คนธรรมดา

หลายครั้งมักถามตนเองว่าเรากำลังเดินไปไหน

หลายครั้งก็มักได้คำตอบว่าเดินไปสู่ความเป็นคนธรรมดา

...........................................................................

นึกถึงหนังสือคลาสิกอย่างวอลเดน(Walden) 

ธอโร(Henry David Thoreau)ผู้หาญกล้าละทิ้งความเป็นอยู่สบายในเมืองทุกอย่าง

ไปใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายท่ามกลางบึงหญ้าและป่าเขา

พึ่งพาตนเองอย่างเป็นอิสระ

ทำงานเพียงเพื่อให้ประทังชีวิตให้อยู่รอด

เอาเวลาที่เหลือเรียนรู้ธรรมชาติ อ่านหนังสือ เขียนหนังสือ ฝึกฝนตนเอง

ช่างเป็นชีวิตที่เป็นอิสระอย่างคนธรรมดายิ่งนัก

นึกถึงชาวอามิช(Amish) ที่ยังคงดำรงตนในวิถีดั้งเดิม

ยึดหลักคำสอนศาสนาไว้อย่างเหนียวแน่น

ผืนผ้าปักที่ดูเรียบง่ายไม่ต้องการลวดลายสีสันฉูดฉาด

ตุ๊กตาทำมือที่ไร้หน้า

เหมือนจะบ่งบอกว่าฉันไม่ต้องการหน้าตาทางสังคม

อยู่อย่างธรรมดาและเรียบง่าย

พึ่งพาตนเองเป็นหลักเช่นกัน

คุณศิริพร โชติชัชวาลย์กุล ผู้หญิงที่ทำงานเป็นข้าราชการในเมืองหลวงมีหน้ามีตาในสังคม

ไม่เคยใช้ชีวิตอยู่กับชนบทหรือแบบชาวสวนเลย

กลับสวนกระแสของสังคมลาออกจากราชการในวัยที่กำลังสาว

ไปเริ่มต้นใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายโดยไม่หวั่นเกรงอุปสรรคใดๆ

จนสามารถสร้าง “อาศรมวงศ์สนิท” ขึ้นมาได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจยิ่งนัก

เพียงแค่ยอมละทิ้งทุกอย่างไว้

คุณโจน จันได บอกว่า “...ชีวิตมันเป็นเรื่องง่ายๆ แต่เราทำให้มันยากเอง และอันนี้เป็นสิ่งสำคัญที่ผมได้เรียนรู้คือ ใช้เวลาไม่มากนักในการหากิน มันเหลือกินแล้ว...ทำไมต้องทำให้มันยาก..”

จริงด้วย ชีวิตมันมีแค่อาหาร ที่อยู่อาศัย เครื่องนุ่งห่ม ยารักษาโรค

เพียงเพื่อให้เราอยู่รอดอยู่อย่างมีความหมาย

แต่ไม่ได้ให้เราอยู่อย่างสบาย

พอเราคิดว่าอยากอยู่สบาย

มันก็เลยไม่เคยพอและไม่เคยอยู่สบายสักที

ต้องไล่ตามกิเลสตนเองที่ยิ่งมียิ่งเพิ่มพูน

มันสะสมมาทีละนิดๆ จนเราไม่รู้ตัว

พอกพูนตัวตนให้หนาขึ้น

ยิ่งสูงยิ่งหนาวเหน็บจนยากที่จะละทิ้งอาภรณ์ห่มกาย

ยากที่จะกลับไปเป็นคนธรรมดา

[พ่อน้องซอมพอ]

สบายดีครับ เก็บตัวเข้าพรรษาครับ เกี่ยวกันไหมนี่

[ทิมดาบ]

หายไปนาน คิดถึงทั้งพ่อ และน้องซอมพอมากครับ...สบายดีนะครับ