เมื่อผมคุยกับพระเซนขอทานริมถนนที่ญี่ปุ่น
เขียนถึงพระที่นำท่านโอบามาชมวัดโพธิ์แล้วที่ไม่ค่อยสำรวม ทำให้นึกถึงพระญี่ปุ่นที่แสนสำรวม ที่นั่งเผชิญหน้ากันบนโบกี้รถไฟในญี่ปุ่น ระหว่างเดินทางไปเมือง นาหระ (เมืองหลวงเก่า อุปมาดังสุโขทัย อายุ ก็พอกัน) เมื่อสักพศ. ๒๕๔๕ เห็นจะได้ การสำรวมของท่าน ทำให้ผมเห็นแล้วก็รู้สึกเลื่อมใสทันที
อายุราวสี่สิบ หล่อมาก ผิวพรรณ ผุดผ่องกว่าคนธรรมดา (เหมือนผมเลย อิอิ) ใส่รองเท้าสาน (แต่สานด้วยเชือกปอนะ ไม่ใช่หนังหรือพลาสติก) จีวรสีขาว ฟ้า ดำ ตัดเย็บ ห่ม คลุม อย่างประณีตมาก
พอลงรถไฟ ท่านก็หยิบหมวกใบไม้หัวแหลมมาสวม รัดคางเรียบร้อย เอาไม้เท้ามาถือ (ไม้เท้ายาวใหญ่ จริงๆประมาณไม้พลองลูกเสือ)สะพายย่าม เดินลงรถไฟไป ...ซึ่งผมเดินตามห่างๆ แอบมองท่านไปตลอด
จากนั้นท่านไปยืนหน้าทางเดินสถานีรถไฟ ที่เป็นสี่แยกมีคนเดินพลุกพล่านมาก ถอดหมวกท่านออก เอาวางไว้กับริมทางเท้า เพื่อ“ขอทาน” โดยท่านยืนยืดอกอย่างสง่า เหมือนนักรบซามูไร มือหนึ่งปักไม้เท้าไว้กับพื้น มือหนึ่งห้อยไว้ด้านข้าง ยังกะท่า โมเสส กำลังประกาศบัญญัติ ๑๐ ประการจากหน้าผาแห่งเขา ไซนาย อย่างงั้นแหละ
คนเดินผ่านไปมานับร้อยจะมีสัก ๑ คน โยนเหรียญให้ท่านสักเหรียญ (ประมาณ๒๐-๑๐๐ เยน)
ผมแอบดูอยู่นานสัก ๑๕ นาทีเลยไปโยนบ้าง คราวนี้รวบรวมเศษเหรียญก้นถุงได้ประมาณ ๘๐๐ เยน เอาไปใส่หมวกให้ท่าน (ไม่ได้โยนหรอกนะ แต่นั่งคุกเข่า พนมมือ แบบไทยนี่แหละ แล้วเอาวางไว้ในหมวกท่านแบบสำรวม)
จากนั้นไปสัมภาษณ์ท่านว่าเป็นใครมาจากไหน
โห...ท่านพูดอังกฤษคล่องปรื๋อ (โปรดเข้าใจว่าคนญี่ปุ่นส่วนมากพูดอังกฤษไม่ได้เลย แม้เป็น ศ.ดร. วิศว หมอก็พูดกระท่อนกระแท่นมาก)พร้อมบอกผมว่า คุณโชคดีมากที่เกิดมาเป็นคนไทยในแดนพุทธศาสนาส่วนพวกคนญี่ปุ่นนี้แย่ เป็นพวกไม่มีศาสนาไปแล้ว
ผมเข้าใจทันทีว่า การที่ท่านมาขอทาน นี้ แท้จริงแล้ว ท่านมาโปรดสัตว์(ญี่ปุ่น)นั่นเอง
...คนถางทาง (๑๘ พย. ๒๕๕๕)
ความเห็น (3)
คนบางคน เค้าอาจจะ ไม่ต้องพูด หรือไม่ต้องทำอะไรหรอกค่ะ ยืนอยู่เฉยๆ. ความศรัทธาก็เกิดขึ้นกับตัวคนมองละ. . จริงๆนะคะ ถ้าคนที่ยืนอยู่ถึงพร้อมด้วยสิ่งที่น่าศรัทธา
อ่านยังนับถือเลย ขอบคุณท่านถางค่ะ
ท่านต้องมาบำเพ็ญบารมีแน่เลย