จักรยานคันน้อย เด็กน้อย และคุณตา
วันนี้ วันศุกร์อิสลามิกชน ชายมีภาระกิจต้อง ไปละหมาด วันศุกร์ที่มัสยิด ที่ตนเป็นสัปบุรุษ จากที่ทำงานประมาณ 3 กม. ผมเองปั่นจักรยานไปยังจุดมุ่งหมาย เพื่อประกอบศาสนกิจ จักรยานของผม ก็ไม่ถือว่าแพงมาก แต่ก็ต้องเสียเงินหมื่นกว่า ถึงจะได้มาปั่นแบบสบายๆ พาร่างกายผมมาให้ได้ ปฏิบัติกิจศาสนา พอเลี้ยวเข้าไปในมัสยิด จักรยานคันน้อยนี้ก็จอดอยู่เทียบข้างทางขึ้น บันใด มัสยิด ทำให้ต้องรำพึงในใจ อย่างโดดเดี่ยวว่า วัตถุสองสิ่ง ต่างกันด้วยราคา ต่างกันด้วยขนาด ต่างด้วยกาลเวลา แต่คุณค่า ของมัน หาได้แตกต่างกันไม่เมื่อมองถึงภารกิจ ที่ วัตถุนี้ เอื้ออำนวยความสะดวกให้คนสองชีวิตมาปฏิบัติภาระกิจเดียวกัน คือสงบนิ่งต่อหน้าพระพักตร์ ของ อัลลอฮ์ ความนึกคิดที่จะซื้อหาจักรยานราคาแพงๆ เข้ามาเพื่ออำนวยให้ชีวิตได้พึงพอใจ จึงถูกยื้อยุดด้วยภาพ เก่าๆคร่ำคร่า ของจักรยานคันน้อยตรงหน้านี้ ได้เวลา อาซาน ผมต้องทำหน้าที่นั้น
เสร็จสิ้นภาระกิจ ทางศาสนา จักรยานคันเดิม พาผมเดินทางกลับที่ทำงาน มุมเลี้ยวสามแยก มีร้านขายของชำเล็กๆ เด็กผู้หญิงวัยประมาณขวบกว่า ร้องไห้โยเยบนท้ายรถจักรยาน ที่ผู้เป็นตาขับขี่มาจอดอยู่หน้าร้าน ผมส่งเสียงหยอกเย้าไปว่า เสียงใครน้อ โยเย เด็กน้อยค่อยผ่อนเสียงลง พร้อมกับรอยยิ้มของตาที่ชี้ชวนให้เด็กน้อย ดูที่ผมกำลังปั่นจักรยาน พร้อมกับหยอดคำ ขู่นิดๆ ว่า ผมจะจับตัวเด็กน้อยไป
หลายวันหลายปีก่อน ร้านค้า มุมเลี้ยวสามแยก ยืนหยัดมานานนับสิบปี ผมไม่มีเวลาที่จะส่งเสียง หรือรับรอยยิ้มจากใครๆ เพราะรถยนต์ พาผมผ่านฉากชีวิตของเขาเหล่านี้ อย่ารวดเร็ว วันนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างช้าลง การเคลื่อนไหวทางกายก็ช้าลง เพราะพาหนะ มีขีดจำกัดเพียงเท่านั้น แต่ความช้ากลับเปิดสังคมให้กว้างขึ้น และปิดช่องใจแห่งความอยากให้ลดน้อยลง ต้องขอบคุณ จักรยานคันน้อย เด็กน้อย และคุณตา ที่เปิดตาเปิดใจ ผมให้กว้างออกอย่างไพศาล
ความเห็น (2)
น่ารักจังเลย ... จักรยานคันน้อย ....ที่มี...... ความหมายมากนัก นะคะ.....จักรยานนี้ต่อไป...จะเป็น...ความทรงจำ ...และ....ความทรงจำ....ที่ดีดี ...เช่นวันนี้นะคะ
น่ารักค่ะ บันทึกแห่งความสุข