีใจมากตามไปด้วย

ลูกชาย...ผมบอกว่า...เราเป็นคนรวยนะพ่อ...ถ้าไม่รวยน้ำใจคงทำไม่ได้

จริงของลูก...จริงๆ

ถ้าผมรอให้ผมรวย...ผมคงไม่รู้ว่า ผมจะได้มีโอกาสทำโรงงานหรือเปล่า ?

สิ่งผมชอบและทำมาโดยตลอด คือ "โรงทาน"

ผมตะเวนไปวัดต่างๆ ในอำเภอของผม...ก็หลายวัดแล้วครับ

ผมมีเพื่อนใหม่ๆ ...มีคนเอาอาหารอื่นๆ มาให้ทานและดื่ม

เห็นความสุขของผู้ที่มาทำบุญ...แล้วมาทานอาหารของผม..ผมยิ่งดีใจใหญ่เลยครับ

ความสุขที่ยิ่งใหญ่ของผมที่ผมค้นพบ...ความสุข คือ การรู้จักตนเอง

และความสุขนี้...สามารถแบ่งปันต่อภรรยา และลูกชาย

แบ่งปันต่อให้...กับครอบครัวพี่ชายของผม...ที่ไม่เคยทำโรงงานเลยในชีวิต

ลงทุนซื้ออุปกรณ์ทำไอติมหลอดจากน้ำอัดลม...

ผมว่า...พี่ชายของผมเขาอายมาก...แต่เขาก็ตั้งใจและมุ่งมั่นกับการทำไอติมของเขา

ที่ต้องใช้ความคิดในการผสมนำแข็งกับเกลือทะเล...และการออกแรงหมุนถังให้ไอติมแข็งตัว

มันเป็นภาพความสุขที่ผมมองเห็นจากครอบครัวของพี่ชาย

น้องสาวอีกสองคน...ก็นำแตงโม...ขนม...ลูกอม...มาร่วมกันในโรงงาน

แม่ก็ฝากเงินมาสบทบผมไปทำบุญ...

เป็นภาพที่วิเศษสุดในชีวิตของผมเลยครับ

ตั้งแต่สี่โมงเช้า...ถึงสี่โมงเย็น...

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

สำหรับ...การเรียนรู้ชีวิต...ตนเอง...ผู้อื่น...และโลก

การทำความดี...ความเสียสละเล็กๆ น้อยๆ

เป็นชีวิตที่ถูกใช้ไปอีกหนึ่งวัน...(จากชีวิตที่แสนสั้น)...

เวลาเป็นสิ่งที่มีค่า...และมันจะมีค่า...เมื่อชีวิตของเราได้เห็นคุณค่า...และใช้มันอย่างมีค่าที่สุด

วันนี้จึงเป็นวันที่มีค่า...คุณค่า และมีความหมายอย่างยิ่งสำหรับครอบครัวของผม

อีกหนึ่งวัน...









หมายเลขบันทึก: 509627เขียนเมื่อ 22 พฤศจิกายน 2012 14:21 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 ธันวาคม 2012 22:34 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (11)

เป็นกิจกรรมที่ดีมากเลยนะคะ

มีแต่คนรวยน้ำใจเท่านนั้นที่จะมีน้ำใจทำเช่นนี้ได้ จริงๆ

  • แค่ได้อ่าน ได้เห็นภาพ ก็รู้สึกมีความสุข สงบ ครับ
  • หากได้ลงมือทำคงสุขกว่ามากนัก ครับคุณหมอ

ชื่นชมครับ สาธุ สาธุ

เป็นคนเล็ก ๆ ที่ทำดีตามสมควร รวมกันเป็นคนดีหลาย ๆ คน น่าจะช่วยให้ประเทศชาติของเราดีขึ้น ๆ ครับ

  • ความสุขจากการให้
  • สาธุค่ะ 
  • เบิกบานกับความสุขที่เห็นคนรอบข้างมีความสุขในทุก ๆ วันนะคะ

ทุกภาพล้วนเต็มไปด้วยความอบอุ่นนะครับ

งามมากค่ะคนใกล้ตัวคุณทิมดาบ งามที่ใจค่ะ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท