มีสติสัมปชัญญะ จึงจะชนะมาร

 

              ค่ำคืนวันอาทิตย์ ผมกลับจากสวน ก็นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียววิ่งโร่เข้าห้องน้ำเพราะคันหมาเหนียง  กะว่าจะรีบอาบน้ำ ไม่ทันยกขันราดรดตัว เสียงคุ้นหูดังโหวกเหวกอยู่หน้าบ้าน เป็นชายขี้เมามายืนเรียกแถมด่าว่าหมอไม่สนใจดูแลผู้ป่วย ผมทำใจให้สงบอย่างมีสติ ฟังมันด่าไป บ่นไป ได้ความว่า น้องชายมันเมาแต่ไม่กล้าตีเมีย ดันเอามือชกกระจกจนบาดมือเป็นแผลเหวอะหวะเลือดไหลไม่หยุด ขอเวลาห้านาที มันก็ไม่ยอมจะให้ผมนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวไปเย็บแผล ทีนี้ก็เหลืออดเพราะขันแตก “ถ้ารอห้านาทีไม่ได้ ก็ไปโรงพยาบาลเลยไป๊  นี่เวลาส่วนตัวของผม”ด่ากลับมันเสร็จ ผมรีบๆนุ่งเสื้อผ้า ไปถึง รพ.สต เห็นคนเมาเลือดไหลโชกที่มือ คนที่ด่าก็ด่าได้ด่าดี ด่าไป ด่าว่าที่นี่ทำงานไม่เหมือนที่อื่น ที่อื่นเขาทำงานยี่สิบสี่ชั่วโมง เรียกหมอใช้มือถือเรียกก็ได้ แป๊บเดียวหมอของเขาก็มา  ผมไม่สนใจ จึงรีบๆทำแผล เย็บแผลจนแล้วเสร็จ  คนที่ด่าผมมันคงสำนึกผิดจึงร้องไห้และยกมือไหว้ขอโทษ  ในใจผมคิดว่า เป็นถึงอดีตผู้ใหญ่บ้าน ปัจจุบันเป็นถึง ส.อบต แต่แกล้งไม่รู้เวลาราชการและระเบียบราชการ สันดานอันธพาลแบบมัน มันเป็นใหญ่ได้แค่ภายในตระกูลมันที่มีพวกมากเกินครึ่งหมู่บ้าน ไม่มีทางเป็นใหญ่เป็นโตให้คนอื่นนับถือ ไม่ได้สนใจ ไม่ได้ถือสาหาความ เพราะมันไม่มีค่า ไม่มีราคาอะไรและผมก้าวข้ามผ่านพวกมันไปแล้ว ทำหน้าที่ของตัวเองดีที่สุดก็พอ  เก็บมาเล่าให้อ่านย้ำเตือนว่าการทำงานในชุมชนเถื่อนนั้น ต้องมีสติสัมปชัญญะ จึงจะชนะมาร